Allemaal jongeren die in een bepaald hokje gestopt worden en lekker populistisch de wind van voren krijgen. Hun ouders ook uiteraard. Ongewenst gedrag, hoe onschuldig ook, dient keihard aangepakt te worden.

Laat ik, alvorens er allerlei misverstanden ontstaan, direct zeggen dat repressie zeker nodig is. Daar waar iemand over de schreef gaat, dient de politie te handhaven, zonder meer. Toch kun je kanttekeningen plaatsen bij dit agressieve beleid.

Zo zie je in verschillende wijken in Rotterdam het gemor hierover ieder jaar weer toenemen. Jongeren die niets gedaan hebben, nota bene voor hun eigen deur staan en bekeurd worden. Jongeren die zich steeds weer moeten legitimeren. Waarom? Daarom! Jongeren die niet met z’n vieren mogen rondlopen. Zo overkwam het een vriend van mij dat hij en zijn broers zich moesten verspreiden. Idioot natuurlijk, maar het is beleid en daarmee uit.

Mij gebeurde het, nadat ik op straat was beroofd, dat de politie mij drie lange uren in een restaurant liet wachten zonder te komen. Na mijn aangifte, uiteindelijk midden in de nacht, merkte de ‘sympathieke’ verbalisant op dat “het geld gelukkig binnen de familie blijft.”

Of iemand die staande wordt gehouden, terwijl hij onschuldig samen met zijn vriendin fietst. Waarom? Meneer agent kende hem nog van vroeger, toen hij een tiener was en weleens een fiets had gegapt.

Voorkomen is wellicht beter dan genezen, hoor ik u al zeggen in het laatste geval, maar hoort nadenken over de gevolgen van zo’n actie daar niet evenmin bij?

Vorig jaar bezocht ik een school voor moeilijk opvoedbare kinderen. Het nut van de school is mij niet geheel duidelijk, want gemotiveerd krijgen ze deze kinderen niet, gezien de keiharde, maar vooral imbeciele aanpak. Ik was benieuwd naar hoe deze jongeren hun wijk ervaren, hoe vaak iemand als kind verhuisde, naar hun veiligheidsgevoel, hun thuissituatie. Ik wilde weten wat ze wilden worden en ik was benieuwd naar hoe zij denken over autoriteit. Ergens tussendoor vroeg ik de groep hoe zij zouden reageren als zij met hun vrienden op een hoek stonden terwijl vanuit de verte de politie hard op hen af kwam rijden.

Zonder uitzondering zouden ze allemaal wegrennen. Wellicht een heel normale reactie, dezelfde reactie die ik had als kind en de generatie voor mij ook. Al heb je niets gedaan, ook al heb je niets op je kerfstok, je neemt het hazenpad en zorgt ervoor dat je niet gepakt wordt.

De antwoorden op de vraag waarom zij zouden wegrennen, varieerden van, 1) Mijn ouders hebben geen geld om een boete te betalen, 2) Als mijn ouders zien dat de politie bij mij staat krijg ik thuis sowieso klappen, 3) Laatst was er iemand die mee moest naar het politiebureau.

Wie stil staat bij de antwoorden die zo’n groep jongeren geeft vraagt zich af, althans ik wel, waar beleidsmakers en politieagenten mee bezig zijn. Is de maatschappij harder geworden, omdat jongeren veel erger dan vroeger geworden zijn? Nee, ik geloof van niet. Ik zie dat we bepaalde gedragingen, hoe vervelend ook, nu gewoon absoluut niet meer dulden en direct van de politie eisen om te handhaven. Als zo’n ‘tering-Marokkaantje’ nu niet aangepakt wordt, mailen we toch met een aantal buren naar een Haagse blaaskaak en dan komt het wel goed.

Nee, dit zuig ik niet uit mijn duim! In Gouda sprak ik bewoners die gezamenlijk de PVV aanschreven en daarbij de dingen soms wat aandikten, al is het aandikken bij PVV’ers eigenlijk niet nodig. Dit doen ze sowieso wel.

Ik vraag mij in veel gevallen dan ook af of de politie zelf niet deels schuldig is aan de groter wordende kloof tussen haar en jongeren op straat. We kunnen heel goedkoop en makkelijk Hoek van Holland erbij halen, maar daarmee kijken wij toch echt weg van het probleem.

Het gaat niet om respect, het gaat niet om een harder wordende maatschappij. Nee, het gaat erom dat we geen antwoord hebben, ook nooit gehad hebben op de problemen in de wijken. Er zijn vrachtladingen geld heengegaan, maar toch blijft de situatie hetzelfde. We vatten het niet.

De PVV begrijpt dondersgoed wat ze hiermee aanmoeten. Links heeft het gedaan. Zichzelf fatsoenlijk noemende partijen hebben geen reactie op dit trieste gezever van de PVV. Althans, hun enige reactie is net zo hard dom brullen als de PVV, het liefst zelfs nog harder. Dat noemen ze visie, dat noemen ze durf, dat noemen ze leiderschap, dat noemen ze een koers.

Partijen hebben nu, gedurende de economische crisis, een uitgelezen kans om te komen met een echte visie voor de komende jaren op gebied van veiligheid. Eén waarvoor ze de moeite hebben genomen om echt te luisteren naar de mensen in de wijken.

Het kan, maar ik zie het niet gebeuren. Of zoals recentelijk een Tweede Kamerlid zijn mail aan mij afsloot na een fikse onenigheid over dit onderwerp: ‘In ieder geval van mijn zijde no hard feelings…:)’.

No hard feelings, het is de opgestoken middelvinger alleen dan met een smile erachter. 

Karim Khaoiri

Dit artikel is eerder verschenen op opinie website Frontaal Naakt