Ronald Goedemondt; “Ze Bestaan Echt”.

Herkenbaar, confronterend en om te janken.

Ik heb in mijn leven al heel veel cabaret gezien. Ik ben dan ook een echte liefhebber en heb me zelf al wel eens op het podium gewaagd met studentencabaret. Pas als je dat eens gedaan hebt weet je hoe moeilijk het is om onderwerpen te vinden om grappig over te zijn. “Ik kan wel wat met politiek” of “misschien als ik die grap uit het café herschrijf...” zit je dan te denken.

Ronald Goedemondt laat zien dat het eigenlijk veel makkelijker is. Hij komt met de meest dagelijkse dingen op de proppen die hij belachelijk maakt. Deze dagelijkse dingen zijn zo extreem herkenbaar. Iedereen in de zaal moet wel een keer het gevoel gehad hebben; “Oei dat doe ik ook” of “Oei dat slaat op mij”. Dit maakt Ronald Goedemondt op een leuke manier confronterend.

Een voorbeeld hiervan is de manier waarop hij dikke vrouwen belachelijk maakt die zo’n heel klein rugzakje hebben. Hij blijft respectvol naar dikke vrouwen. Hij zeikt wel die achterlijke rugzakjes af, om daarna de combinatie helemaal belachelijk te maken. Het mooie is, dat iedereen zo’n vrouw wel eens heeft zien lopen en dit ook belachelijk vindt. Nog mooier is, dat de hele zaal aan het lachen is, terwijl er zeker een paar gezette figuren een dergelijk rugzakje in de kast heeft liggen, of nog erger, mee heeft.

Als je met zulke eenvoudige onderwerpen een hele zaal aan het lachen krijgt en vooral aan het lachen houdt, dan heb je talent. Veel talent. Dat Goedemondt dit had wist ik reeds door de DVD van zijn vorige show “Spek”. De kerstman was zo vriendelijk geweest deze onder mijn boom te leggen. Bij het kijken was ik direct verkocht. Daarom ging ik ook met hooggespannen verwachtingen naar “Ze Bestaan Echt”. En ik kan je verklappen dat mijn verwachtingen overtroffen zijn. Ik had een vriend meegenomen die nog onbekend was met Goedemondt, dus ik was benieuwd of hij ook direct verkocht was. Na afloop was het overbodig om te vragen want tussentijds had hij me al toevertrouwd dat hij aan janken was geslagen... janken van het lachen.

Guido Haspers