Dit schrijft Rein Wollfs, artistiek directeur van de Kunsthalle Fridericianum in Kassel in een essay in Metropolis M. Dit essay is onderdeel van een dertiental dat geschreven is door ‘vooraanstaande’ mensen uit de kunst die gevraagd zijn door het blad hun ‘agenda van de toekomst’ te beschrijven.

Ik denk dat Rein en de overige schrijvers natuurlijk op zoek zijn naar het antwoord op een van de oudste vragen; wat heeft het voor zin ? De zoektocht van Rein is ook de mijne, met dit verschil ik zoek dat ‘nieuwe humanisme’ niet in de ‘kunst’, ik zoek het overal, want stel dat ie niet te vinden is in de kunst. Mooi voor niks gezocht!

Om die reden ben ik indertijd (1997) gestopt als kunstenaar omdat ik de omgeving van galerie, museum en kunstkritiek te beperkt vond voor een dergelijke zoektocht. We hebben het hier wel over een ‘nieuw universalisme’, wat zo’n beetje algemeen geldend zou moeten zijn. Mijn claustrofobie in de kunsten heeft alles te maken met de explosie van beelddragers en communicatiemiddelen. De kunsten vooruitstrevend als ze zijn, willen alles incorporeren in hun discours. Bij technische ontwikkelingen zie je in het begin dat de oude gewoontes worden gebruikt in de nieuwe ontwikkelingen. In het begin van de televisie werden er gewoon toneelstukken gefilmd en uitgezonden. Ook in de kunsten wordt eigenlijk nog steeds alles in galeries en musea gepropt, installaties, videomonitoren en verzin het maar. Vanaf de jaren vijftig zijn er steeds kunstenaars geweest die wilden ontsnappen aan de context, echter daardoor werd het werk in kunstopzicht waardeloos, immers niet vast te pakken, niet te verhandelen, niet te verkopen. De succesvollere hebben dan ook foto’s en films gemaakt van hun performances en anderszins vreemde uitingsvormen. Er moet dus een tastbaar object overblijven, dat is kunst. Natuurlijk kan een idee ook kunst zijn, een conversatie, een televisieprogramma. Kunst is een afgeleide, een projectie, niet Mona Lisa (als ze ooit heeft bestaan) zelf, maar haar afbeelding is de kunst. Kunst is geen afspiegeling van de werkelijkheid, maar zelf werkelijkheid. Tot zover om niet te verdwijnen in een metadiscours (losse associatie) …

Dit stukje gaat over twitter e.a. en het mooie en handige in ons leven is; voor twitter e.a. geldt dezelfde redenering als hierboven gemeld over kunst. Objecten staan in dienst, dus de objecten van twitter; de zin van 140 tekens en alle verbindingen en betekenis die ermee gemaakt wordt, is te zien als een tentoonstellingscircuit waar gezocht wordt naar wat ik zou willen betitelen als een nieuw universalisme, een nieuw existentialisme, een nieuw humanisme, kortom een eigentijdse ‘condition humaine’. Maar waar natuurlijk ook gewoon geld verdiend moet worden, kom op de schoorsteen moet roken!