Valenciaaaah...

‘Pap, komt alles weer goed enzo?’ 

‘Hoezo?’ 

‘Nou ze deden net zo droomatisch in de auto.’ 

‘Dramatisch bedoel je, haha……, nee joh er is niks aan de hand. Omdat de vakantie zo leuk en ontspannend was, zijn we een beetje de tijd kwijt geraakt.’ 

‘Kunnen ze die daar weer vinden dan?’ ze wijst naar de enige internet-zuil van vliegveld Valencia, waarvoor daarnet (06:45) gelukkig nog geen rij stond. 

Terwijl ik met Zarah en haar nichtje Iza sta te kijken naar de rest van de familie, die geïrriteerd - binnensmonds vloekend - hun frustraties staan weg te klikken op deze zuil, moet ik er voor het eerst om lachen: het te laat komen voor onze terugreis.

Iets wat normaal alleen tokkie-achtige sukkels gebeurt in low-profile-TV opnames op Heatrow Airport, is nu bij onze familie passiert.  

De terugreis was zo gezellig begonnen, om 04:45 ging de wekker al in ons appartement in Altea, de Spaanse zon die ons de laatste 10 dagen had vergezeld was nog nergens te bekennen, maar de koffers waren toch al ingepakt dus we konden nog relaxed (of beter gezegd in deze contreien: tranquilo) doen.

Natuurlijk had het ook bij mij door m’n gedachte gespookt: moesten we niet om 03:00 gaan rijden ofzo? Maar een goed uitgerust kunstenaar maakt zich niet dik, zeker niet na zoveel notenbrood, paella en allerlei ander Spaanse versnaperingen. 

‘Djeezus, hoe kun je zo dom zijn!’

‘Wat een domme koeien zijn we!’

‘Fuckzooi ik heb de papieren gisteren nog in m’n handen gehad: how low can you go?’

En: ‘Waarom bemoeien jullie je nou heel de vakantie nergens mee?’

Zomaar een greep uit de kreten die semi-vragend - naar ons (mannen) geschreeuwd werden vanaf de achterbank, alwaar de moeders plaatselijk uit hun flat zaten te gaan (nadat ze erachter waren gekomen dat we iets wat verlaat the building hadden verlaten, voor de terugreis richting vliegveld). 

Ik had me dan ook werkelijk nergens mee bemoeit deze vakantie, wat wil je als je met twee meisjes van vier (en bijpassend moedergebeuren) op vakantie gaat: je past je aan.

Want er moeten allerlei stranden ontdekt worden, minimaal twee maal per dag een duik in de jacuzzi genomen worden, er moet ‘gesjopt’ worden in allerlei Spaanse winkelstraten/centra (want die zijn heel anders dan in Nederland) en last but not least: als er maar een sprankeltje zon is, dan dien je daar gebruik van te maken.

Als u mij een beetje kent dan doorziet u mijn gedachte: zon, hebben ze daar geen zonnebanken voor uitgevonden? Kun je daar geen rare huidziektes van oplopen?

En: als er Nederlandse vlaggetjes op de prijskaartjes van de H&M in Spanje staan, dan kun je datzelfde aftandse niemendalletje toch ook gewoon in Nederland op de kop tikken? 

Het was dan ook op één van deze sjop-middagen - waar ik met zo’n prijskaartje in de hand - een geestelijk rust momentje probeerde te zoeken en mij zelf één belangrijke opdracht stelde: de glimlach op het gezicht van m’n dochter en haar nichtje!

Aanpassen dus! (en das knap lastig voor een kunstenaar die te boek staat als einzelganger)

Op andere vakanties had ik namelijk al een paar keer te horen gekregen:‘dat het niet de bedoeling is om je dagenlang op te sluiten in je airco-gekoelde slaapkamer om daar je boekenachterstand weg te werken!’

Vandaar dat ik daar na twee boeken mee gestopt was (ja echt waar lieve beeldbuiskinderen).

Ik stond in de vakantie-stand, was helemaal relaxed.

En naar later bleek was ik niet de enige. 

Toen ik ’s avonds eenmaal thuis m’n dochter op bed legde neuriede ik – zonder dat ik het zelf nog door had - het deuntje Valencia (van de Top CD: Eddy Wally Mijn allergrootste successen Nr1). 

‘Wat is dat voor muziek-ie pap?’  

‘Wat bedoel je?’ 

‘Nou dat muziek-ie dat je heel de dag loop te neuriën daar begon je al mee toen we in Spanje in de auto zaten.’ 

‘Oh dat, da’s een nummer uit de tijd van opa en oma, dat draaiden ze wel eens toen papa even groot als jij was.’ 

‘Maar waarom ging-ie dat vandaag zingen dan?’ 

‘Oh gewoon, omdat het gaat over Valencia, je weet wel waar we heel de dag zijn geweest op het vliegveld’ (we hadden een terugvlucht van pakweg negen uur later). 

‘Maar volgens mij vonden de mama’s dat in het begin niet zo leuk, dat jij dat met ome Richard zat te neuriën, ze waren mega-geirrifeerd volgens mij. Of nie?’  

‘Geïrriteerd, ja dat klopt, dat deden we om het ijs een beetje te breken, omdat de mama’s een beetje boos waren op zichzelf en op ons.’ 

‘IJs breken? Het was daar mega-warm!’ 

‘Ja dat klopt, maar dat is een uitdrukking. Het ijs breken betekent eigenlijk dat je bepaalde hindernissen wegneemt, dat je ze ergens anders over wilt laten nadenken. En omdat we dat deuntje heel de dag neurieden, in het vliegtuig, in de trein vanaf Schiphol naar dat andere vliegveld in Eindhoven en in de auto, toen jij lag te slapen, konden ze hun gedachten even ergens anders op richten. Eerst werden de mama’s boos op ons in plaats van op zichzelf, later konden ze er ook wel om lachen, toch?’ 

‘Ja dat vond ik wel een beetje raar, maar ik vond het wel een reuze gezellige dag ennuh…als ik dinsdag op school kom, dan ga ik alle kindjes vertellen dat ik op één dag heb auto gereden, gevlogen en in de trein heb gezeten! As ze dat niet mega-cool vinden dan weet ik het ook niet meer!’ 

‘Vond je het leuk dan, de vakantie?’ 

‘Ja heel leuk (ze verduidelijkt het met haar duim) maareh…. de volgende keer zullen Iza en ik wat beter onze troep opruimen, dan kunnen jullie de tijd niet zo snel meer kwijt raken, hè pap?’