Na een welverdiende kop koffie (iedereen had last van een zelfde soort voorjaarsblues die gepaard gaat  met extreme vermoeidheidstaferelen) beginnen we met onze missie: het bouwen van een wilgenhut met raam, deur en iglo-ingang.
Maar eerst moest ik Jeroen bijstaan in een gesprek met de nabijgelegen fabriek ‘Hunter Douglas’, dé wereldmarktleider op het gebied van raambekleding (jaloezieën e.d)
Jeroen kwam namelijk met het briljante idee om van Hunter Douglas' dak regenwater op te vangen, dat vervolgens middels een pijp via de nabij gelegen lantarenpaal in een waterreservoir geleid wordt. Dit water zou weer gebruikt kunnen worden voor de bewatering van de tuin. Smart thinking Jeroen!
Ons contactpersoon bij Hunter Douglas was erg enthousiast over het idee en ging kijken wat ie voor ons kon doen. Fingers crossed.

Terug naar het Eco Kinderpark. Er was inmiddels een groepje kinderen aan komen waaien dat enthousiast aan de slag ging.
Gebiologeerd keek ik toe hoe er vanuit het niets een super tof object op de tuin stond. Niet alleen leuk om naar te kijken; ook een speelobject bij uitstek.

Een wilgenhut bouw je zo:
Stap 1. Gaten boren in de grond, de gaten moeten zo’n 70 cm diep zijn wil de hut een beetje stevig staan.
Stap 2. Dikke takken schuin afzagen (let op de vingertjes) en in de gaten plaatsen.
Stap 3. De gaten opvullen met zand en overgebleven aarde. (flink aanstampen!)
Stap 4. De takken naar elkaar toebuigen en vastmaken met tie-wraps.
Stap 5. Uitsparingen maken voor raam en deur.
Stap 6. Met dunnere takken al zigzaggend om de staande takken heen vlechten.
Stap 7. Nog wat steviger maken met wat touw en tie-wraps.
Stap 8. Spelen maar!

Leen
Tussen de bedrijven/het uitrusten door spreek ik met Leen, die al 50 jaar in de buurt woont. Leen is een alleenstaande man van 71 die zich vaak erg eenzaam voelt. Vroeger werkte hij in de haven en na zijn vijfenzestigste zette hij zich in voor de opbouw van de nabijgelegen speeltuin. Leen verbaast zich over het feit dat de speeltuin juist nu (in de meivakantie) gesloten is; gebrek aan mankracht... Doodzonde. Leen denkt vaak met weemoed terug aan de ‘goede oude tijd’ waar alle buren nog een loper hadden van elkaars woning en te pas en te onpas bij elkaar op bezoek gingen, een praatje maakten, een kop koffie dronken op straat. Maar those days are over. De 'mooie' huizen zijn weg, al zijn oude bekenden zijn ofwel weggevlucht of dood. Ik word er stil van. 
Gelukkig geeft het Eco Kinderpark hem weer een beetje vreugde, want ondanks dat alles anders is, heeft ie door dit initiatief weer een beetje aanspraak.
De zon gaat weer schijnen.