Een rat, een kanker hoeren zoon, een verraaier, ik moet dood, er zal op mijn graf gepist worden, ik kom nog aan de beurt, ik moet het niet wagen om mij in Crooswijk te laten zien en ik kom zeker aan de beurt. Flabbergasted als ik ben vraag ik enkele keren wie mij belt. Het is echter eenrichtingsverkeer, het ene scheldwoord en bedreiging volgt na de ander tot hij ophangt. Ik besluit dan de laptop erbij te pakken, surf naar de website van MTNL FullColor Rotterdam en bekijk de nieuwste uitzending op hun frontpage. Ik geloof mijn ogen en oren niet.

 Wat is er aan de hand. Op 3 februari jongstleden kreeg ik via twitter van @FullColorRdam een bericht. FullColor Rotterdam is bezig met “mogelijk” een item te maken over drugsrunners en of we hier even over kunnen bellen.  FullColor haakt hiermee aan op mijn opiniestuk; “Drugsrunners, een Rotterdams product”, welke ik voor Joop.nl schreef en tevens op mijn eigen site plaatste.

 Ik bel nog geen kwartier later naar het vermeldde nummer en spreek dan ruim 37 minuten met Kamiel Arents van MTNL. We spreken gedurende deze tijd uitgebreid over mijn opiniestuk (vooral over de preventieve kant), mijn visie over jongerenproblematiek, de eenzaamheid als je uit het criminele milieu stapt, de uitspraken van een korpschef (onaantastbare), status (in de gevangenis komen is niet altijd statusverhogend, zeker niet voor iemand die zijn mond voorbij praat.  Bovendien is het vaak juist de bedoeling uit handen van politie en justitie te blijven, anders blijven overvallers wel op de politie wachten na een overval om ingerekend te worden.) en ook over een jongeman die anoniem bij FullColor Rotterdam maanden terug zijn verhaal deed over het drugsrunners probleem (via uitzending gemist kon ik dit terug vinden zogezegd, maar het bleek voor mij onvindbaar). Ze willen hier graag een vervolg aan geven (dit soort jongens laten zich niet graag filmen. Bovendien is het riskant hierover te praten.) en hij vraagt of ik hieraan mee wil werken. Gezien het feit dat dit een onderwerp is welke mij aan het hart gaat stem ik hiermee in. Hij zal het bij zijn hoofdredactie neerleggen en mij hier later op 3 februari over terug bellen,  of in mijn voicemail een bericht achterlaten. Dit gebeurt echter niet. Het is dan al wel de bedoeling elkaar maandag 6 februari te treffen, ze willen graag de wijken in met iemand die bekend is met de problematiek en de wijken. Ik geef dan al aan niet met een cameraploeg door de wijken te willen lopen. Als iets vragen om problemen is, is dit het namelijk wel gezien het onderwerp, ik geef tevens aan dat mijn ouders nog in de wijk wonen en ik hen uiteraard niet in gevaar wil brengen.

 Op zaterdag vier februari bel ik met de Centrale Bibliotheek te Rotterdam, ik vraag hen of het mogelijk is om in een studieruimte dit interview te laten plaatsvinden. Reden hiervoor is dat ik in het centrum van Rotterdam moet zijn, dus niet thuis gefilmd kan worden en na navraag bij mijn ouders ook niet bij mijn ouders thuis. De dame van de bibliotheek stemt hiermee in, maar alleen als we het wel rustig houden en niet teveel lawaai maken. Ongeveer een uur later belt Kamiel Arents van FullColor Rotterdam mij op, ik mis aanvankelijk dit telefoontje en bel hem een minuut later terug. Hij geeft door dat hij toestemming heeft gekregen om dit interview plaats te laten vinden op maandag 6 februari. Tijdens dit gesprek van ongeveer twee minuten geef ik aan dat we niet bij mijn ouders thuis kunnen filmen, maar dat in de Centrale Bibliotheek in een studieruimte dit interview afgenomen kan worden. Kamiel Arents vind dit echter geen goed idee, omdat dan de beelden te “statisch” zouden worden. Hij stelt een interview al wandelend door het Kralingse Bos in Rotterdam voor, als darm patiënt ben ik hier geen voorstander van aangezien ik, als het nodig is, zo snel mogelijk naar een toilet moet. Hij bedenkt wel wat. We spreken maandag 6 februari om 13:00 uur af voor de Centrale Bibliotheek.

 Op maandag 6 februari arriveer ik twintig minuten te vroeg bij de Centrale Bibliotheek, het is stervenskoud dus een rondje Kralingse Bos zit er zeker niet in. Ik weet dan ook nog niet waar Kamiel Arents mee aan komt zetten. Om iets over 13:00 uur arriveert Kamiel Arents, hij geeft aan dat het interview al rijdend in een auto plaats zal vinden (in de uitzending geven zij aan dat ik alleen in een auto dit interview wilde afgeven, omwille van mijn veiligheid. Dit is pertinent onjuist!). Iets waar ik op zich geen bezwaar tegen heb, al vind ik het niet ideaal. Ik ging er nog altijd vanuit, zoals besproken, dat we het over drugsrunners en de wijkproblematiek zouden hebben. In dit kader kon ik wel begrijpen dat ze graag beelden van de wijk bij mijn verhaal wilden hebben. Ik krijg een microfoontje en stap, nadat Kamiel Arents zijn collega heeft gebeld om een shot vanuit de auto van mij voor de Centrale Bibliotheek, in de auto. Kamiel Arents zal de vragen stellen, hij heeft een flink aantal vragen op papier, zijn vrouwelijke collega gaat rijden en achterin word ik gefilmd door de cameraman.

 We rijden bijna twee uur lang in een warme auto (de ramen besloegen in Crooswijk, het een en ander moest toen ook over gedaan worden) door delen van de wijken Crooswijk/Nieuw Crooswijk, Kralingen en het Oude Noorden. Ik leg gedurende deze rit uit over hoe het allemaal werkt, maar ook bespreken we geruime tijd mijn visie op gebied van jongerenproblematiek, gebruikmaking van CIE- informanten (Criminele Inlichtingen Eenheid), wat er fout is aan het beleid, over jongeren in kansloze posities, ik spreek over de kruimeldealers (zoals de jongeren op de Generaal van der Heijdenplein en wat bankjes nabij de Albert Heijn in Crooswijk) en veelvuldig over families die er echt toe doen.

 In de wijk Kralingen bemoeit de bestuurder van de auto zich een aantal keren met het interview, ze wil graag weten hoe je dit soort jongeren herkent. Aan dit soort stereotypering wilde ik niet meewerken, iets wat ik een aantal keren herhaalde, omdat het aan het uiterlijk gewoon niet te zien is. Je weet gewoon niet hoe ze erbij lopen, studentikoos, baggy of hoe we het ook willen noemen. Iemand met een Gucci petje op hoeft tenslotte geen crimineel te zijn, zoals iemand in pak niet per definitie zuiver op de graat is. Wel geef ik aan dat ik het vaak wel door hebt wie deugt en wie niet, maar let dan meer op gedragingen. Zoals paranoïde om zich heen blijven kijken, de omgeving nauwlettend in de gaten houden et cetera. Hoe ik dit precies verwoord heb weet ik niet meer. Daarmee was in ieder geval de kous van het stereotyperen voor mij af.

 In het Oude Noorden bespreken we al rijdend een hoop, van de sloop van drugspanden tot een praktijkvoorbeeld van hoe het niet moet, maar wel exemplarisch is in het sociaal werk. Ook hebben we heel kort te maken met een aantal jongens in een Volkswagen waar we voor aan de kant gaan. De jongens hebben de camera opgemerkt, staan heel kort stil naast de auto waar wij in zitten en slaan met bedekt gezicht dan op de autoruiten van hun eigen auto. Deze jongens zijn niet uitgestapt, geen van deze jongens heeft ons verder lastiggevallen, geen van deze jongens heeft ons uitgescholden, neen, deze jongens hebben helemaal niets gedaan! Ik denk dat ze hooguit twintig seconden naast ons stil hebben gestaan en daarna door zijn gereden. De schrik zat er even in en ik zei hier, onnadenkend, over dat het zulke jongens zijn waar je altijd voor op moet passen, omdat ze je heel snel in de smiezen hebben. Ik stond er niet bij stil, maar de chauffeuse heeft dan eindelijk een uitspraak van mij, om dit soort jongens te stereotyperen. Er is dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de beelden van de passerende jongens in de groene Volkswagen.

 Tijdens de terugrit is er niet meer gefilmd, maar werd er nog voldoende gesproken. Hierover gaf ik nog aan dat het altijd jammer is als dit soort onderwerpen pas ter sprake komen als de camera uit is. Het is niet anders. Na ongeveer twee uur filmen zetten ze mij weer af bij de Centrale Bibliotheek te Rotterdam. Kamiel Arents en ik stappen uit, microfoon wordt terug gegeven en hij geeft aan dat hij mij zal bellen alvorens het uitgezonden zal worden. Dit is iets wat wij afspraken, omdat ik dan weet dat ik voorzichtiger moet zijn. Hij zal de dvd opsturen, ik word bedankt voor het meewerken en we houden contact.

 Ik heb sindsdien niets meer gehoord van Kamiel Arents of wie ook van MTNL FullColor Rotterdam. Ik ging er al die tijd vanuit dat het niet is uitgezonden en zou het eindresultaat wel zien als het af is. Het was ook geen spectaculair interview, of iets dergelijks. Ik ben al die tijd ervan uitgegaan, zoals Kamiel Arents mij ook deed geloven, dat ik evenals de knul die vertelde over dit probleem de uitzending zou vullen. Het zou gaan over drugsrunners- en jongerenproblematiek.

 Wanneer ik de uitzending na de heftige scheldkanonnade bekijkt, zie ik dat de uitzending suggestief is, de kijker keihard bedriegt en dat de makers mij framen in het harnas van de drugsrunner zoals we die nu kennen. Letterlijk zeggen zij in de uitzending: “Een groot deel van de nieuwe criminelen zet zijn eerste stappen in het drugsrunners circuit. Zo ook Karim Khaoiri, die vijf jaar lang vanuit Crooswijk actief was.” Ik heb als tiener inderdaad een aantal jaren drugs gedeald, maar ik ben inmiddels al vele jaren uit het criminele milieu en zet mij juist keihard in voor wijzing van het beleid (zowel preventief- als repressief beleid), een genuanceerder debat en ageer al jaren tegen populistische politici. Bovendien, een drugsrunner zoals we die nu voorstellen ben ik nimmer geweest.

 De uitzending gaat over extreem geweld, over een juwelier die tijdens een overal beschoten is en hun verhaal uitgebreid tijdens deze uitzending doen. Het interview met mij, welke over heel andere problematiek ging, is verknipt tot enkele korte zinnen en geplakt in een ontzettend heftige uitzending. Als ik had geweten dat dit de opzet was van het interview dan had mijn interview met hen uiteraard nooit plaats gevonden.  Sterker nog, je moet wel heel idioot zijn, om je vrijwillig te laten framen in het harnas van de drugsrunners die nu het zuiden van het land teisteren. Bijna twee uur interviewen is verknipt in volgens mij nog net geen minuut. Hier zou ik, als ik weet had gehad van deze opzet van de uitzending, nooit aan mee hebben gewerkt.

 De gehele nacht heb ik geen oog dicht kunnen doen hierdoor, mijn woede ventileerde ik naar de buitenwereld via twitter. Ik besloot dan ook op uitzendinggemist.nl te kijken of de uitzending daar geplaatst is. Tot mijn grote verbazing zag ik dat dit op dinsdag 7 februari om 12:40 al zo was. De “mogelijke” uitzending, waarmee Kamiel Arents mij interesseerde, bleek helemaal geen mogelijke uitzending. Ik ben dus gewoon keihard en bewust, op zijn Rotterdams gezegd, genaaid. Later in de ochtend, om 06:53 stuurde ik kamiel Arents boos een drietal smsjes, waarin ik duidelijk maakte dat dit absoluut niet de afspraak was. Ik geef aan dat ik hier maandag 20 februari met MTNL over wil spreken, want dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Dit is gewoon heel bewust iemand kapot maken. Dit is Geen Stijl op regionaal niveau.

 Mijn telefoon heeft zondag 19 februari tot 22.45 uur uitgestaan en alle gemiste oproepen, smsjes en mailtjes verzamelden zich dan ook op mijn scherm als schreeuwende rode icoontjes. Kamiel Arents reageerde om 14:29 uur o.a. per sms en geeft aan dat hij van te voren wel had aangegeven waar de focus van hun item zou liggen. Dit is pertinent onjuist, mij is gevraagd mee te werken aan een uitzending over drugsrunners- en jongerenproblematiek na aanleiding van mijn opiniestuk hierover. Ook geeft hij in dit smsje aan: “Ik heb je daarna nog een mail gestuurd met een bedankje, een link naar onze site en de vraag waar de DVD naar toe moest. Heb je deze niet ontvangen?”

 Tot slot:

Ook heeft Kamiel Arents een mail gestuurd, dit deed hij zondag 19 februari om 19:38, naar zowel mij als zijn collega redacteur/verslaggever Wendy York.

Hij schrijft:

 “Hoi Karim,

 Omdat ik uit jouw berichten het idee kreeg dat je mijn mail niet hebt ontvangen heb ik het vanavond nog even gecheckt. Tot mijn grote schrik zag ik dat de mail nog in mijn concepten stond. Ik weet niet hoe dat kan en baal hier heel erg van, zeker omdat ik altijd veel waarde hecht aan het goed afronden na een item. Daar ben ik nu in dit geval nalatig geweest en daarvoor dan ook mijn welgemeende excuses.

 Met je kritiek over wat er vooraf is gebeurd ben ik het echter niet eens. Ik heb duidelijk aangegeven dat onze aanleiding voor het item de uitspraken van korpschef Pauw waren over de ‘nieuwe crimineel’. Ook heb ik gezegd dat vooraf inzage niet mogelijk zou zijn mede omdat het interview al gebruikt zou worden voor de uitzending van die week (10 februari). Ik heb aangegeven dat ik je de link van onze site zou sturen waar de uitzending op te zien zou zijn en dat je de uitzending ook op DVD zou krijgen. Dat je het nu met de inhoud niet eens bent betreur ik zeer en hier zal onze producent dan ook graag met je over in gesprek gaan.

 Ik wilde je echter vooraf toch even mijn versie van het verhaal laten weten en wil dus nogmaals mijn excuses aanbieden voor het gebrek aan communicatie achteraf.

 Voor de volledigheid hier de mail waarvan ik in de veronderstelling was dat ik hem had gestuurd... 

 Hoi Karim,

 Bij deze wilde ik je nog even bedanken voor het interview van maandag en de info sturen over de uitzending. Vanavond is ie om 21:30 voor het eerst op Rotterdam tv te zien en vanaf maandag online via uitzending gemist of http://www.mtnl.nl/read/full-color-rotterdam?submenu=13090

 Zou je me nog even het adres kunnen mailen waar we de DVD van de uitzending naartoe kunnen sturen?

 Nogmaals dank.

 Met vriendelijke groet,

 Kamiel Arents”