Met klamme oksels en klotsende handjes stond ik afgelopen januari in het SKVR- gebouw aan de Calandstraat in Rotterdam. Auditie doen voor Annie.
Toen ik een aantal weken ervoor surfend over de SKVR- website op de aankondiging van deze musical productiecursus stuitte, ‘flashbackte’ ik naar mijn allereerste filmherinnering, de eerste die indruk maakte althans. Mijn hart liep vol met hoop en verlangen; kon ik dan op mijn 30e toch nog deel uitmaken van iets dat een vervlogen kinderfantasie leek? Was dit een ietwat pathetische poging mijn jeugd terug te krijgen? Could I care less? Ik wilde meedoen aan Annie! Desnoods als vlo in de vacht van Sandy, de zandkleurige weeshond.
In een doldwaas moment van lichte hysterie in de meest positieve zin van het woord, schreef ik me in voor de audities.
2 auditieavonden, 3 kilo valeriaanpillen en 4 ijstijden en een steentijd later kreeg ik een verlossend mailtje. Ik was binnen.
Eindelijk betrad ik de wondere wereld van het musical maken. I’ve fallen down the rabbit hole.
Al snel had ik door dat mijn iets overgevoelige zenuwstelsel regelmatig op de proef zou worden gesteld tijdens het repetitieproces. Bloed(neus), zweet, tranen. Letterlijk.
Aangestuwd door een gepassioneerde regisseuse die haar werk (en ons, de 21 koppige cast) bloedserieus neemt en geen genoegen neemt met “wel ok”. Dit moet bloody goed worden! En gelijk heeft ze. Bijgestaan door evenzeer geëngageerde sidekick en fanatieke dans- en zangcoaches worden we in een soms militaristisch tempo -met een grote dosis humor, -Dad’s Army, maar dan beter- door het repetitieproces geleid. Gewonden en/of kreupelen worden niet achtergelaten, maar opgelapt met hier en daar een afhangend oor / ander absent ledemaat het strijdtoneel weer opgestuurd. Yes we can! Who needs all his limbs?!
Momenten van ernstige zelftwijfel, existentiële angst, wanhoop en bijna-alcoholisme ten spijt had ik deze ervaring voor geen goud willen missen!
Nog een maand bikkelen. Puntjes op i’s zetten, gladpoetsen, scherpstellen, disciplines combineren en wellicht wat bloedneuzen. Op zaterdagavond 21 november is het zover, dan staan we in Theater Zuidplein. We rekenen op een volle zaal, zo ook de volgende dag, zondag 22 november, wanneer we een matinee en avondvoorstelling spelen. De voorstelling is geschikt van 6 tot 106, maar voor je 107 jarige opa knijpen we gerust een oogje toe. Dit spektakel willen we niemand onthouden. KOM EN ZIE!
Meer informatie? www.theaterzuidplein.nl