Ik weet het nog goed. Het was 2001, de intifadah op zijn venijnigst, alle hoop op een oplossing tussen Palestijnen en Israel leek vervlogen. Toen zag ik opeens die fim tijdens het festival. Daarin gingen Israelische kinderen op bezoek bij Palestijnse leeftijdgenoten. Aanvankelijke afkeer en vooroordelen verdwenen langzamerhand naarmate de kinderen elkaar beter leerden kennen. Zoals zo vaak liet deze film, Promises, zien dat oorlog een uitvinding is van grote mensen en dat kinderen eigenlijk verstandiger zijn. Een prachtfilm, geen slijmverhaal want het was een documentaire, na de premiere belde ik de redactie van het Rotterdams Dagblad met de mededeling: 'I got him'. Wat heb je? De film, de prijswinnaar dit jaar. Ik interviewde de maker, de volgende dag stond mijn stukkie in de krant en inderdaad: vanaf dat moment stod de film op de eerste plaats om enkele dagen later de publieksprijs te winnen. Een prachtfilm, ik zal hem nooit vergeten.

Ook dit jaar zag ik zo'n film. Over een heel ander onderwerp. Maar weer was ik betoverd. De maker is de Indonesische grootmeester Nugroho. In de film sleept hij drie freejazz muzikanten de Borobudur op. Een aantal zang- en dansgroepen uit de omliggende dorpen volgen, en zo ontstaat er een onwaarschijnlijke groep artiesten uit de traditionele, kleine wereld en het drietal vrije westerse kunstenaars.

Nugroho heeft het allemaal bedacht en in scene gezet, het is geen muziekdocu, het is een filmisch-muzikale-choreografische compositie tegen een magische achtergrond. De regisseur weet de beeldende kracht van de dansers schitterend te vangen op de vervreemdende klanken van de geimproviseerde jazz. Beelden van de dansers zijn zo intens, en zo volmaakt op het scherm vastgelegd dat je bijna vergeet dat er een band live staat te spelen. Teak Leaves at the Temples, zo'n film die bij vlagen bijna hallucineert, een film die ik nooit zal vergeten. Ik ben benieuwd op distributeurs het aandurven de film in roulatie te brengen.