Mijn vrouw en ik waren al een tijdje van plan weer eens naar het toneel te gaan. Toen Michelle van het RO theater mij belde over een prachtige voorstelling met prachtige kritieken, die nu speelde en die ze onder de aandacht wilde brengen van een breder publiek... Die wilde ik wel zien, temeer daar we op de gastenlijst konden, een kleine ruggensteun. Dus afgelopen vrijdag zaten wij, na te hebben gegeten in ons grootstedelijk etablissement BAZAR, naar een toneelvoorstelling te kijken in het Ro-theater. Om meteen met de deur in huis te vallen, de voorstelling duurde ruim 2 en een half uur en ik heb me niet verveeld, sterker, het was boeiend van begin tot eind. Waarom eigenlijk, we hebben erover nagedacht, dit is immers een soort van recensie. Het stuk had alle clichés van het hedendaags toneel, grote laarzen, rare kleren, minimalistisch decor, schimmenspel en accordeon muziek, zelfs een who dunnit…, maar het was geen cliché. De voorstelling gaf een intelligent beeld van de oorlog in het persoonlijk leven. In Rotterdam wonen mensen van over de hele wereld en een aantal van hen komt uit oorlogssituaties, daar gaat het over, een aanrader voor een ieder die een genuanceerd beeld hiervan wenst. Een prachtige aanvulling op de nieuwsstroom over oorlog en geweld, een toneelvoorstelling, zo nuanceert het ene cliché het andere en is het resultaat subliem.

Net als natuurfoto’s ook nauwelijks in de buurt van the real thing komen, dit geldt ook voor het aloude toneel. Wat dit aangaat hoort het avondje toneel onmiskenbaar bij het palet van de moderne culturele mens en is er geen substituut. Het gesprek dat ik met Michelle had, over hoe je meer niet typisch toneelpubliek hiernaar toe trekt en dat het toch zonde is dat niet meer mensen dit zien, tja, zo gaat het altijd met goede dingen. Ik heb in mijn leven trouwens ook heel wat slechte voorstellingen gezien, waarbij alle clichés gewoon clichés bleven en waarbij je na afloop in de foyer een triest gevoel had. Want dat is natuurlijk ook iets, de sociale dimensie, het typische toneelpubliek, net zoiets als het typische filmfestivalpubliek en gevoel dat wij later op de avond in de Rotterdamse Schouwburg mochten ervaren. Kortom een avondje uit met een goede toneelvoorstelling in het midden is zo fout nog niet !

Zag net een tweet van een geshockeerde bezoeker: This year I'm shocked: I saw 75 films @ the #IFFR, but only 5 were really good (f.e.: Symbol), now I'm off to the Slotfeest.