Ik ben altijd een dromer geweest.

Gedroomd heb ik vanaf het begin van mijn dagen. Dromen over plekken ver weg, Zuid-Frankrijk ofzo. Willen slapen onder palmbomen heb ik, een fles wijn onder de arm geklemd. Heel veel felle zon, eindeloze blauwe luchten en weelderig zacht gras. Een romantische zwerver die wil leven van gedichten, stokbrood en wijn. In mijn flat woonde twee voormalige Franse zwervers, ze gaven mij een grappig tekentafeltje, ik pakte na het niet langer aankloten in schoolschriftjes het cartoonen weer op. Zonder hen was het bij dromen gebleven. Ze hadden twee grappige circushondjes die allerlei kunstjes konden. Ik hield mezelf in leven met chips en bier, dat was mijn kunstje.

Ik wilde in de hoofden van mensen kunnen kijken. Op zoek naar wijsheid was ik. Kennis over mensen wilde ik vergaren. Motieven blootleggen. Doordringen tot een kern van waarheid. Ik probeerde de gezichten van de mensen te lezen en te raden wat ze dachten. Wat waren hun angsten, drijfveren, idealen? Ik vroeg me af hoe de mensen zichzelf goed wisten te praten, hoe ze konden leven met hun slechtheid, hun hypocrisie, hun lafheid. Ik was op jonge leeftijd al erg negatief. Ik had een hekel aan ordinaire baantjes. Maar eigenlijk was ik simpelweg te bang om maatschapelijk actief te zijn.

De drank bracht me troost. Dronken was het leven leuker. Vanaf mijn veertiende dronk ik meer dan goed voor me was, en te vaak. Ik ontspoorde en lachte hierom, welke keus had ik anders, waarom je best doen op het Atheneum als mensen in je klas niet eens met je praten.

Ik wilde me inzetten voor mensen in de derde wereld en een verschil uitmaken. Niet kiezen voor een gezapen bestaan vol luxe overbodigheden, maar kiezen voor intellectuele en spirituele groei. Ik experimenteerde met LSD terwijl ik met een schiozofreen samenwoonde en verhuisde naar Rotterdam. Dit werd een dolle rit. ‘s Zomers zat ik met gesloten gordijnen te werken aan mijn cartoons, maar het voelde aan als verstoppen voor de wereld.

Kunstenaar wilde ik als tiener zijn. Artiest. Een mooi excuus om als lapzwans door het leven te gaan. Een ongeschoren zuiplap die blonde Gauloise sigaretten rookt en lacht om het leven. Ik had Charles Bukowski nog nooit gelezen. Robert Crumb kende ik al wel. Ik had toelating gedaan op de kunstacademie, had aan een vakjury mijn cartoons laten zien. Ze waren enthousiast. Ik loog over Bukowski. Ooit las ik dat de striptekenaar van Joop Klepzeiker fan was van die schrijver, ik had de naam onthouden en deed me interessanter en meer belezen voor dan ik was. Ik las eigenlijk nooit. Het eindexamen Nederlands op de Havo haalde ik door 5 minuten voor de overhoring door de leraar over de boekenlijst een piepklein Hema-boekje door te bladeren, met hierin opgenomen samenvattingen van het Nederlandse cultuurgoed. Van ‘De Aanslag’ had ik alleen het eerste deel van een driedelige miniserie op tv gezien en deed alsof ik me de rest van het verhaal niet kon herinneren. Ik slaagde voor het eindexamen, waarschijnlijk omdat de leraar me ooit een 10 wilde geven voor een opstel en de klas verteld had dat er een schrijver in ons midden was, en zodoende een oogje dicht kneep. Of hij moet volslagen idioot geweest zijn. Ik werd niet toegelaten tot de kunstacademie omdat mijn houtskooltekeningen van op elkaar gestapelde dozen geen succes waren. Ze adviseerden me eerst het eerste jaar van de lerarenopleiding tekenen te volgen, de hufters.

Vrouwen wilden mij op de middelbare school al niet echt kennen. Ik de vrouwen niet zo zeer. Pas later kwam die dwangmatige behoefte aan sex. Gelukkig was er Sammy. Een blonde engel met grote borsten die achterin de klas over mijn kruis wreef. Ergens begin twintig jaar oud belde ik vanuit een telefooncel een o6 lijn, keus de optie ondeugend gesprek en had een jonge, fris klinkende dame aan de lijn. Ze wilde me die middag wel ontmoeten. We spraken af op een mij onbekend metro-station. Eenmaal in de metro en flink op weg, was ik de exotische naam van het station vergeten. Ik zou haar nooit ontmoeten. Terug in Slinge belde ik vanuit de telefooncel nog een keer naar dezelfe datinglijn. Ik kreeg een paar jolige KLM stewardessen aan de lijn. Ik vroeg of ze mijn vriend kenden, een KLM piloot, mijn oude buurjongen. En of ze een buikje een bezwaar vonden. Terug thuis sloot ik mijn gordijnen, trok me af op mijn bovenbuurvrouw en dacht hierna aan mijn voormalige jeugdvriend, de succesvolle KLM-piloot. Ik voelde me eenzaam en verloren. Zou de buurjongen me missen of had hij het te druk met succesvol en gelukkig zijn?

Nu schrijf ik af en toe iets voor Antenne Rotterdam, en laatst maakte ik enkele cartoons die nu zijn opgenomen in een boek van een bevriende schrijver. Vannacht lag ik een mooie 27 jarige meid te beffen in een sexmotel na een avond vol drank en gezelligheid. Deze maand word ik 35. Ik ben leraar Engels op een middelbare school in Bangkok. 

Eigenlijk zo slecht nog niet voor een dromer.