Zo wilt stoppen met roken me nog niet helemaal lukken. Ik ben wel op de goede weg en zal aan het einde van deze maand mijn laatste vitamine K op straat gooien. Hoe stom het ook klinkt, maar zal in plaats van wil is al een verandering.

Het kijken naar de lijst maakt me bijna depressief, zo weinig bereikt en waarom? Het integratieproject is iets waar ik vol goede moed aan begon en ook iedere dag nog wil afwerken, maar hoe en in welke vorm? Ik wilde zoveel, alleen is alles waar ik wil voor zette niet uitgekomen. Wel leuk is dat ik niet naar de uitreiking van de schrijfwedstrijd wilde die El Hizjra organiseerde, uiteindelijk ben ik door een vriendin overgehaald en werd ik verrast met de aanmoedigingsprijs voor proza in het Nederlands. Ook kwam mijn artikel net als alle andere winnende stukken in het boek “Land van reigers”.

Het is egoïstisch om zo te denken, maar wil niet meer de bladzijden van andermans bundel zijn. Regelmatig krijg ik te horen dat ik enorm veel potentie hebt, maar wat levert deze potentie mij op? Ik ben niet begonnen met schrijven omdat ik geld wilde verdienen, het is mij ook absoluut niet om het geld te doen, alleen vraag ik mij af wat mensen in bepaalde posities van mij willen. Ik ben geen terrorist die je opblaast omdat je net de waarheid verkondigde over de maagden in het hiernamaals. Ik blaas je niet op als je keihard eerlijk tegen me wilt zijn, ik blaas je echt niet op. Zeg gewoon wat je van me wilt.

Tijdens de jaarwisseling kreeg ik een sms, iemand wilde mij laten weten dat hij na bijna vier jaar nog steeds aan mij dacht. Het berichtje kwam van iemand die vanuit Amsterdam weleens een discussieprogramma presenteerde, ik was er destijds eens een gastspreker. In de jaren daarna ben ik een keer of drie gebeld, ze wilde informatie over bepaalde onderwerpen inwinnen. Ik keek via internet dan vaak de programma’s terug en vroeg me dan af waarom ik niet uitgenodigd werd, waarom weer een idioot die naast onzin uit te kramen ook nog eens gebrekkig Nederlands spreekt? Het voelt oneerlijk aan, maar ik hou mezelf dan ook meteen weer voor dat ik nog een lange weg te gaan hebt. Soms zijn de dingen zoals ze zijn, niets aan te doen.

Ik heb wel terug ge-sms’t  trouwens. Ik liet weten dat het goed is om te horen en sloot af met de beste wensen. Hij stuurde terug: “Jij ook de beste wensen?!”
Ik besefte mij pas na het opnieuw lezen van zijn eerste sms dat hij nergens in zijn korte sms mij het beste wenste voor 2010 en nog vreemder vond ik de vraagteken in zijn tweede sms. Ach, laat ook maar zitten?

Eerst nog iets anders wat ik moet doen, ik moet mij laten opereren aan mijn darm. Ik moet dit eerst doen voordat ik verder kan. Ik wil af van mijn eigen vinger in mijn reet om een zalf aan te brengen en smerige Lactulosestroop zuipen. Voor de zalf gebruik ik latex handschoenen en ik weet niet of je weleens een vinger in je achterste hebt geduwd, maar kan je zeggen dat je steeds het gevoel krijgt dat je jezelf aan het verkrachten bent. Keer op keer als ik naar die stomme handschoenen kijkt voel ik mij smerig, keer op keer als ik de stroop naar binnen giet voel ik mij vies en het trieste aan dit verhaal is dat het tot nog toe geen ruk geholpen heeft. Ik stond voor de optie om door te gaan met deze medicijnen om de scheur in mijn darm “te genezen” of om het stukje darm te verwijderen en er een “plastic buisje” voor in de plaats te krijgen. De keuze is inmiddels gevallen op verwijderen, na het kerstdiner ben ik hier goed over geadviseerd en na zelf ook goed na te denken ben ik tot dezelfde conclusie gekomen.  Gewoon doen zou Frans Bauer zeggen.
 
Dit jaar zal ik voor mijzelf de chaotische rust moeten vinden om columns te kunnen schrijven, om verder te werken aan mijn boek “heb al wel honderdtien pagina’s”, om de bundel te verwezenlijken en mijn propedeuse te behalen. Dit is wat ik zal doen, de rest van wat komen gaat is wat ik wil doen. Het is een extra die ik aan het einde van dit jaar kan toevoegen en trots op mag zijn.

Karim Khaoiri