In rap tempo zijn alle ditjes en datjes doorgenomen: ‘herinner je die nog, zie je die nog wel eens, maar kun je van je kunstjes leven dan? En wat doet je broer of zus?’ etc, etc…
Boring voor een kleuter, helemaal als papa dan ook nog uit gaat leggen: ‘dat hij met deze mevrouw op school heeft gezeten!’

Lekker interessant: dat je vader met haar de lambada heeft gezoengedanst.

Dan ga je als dochter opeens moeilijk kijken, geeuwen, aan z’n nek hangen en last but not least gewoon zeggen dat je naar mama wilt:
‘want die is toch veel liever.’

Een paar stoplichten verder, zonder verdere praatstof, verandert ze toch van strategie:
‘Enne….. wilde je daar dan mee trouwen, ofzo?’

‘Met wie?’

‘Nou die mefrau in de snoepwinkel?’ ‘Nee dat niet, maar ik was wel verliefd op die mevrouw.’

‘Nou niet meer dan?’

‘Nee, joh dat gaat vanzelf over, jij bent toch ook niet meer op Ivar, terwijl je wel een mooie bloem hebt gehad met Valentijnsdag?’

Na een diepe zucht gaat ze verder met haar diepte-interview:

‘Maareh… hoe voelt dat dan?’ ‘Wat bedoel je?’

‘Nou, dat verliefd zijn, je hebt dan toch nie echt vlinders in je buik?’ ‘Nee joh natuurlijk niet, maar het voelt een beetje hetzelfde als dat jij je voelt als K3 dat ene nummer zingt, hoe heet dat ook alweer? Over dat je je soms zo alleen voelt, terwijl er toch mensen om je heen zijn?

‘Een vriend!’ antwoordt ze ‘maar dan moet ik altijd bijna huilen als ik dat hoor!’

‘Ja dat klopt, dat zijn emoties. Je weet dan niet meer hoe je die emoties moet bedwingen, dat is een beetje hetzelfde als verliefd zijn.’

‘Ja maareh… Ik ben toch ook verliefd op Alexander. Maar ik voel helemaal geen flinders in m’n buik! Hoe kan dat dan?’

‘Vlinders in je buik voelen een beetje als kriebels in je buik. Als je dan de persoon waar je verliefd op bent tegen komt, dan krijg je die kriebels en daar kan je niks aan doen dat zijn ook emoties!’

‘Was je toen ook vier dan?’

‘Wat bedoel je?’ antwoord ik.

‘Nou toen je vlinders voelde met die mefrau?’ ‘Nee joh, toen was ik al veertien of vijftien jaar oud.’

‘En heb-ie haar dan ook gezoend, net zoals de prins doet met doornroosje als ze ligt te slapen in d’r glazen kist?’

‘Ja zo ongeveer, maar dan zonder die dwergen erbij en het heeft ook niet zo lang geduurd hoor: dus geen “ze leefde nog lang en gelukkig-verhaal”. Het duurde maar een paar weken, daarna was het uit!’

Zarah zit beteuterd voor zich uit te kijken: UIT!
Dat komt hard aan.

‘Het leven is niet altijd een sprookje, dat heb ik toch al meer uitgelegd, of niet?’ beantwoord ik haar treurige kijkers: ‘anders was ik ook nooit je moeder tegengekomen en was het volgende sprookje niet gebeurd!’

Terwijl ik mezelf een denkbeeldig schouderklopje geef voor dit kordate antwoord en me afvraag of het vragende orakel op de achterbank nu eindelijk eens rustig van de toeristische route gaat genieten (door de Hoeksewaard die ik zo net was ingereden) gaat ze al weer verder:
‘Maar had je mij dan niet gekregen als je met die mefrau was getrouwd?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou waar was ik dan geweest als je mama niet was tegengekomen?’

‘Hey kijk daar ‘s daar heb je dat meisje uit je klas, hoe heet ze ook alweer Delara? Wat doet die nou hier op de fiets’ lieg ik.

‘Nee pap, da’s Iris, dat weet je wel!’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nouh je wilt d’r gewoon niet over praten, net zoals mama en opa en oma er nooit over willen praten als ik er om vraag, is dat geheim ofzo?’

‘Nee, dat niet, maar daar heb je een beetje te kleine oortjes voor, snap je?’

‘Nee pap dat snap ik niet!’ Ze kijkt bedroefd, kwaad en teleurgesteld tegelijk en wendt haar hoofd af wanneer ik een hele oude boerderij aan wijs.

‘Wat betekent dat nou weer: kleine oortjes. Da’s zeker weer net zoiets als dat ik vierkante ogen krijg als ik te lang voor de t.v. zit, sprikwordelijk ofzo?’ ‘Spreekwoordelijk! Dat wil zeggen dat het niet echt het gene betekent wat je zegt, er zit een andere bedoeling achter. Maar verder ben je eigenlijk met je hele lichaam te klein om dit verhaal te horen. Pas als je ouder bent dan vertellen wij het verhaal over de bloemetjes en de bijtjes, okay?’

‘Nou jah, we hadden het over vlinders, hoe kom-ie nou weer bij bloemetjes en bijtjes pap?’ Gelukkig doet ze haar veiligheidsgordel al af en probeert de deur van de auto open te doen om met Iris te gaan spelen. De vader van Iris komt aangelopen en zegt:
‘das nou jammer Zarah, Twan is er niet (het jongere broertje van Iris ).Hij zei van de week nog dat hij met je wilde trouwen.’

Ssttt..... (ik houd m’n vinger voor m’n mond).

‘Wat bedoel je,’ vraagt hij.

Terwijl Zarah haar schoenen uit doet en tegelijkertijd de trap op begint te lopen draait ze zich om:
‘Ja ome Ed, pap vindt dat ik een beetje te kleine oortjes heb voor vlinders, bloemetjes en bijtjes en dat soort beessies, hè pap?’

‘Ennuuh… ome Ed, zeg maar tegen Twan dat ik op Alexander ben; dan kan-ie gewoon met z’n volgende sprookje beginnen!’


Meer verhalen op: www.dickursinus.nl