Je keel droog, ondanks de kou heb je het ineens erg warm en je gezicht nat van de tranen. Ja, daar sta je dan. Je voelt je naakt, kwetsbaar en dat alles voor maar een paar tientjes.

Hetgeen zojuist gebeurde is gelukkig gezien. Iemand heeft gezien hoe een “bontkraagje” je van je zuur verdiende centen heeft beroofd. Deze held had graag drie tikken willen uitdelen, maar dacht plotsklaps aan een ander nieuw postbus 51-spotje. Ja de held had een helder moment en gebruikte zijn stoere iPhone niet om 1-1-2 te bellen, nee hij dacht aan het wat er gezegd werd in het spotje: “Pak de overvaller, pak de mobiel. De pakkans vergroten heb je zelf in de hand.” Fuck die luie politieagent die toch niet reageert op mijn belletje, nee ik zorg er eigenhandig voor dat die eikel lang zal rotten in een grauwe grijze cel.

De held loopt naar het slachtoffer. Kalmeert het slachtoffer. Pakt opnieuw zijn mobiel en fluistert, terwijl het slachtoffer gebruik maakt van een schouder om op uit te huilen, dat de politie gebeld zal worden. Om het ijs te breken zegt deze held: “Gelukkig hebben we de beelden nog.” Na enige tijd arriveert er een politieauto, twee goed afgetrainde agenten stappen uit. Ze kijken wat nors om zich heen en de held roept de agenten bij zich. Terwijl de ene agent zich ontfermt over het slachtoffer, informeert de held de andere agent over wat zich precies heeft afgespeeld. Trots als een pauw zegt de held dat alles gefilmd is. De agent kijkt de held in zijn felblauwe ogen aan, ziet een aureool verschijnen om het hoofd van deze persoon en zegt trots: “De maatschappij is in verval geraakt, maar gelukkig geven personen als jij de mensheid hoop. Hoop op een beter leven. Hoop op een veilige maatschappij.”

Trots als een pauw gaat de held mee naar het bureau, want de agent wil ook van deze held graag een officiële getuigenverklaring. In de politieauto kijkt de held naar het slachtoffer en grijpt opnieuw naar de iPhone. Hier, bel maar even naar het thuisfront. De held zit er niet mee dat belminuten afgeschreven worden. Nee, alles voor het slachtoffer. De held is onbaatzuchtig. Terwijl ze arriveren op het bureau krijgt de held een kopje koffie, het slachtoffer een blikje cola tegen de schrik.

Achter de balie zit een forse man. De agenten moeten weer terug de straat op, want er zijn nog een hoop boeven die gepakt moeten worden. Ietwat verbouwereerd blijven de held en het slachtoffer achter. De man achter de balie stelt ze gerust. Hij excuseert zich, want het zijn erg goede agenten. Echt waar! Ze zijn onderbemand en dan zijn alle blauwe broeken nodig op straat. De man achter de balie wijst hen naar een stoeltje en zegt dat er over een klein half uurtje twee keurige mannen hen gaan helpen. De held besluit een sigaretje te roken en vraagt het slachtoffer mee. Samen zitten ze op de stoep en praten ze over koetjes en kalfjes. De held weet dat het juist goed is om niet over de traumatische ervaring van daarvoor te praten, maar gewoon over iets anders, over iets leuks.

Na een half uur buiten zitten worden beide gevraagd weer naar binnen te komen. Beide verdwijnen in een apart kamertje. De held pakt zijn telefoon erbij en laat de beelden zien. De held legt in geuren en kleuren uit hoe de dader eruit zag. Enkele keren wijst de held de man achter de computer erop dat de dader een bontkraagje had. “Je weet wel, zo’n Marokkanen kraagje”, grapt de held. Na zo’n drie uur alle formaliteiten afhandelen kunnen ze weg, de ouders van het slachtoffer besluiten de held naar huis te brengen.

Na enkele weken niets gehoord te hebben van de politie, krijgt de held een brief van de politie. De beelden zijn onbruikbaar. Te onscherp helaas, maar er is wel iemand gepakt na een andere beroving. De dader voldoet aan de omschrijving van het slachtoffer en van de held. Spoedig zal de dader berecht worden.

Twee weken later besluit de held het slachtoffer op te zoeken, maar stuit plots op twee grote mannen. Ze gooien de held op de achterbank.

Weken later haalt de held alsnog het acht uur journaal: “Jongeman dood in de sloot gevonden. Hij was een ware held”.

Maar gelukkig hebben we de beelden nog.

Karim Khaoiri

Dit artikel is eerder verschenen op de website van Derek Otte