Vrijdag op zaterdagnacht viel dan “eindelijk” het Kabinet, het struikelde over hoofdpijn dossier Uruzgan. Ik kan mij niet voorstellen dat het iemand ontgaan is. Tot diep in de nacht lag ik met buikgriep op bed af te wachten hoe het ging eindigen en het was spannend, althans zo heb ik het ervaren. Drie jaar lang heb ik vaak met pijn in het hart gekeken naar dit Kabinet, van het ene probleem rolde ze in het andere probleem. Zo was het CDA bijvoorbeeld “jaloers” op voormalig minister en vice premier Bos, omdat die teveel de hoofdrol naar zich toetrok tijdens de bankencrisis en het overkwam alsof de premier alleen maar toekeek. Ook waren er problemen tussen PvdA en het CDA vanwege het ontslagrecht en zo waren er nog wel meer “kleine” ruzies.

Pas interessant werd het gevecht eigenlijk toen Balkenende de commissie Davids bijna achteloos opzij probeerde te schuiven, dat werd helaas voor hem niet gepikt. Het optreden van fractieleider Hamer daarna zette behoorlijk veel kwaad bloed bij het CDA en uiteindelijk kwamen ze er ongemakkelijk uit. Het Irak debat na aanleiding van “de brief” was nog niet voorbij of er werd al hartstochtelijk uitgekeken naar het Uruzgan debat. Waarom? Het Irak debat was knudde en ze wisten zich er maar nipt uit te redden, Balkenende wist zijn vege lijf echt maar nipt te redden uit de klauwen van de parlementaire hyena’s. Een stomme opmerking van Balkenende had al op dinsdag 16 februari aanleiding kunnen zijn om hem te fileren.

Al met al liep het Irak debat af met een sisser voor Balkenende, maar hij was er met een Uruzgan debat in het vooruitzicht nog lang niet. Ook dit ging vooral om “een brief” van secretaris-generaal Rasmussen van de NAVO, toch bleef e-mail Rita Verdonk van “TON” het meest hangen bij mij. Haar betoog richting Wouter Bos was verre van parlementair en was niet om aan te zien. Ze wilde geen motie van wantrouwen indienen, want dan zou heel Nederland een motie van wantrouwen indienen. Nee domme doos! Heel Nederland kan geen motie van wantrouwen indienen, daar ben jij in het uiterste geval juist voor! Als dat zo was geweest dan was ieder Kabinet gedoemd tot de houdbaarheids datum van het eerste Kabinet Balkenende (86 dagen).

Het debat duurde daarna niet lang meer, het venijn was eruit en een nieuwe dag brak aan. De dag van de ministerraad zou de dag zijn “volgens vele voorspellingen ook” dat de stekker er helemaal uitgetrokken zou worden. De val/breuk kon domweg niet uitblijven. Hoe nu verder? Op negen juni zullen we voor de tweede keer dit jaar naar de stembus mogen en wellicht partijen keihard straffen voor het leed dat ons aangedaan is. Hoe het daarna verder zal gaan? Dat zal ingewikkelder zijn, want een coalitie tussen CDA en PvdA zal niet snel meer gebeuren en heel veel andere makkelijke of haalbare opties zijn er niet.

Op naar drie maart en daarna hopelijk zomers het stemhokje in op negen juni.

Karim Khaoiri