Gisteren deed ik een poging mijzelf te ontspannen met een biertje erbij. Het was een Belgisch biertje, een Chimay, en het kostte me bijna 5 euro. Geld was geen probleem omdat ik vrijwel platzak ben.

Ik keek naar de mensen om me heen. Twintigers. Enkele aangeschoten dertigers. Een dikzak met een gezellige vrouw op schoot. Studentikoze paartjes die lieflijk naar elkaar lachend een uiterst plezierig gesprek voerden. Goed uitziende jonge mensen achter de bar, en ze hadden het eigenlijk te druk om mij te helpen.

Een gezellige donderdagavond in zo'n beetje de gezelligste straat van Rotterdam. Studentenuitgaansavond. Vijf minuten hiervoor was ik voorzichtig Rotown binnengeschuifeld. Iedereen straalde succes en geluk uit. Ik bleef wat bij de ingang staan en keek wat op mijn mobieltje om de illusie te wekken dat ik ieder moment een uiterst belangrijk sms-je binnen zou krijgen van de hippe vaste vrienden- stapkliek waartoe ik zogenaamd zou behoren.
Ik durfde de zaal v/h het poppodium niet verder te betreden omdat ik wist dat ik naar alle waarschijnlijkheid toch geen bekenden tegen zou komen. Opeens zag ik een vertrouwd gezicht en ik schrok. De jongen die ik eigenlijk niet zo goed kende maar die ik wel die week een email had verzonden met de vraag mij ergens binnen te loodsen. Een goed betaalde baan. Hij heeft deze uiterst vriendelijke doch lichtelijk dwingende email niet beantwoord. Ik ben blij dat hij me niet ziet of doet alsof. Hij loopt weg met een groepje vrolijke mensen achter zich aan. Ik besluit de tent ook te verlaten om de gezelligheid te ontvluchten.

Buiten staan twee jonge rokende alto's. Ik ben zo blij dat we even uit gegaan zijn, zei ze. Snel loop ik door. Het is fucking koud. Toch maar cafë Boudewijn in al had ik eerder besloten dat het er troosteloos uitzag. Net doen of ik een bierliefhebber ben die daar uitsluitend naar binnen stapt om van de trappistenbiertjes te genieten.
Nee, ik ben niet eenzaam, ja, ook ik heb sociale vaardigheden en mensen die ik vrienden noemen durf. Ik zie een jongeman met prachtig halflang blond haar, een mooi blousje aan, en hij lacht er veel bij met twee dames en een andere heer aan de bar.
Is dit wat ze in filosofische verhandelingen momentum noemen? De werkelijkheid van het moment? Ik voel mezelf tekort schieten en begrijp dat het allemaal tussen mijn oren zit. Die fucking oortjes. De niet geheel onaantrekkelijke bardame vraagt of ik direct wil afrekenen. Ja, natuurlijk wil ik dat. Dan kan ik eveneens direct de zaak snel uitlopen na het zogenaamd genieten van mijn blonde abdijbiertje.

Eenmaal thuis voelt de avond uit aan als een prestatie en chat ik nog even wat op een website. Wat mis ik Bangkok. Ik leef tussen twee werelden en weet niet welke wereld uiteindelijk het hardste aan me trekken zal.