en daar moeten we heen natuurlijk,

De naam alleen al belooft veel spektakel dus de plannen zijn al snel gemaakt. Om vier uur begint het , maar heb niet echt het idee dat we er, in verband met de grote drukte, een half uur van te voren moeten zijne eerlijk gezegd. 
 

Met de prijs van de kaartjes kun je twee kanten uit, of het is zo hoog omdat het personeel bij het Russisch Staatscircus weggekocht is en zulke angstaanjagende risico’s neemt dat het salaris, inclusief risicoverzekering, zo hoog is dat de kaartjes wel zo duur moeten zijn. of er komen telkens zo weinig mensen kijken dat het anders allemaal niet op te brengen is, en helaas, het laatste dus.
Er zit nog een redelijk prijsverschil in 1e ring en 2e ring, maar ik had de diameter van de tent een beetje bekeken en die afstand tussen die twee ringen kon hooguit drie meter zijn dus toch de goedkoopste maar genomen, Zeeuw als ik ben. 
We nemen plaats op ons mammoetskelterstoeltje, wat overigens net zo los staat, en wachten in spanning af. Het licht gaat uit en daar komt de eerste artiest. 

Het is een dame met een paardenact. Er komt een zwart, net iets te dik, paard het ringetje in en begint rond te lopen. Eerst rechtsom, een keer of zes en vervolgens nog eens zes keer de andere kant op, daarna nog eens zo veel rondjes maar dan om twee pilonnen waardoor het ineens een ovaal is en dat was het. Goed blinkend zwart paard, mooie rondjes. 

Taratataaaaa, het licht gaat uit. Er wordt in de schemer iets opgesteld en Sterre roept ” ïk zie een poesje, oooh wat lief” Ik denk nog het zal toch niet, maar het licht gaat aan en ja hoor, vier katten samen met twee poedels staan opgesteld en zijn er helemaal klaar voor. Een van de katten loopt over een plankje en ik krijg ineens de neiging te roepen of iets te gooien, omdat bij mij thuis de kat van de buren altijd hetzelfde doet, maar dan over mijn schutting, katten kunnen dat gewoon. De vier katten worden ieder in een bakje geklemd, en ineens is het een draaimolen, draaien een rondje of zes en hups er weer uit. Een van de poedels wordt ongewild in een kinderwagen gepropt, een andere wordt er tegenaan gezet en kan niet anders dan naar voren lopen waardoor ze de wagen duwt, prachtig, en knap vooral. Op het laatst wordt een van de katten in de brand gestoken en onder luid gejuig door een hoepel gegooid, dan is het klaar. 

Dan ineens staan er een jongleur en een (zoals More zegt, “misschien wel een chickie voor jou pap”) assistente in de ring. Het heet dan wel jongleur maar de man is zeker zo oud als ik ben en heeft opvallend zwart haar ten opzichte van zijn wenkbrauwen en zijn bevallige jongedame, dus dat verraadt al iets. Al met al kan hij behoorlijk jongleren maar zoals de naam al verraadt is hij er waarschijnliojk al vroeg mee begonnen. Bij elk onderdeel laat hij iets vallen, kijkt verontschuldigend naar waarschijnlijk een van de vier palen in de tent en doet het netjes opnieuw tot het wel lukt. Dan denk ik wel dat als je maar vier keer op hoeft te treden in een week , en waarschijnlijk ook in die maand, en dan tot vijf keer toe iets ongewensd laat vallen, je concentratie te wensen overlaat. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat als ik zo’n vrouwelijke rechterhand naast me had staan ik waarschijnlijk niet eens aan jongleren toe zou komen, maar dat terzijde. 

Er komt een zwartgeverfde scharenslijper de ring in, (een ring waar trouwens geen kooi in, of hek rond staat), die waarschijnlijk een kwart eeuw geleden de tent nieuwe gekocht heeft, en heeft een luipaardje bij. Het beest trekt als een Porsche Turbo en hij kan hem dan ook bijna niet houden. Het beestje is duidelijk niet op zijn gemak, zo ook de mensen op de eerste ring niet. Hij laat het beestje over een , met luipaardenvel bekleed, latje heen en weer lopen. Wellicht niet erg tactisch om die lat te bekleden met het vel van zijn moeder, maar na vier keer heen en weer heeft het beest het duidelijk gehad en wil ie terug in zijn kooi, springt op de grond en rent naar de uitgang. De slijper probeert nog te zwaaien naar het publiek maar dat gaat al niet meer en staat voor hij er zelf erg in heeft al bij de kooi. 

En dan, waar we allemaal een beetje op gewacht hebben, ja hoor, de clown. Helaas geen grote schoenen en geen rode neus, maar ik hoop stiekem toch dat hij dit beter doet als het jongleren van daarnet en ga er eens goed voor zitten. Hij loopt de ring rond en roept “hallo!”met een soort van Hongaars accent. Hij doet dat een keer of tien en komt langs de eerste ring. Geeft alle kinderen een handje, wat niet zo moeilijk is want het zijn er niet zoveel, roept nog 36 keer “hallo”en verdwijnt weer. “was dat een clown papa?” vraagt Sterre geinteresseerd. “ik denk het wel lieverd”zeg ik licht bedroefd en wacht gespannen op de volgende act.

Voor de derde keer vraagt Sterre of nu de olifant komt, maar bijna jammer genoetg komt de scharenslijper weer, nu met een grote kist.
“nu komen de illigators”roept More, en ik denk ineens dat als die krokodillen al geen paspoort hebben, hoe zal dat met de rest van het circus gesteld ziijn. Papieren of niet, die mensen zou ik maar overslaan bij een razzia, zij werken tenminste.
Het zijn dus inderdaad alligators maar zoals verwacht kunnen die niks. Dan hangt de act geheel af van de temmer. Hij trekt er vier uit de bak en gooit ze op de grond. Ik zou zweren dat ze opgezet zijn want ze bewegen nagenoeg niet. Het spektakel begint pas als hij een mini alligator uit de kist haalt. Het beestje heeft het duidelijk niet naar zijn zin en graait met zijn gevaarlijk bekkie in het rond. Drie keer heeft hij bijna de hand van de slijper te pakken en ik zie hem denken “terug uin de kist, terug in de kist” Afsluitend doet hij net of hij het diertje in de eerste ring wil gooien en doordat het beest zo wild is schiet hij uit zijn hand, zo de reling over bij een meisje, die niet eens weet wat een alligator is, op haar schoot. Paniek bij de ouders en de rest van het publiek. Na een paar wilde pogingen heeft hij het beestje weer te pakken en verwijnt weer in de kist, tezamen met de rest van de familie. 

Weer gaat het licht uit en ik voel me al wat minder op mijn gemak nu. “de olifant, de olifant” roept Sterre weer, en ik hoop echt dat ze die niet hebben, want als zo’n beest los gaat in die tent zou dat een waar slagveld worden. Het zou waarschijnlijk in het niet vallen bij de drama’s die ik de laatste weken op tv zie maar toch, liever niet. 

Er komt een ring naar beneden zakken en tegelijkertijd een jongedame aangelopen. Waarschijnlijk doordat ze maar 4 keer in de week een kwartier in die ring hangt zijn haar dijen iets te breed volgens mij, in ieder geval voor een trapezeartieste dan. Kinderen baren zou wel gaan denk ik nog maar wat moet je daar weer mee in je circus.. Ze hangt en draait wat op een meter of 6 hoogte en net als ik denk, nu komt het, springt ze er uit en is het klaar. Ach, als ze net zo lief is als ze kijkt heeft ze duidelijk wel meer kwaliteiten. 

Nog steeds geen olifant maar een kudde met dieren van discutabele afkomst en leeftijd draaft de ring in. Moet ineens denken aan een mixed grill van de shoarma boer en ben heel benieuwd wat ze die dieren geleerd hebben. Niks dus, en de dieren lopen angstig, door het harde klappen van de zweep, een rondje of tien. Ze behoren waarschijnlijk achter elkaar aan te lopen maar zie ineens een lama op de rug van een kameel zitten, dus een heel ontspannen indruk maken ze niet.
Geen olifant, geen tijger, geen leeuw, geen (echte) clown, maar de kids vinden het geweldig, en daar gaat het uiteindelijk om. 

Door dit hele optreden heb ik eigenlijk ineens heel veel respect gekregen voor deze mensen. Probeer maar eens met zo weinig middelen en waarschijnlijk ook kennis te blijven lachen en een twee uur durende voorstelling te maken. Blijven vechten voor een circus dat eigenlijk misschien al jaren failliet is. Genoegen nemen met een veel te laag salaris en daar keihard voor blijven werken en tegen beter weten in blijven hopen op betere dagen en grotere successen, stiekem beseffend dat het nooit meer zal worden als wat het nu is.
Het publiek klapt hard en lang en ik denk dat iedereen er hetzelfde over denkt als ik. De kaartjes zijn duur maar eigenlijk ook weer wel het geld waard en ik gun het de mensen als geen ander. Als ieder bedrijf zulk personeel zou hebben zouden ze waarschijnlijk aan de helft van het huidige personeelsbestand al genoeg hebben.
Als ze volgend jaar weer komen, en de kaartjes waarschijnlijk weer iets duurder zullen zijn ga ik weer, gewoon uit respect. 

Familie Zavatta bedankt!