Sinds er serieuze pogingen gedaan worden door VVD en CDA om in zee te gaan met de PVV van Wilders laait de discussie over Marokkanen en vooral moslims in het algemeen weer op. Of het nu op tv, de radio, kranten, tijdschriften, internetforums, twitter, facebook, kroeg, werk of waar dan ook is, steeds vaker is er de drang van anderen om te vragen aan wiens kant je staat, of je moslim bent en of je naar de moskee gaat. De discussie die in New York gevoerd wordt over een community centre “Ground Zero mosque” is hier niets nieuws. Wilders heeft al meer dan eens geroepen geen enkele moskee er meer bij te willen, vaak volgde na zo’n uitspraak een reeks van beledigingen. We halen onze schouders op en gaan weer verder, maar doen we ons hier niet tekort mee? 

Waarom moet ik mijn buurvrouw uitleggen dat ik niet aan het radicaliseren ben, maar gewoon geen zin heb om me te scheren? 

Waarom moet ik grappen als “hou je portemonnee maar in de gaten, we hebben een Marokkaan in ons midden” pikken? 

Waarom stemmen de mensen die mij een goede Marokkaan vinden op de PVV, ik weet voor honderd procent zeker dat ik niet de enige ben?

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik hierover schrijf, maar ik schrijf er wel steeds minder vaak over. Ik kan mij steeds moeilijker inhouden tegenover mensen die mij met de domste argumenten buiten de maatschappij proberen te plaatsen. Ik besefte mij pas op de dag dat Pim Fortuyn vermoord werd dat ik een Marokkaan ben, ondanks dat ik voor “K##ker Marokkaan” werd uitgemaakt bleef ik voor mijn gevoel Nederlander. De discussie in Nederland raakt mij in mijn identiteit, want hoe Nederlands ben ik nu eigenlijk? Kan ik over tien jaar trots tegen mijn kinderen zeggen dat ze Nederlander zijn, of moet ik ze influisteren dat ze die discussie altijd uit de weg moeten gaan. Het gaat al lang niet meer over integratie of participatie, het gaat nu tussen goed en fout en de meerderheid mag zeggen wie/wat goed of slecht is. Als minderheid win je die discussie dus nooit.

Op twitter probeer ik regelmatig nog het debat aan te gaan, maar hoe kun je in discussie gaan met personen die op basis van hun angst gevoel stemmen, die meningen verkopen alsof het feiten zijn of die denken dat Wilders even op eigen houtje alle “ook Europese” wetgeving kan aanpassen.

Moet ik proberen bij die mensen de angst weg te nemen? Wat als die mensen graag angstig willen blijven? Ik heb tal van keren aangegeven graag met Wilders, zijn fractiegenoten en of aanhangers van Wilders in debat te willen gaan, kennelijk is reageren onder de naam Adolf Hitler (18) of Heil Hitler (88) een stuk leuker dan het debat oog in oog met elkaar aan te gaan. De mensen die polariseren en moslims proberen buiten te sluiten zijn hypocriet. Daar waar zij zich alle rechten toeëigenen waarvoor gevochten is, trachten ze deze tegelijkertijd te ontnemen van hen die deze rechten nodig hebben om zich staande te kunnen houden in deze gepolariseerde samenleving.

De vraag is niet meer of moslims in Nederland dezelfde rechten hebben, maar hoe lang ze nog dezelfde rechten hebben. Kunnen wij moslims in Nederland dezelfde bescherming genieten van prominenten als moslims in de Verenigde Staten? Kunnen moslims zich gewoon moslim blijven noemen of is straks de enige goede moslim een moslim die zich ex-moslim noemt?  

Karim Khaoiri