Ik heb heb het nooit begrepen. Die eindeloos lange rijen voor de kassa's als de verkoop start. Met een lijst filmtitels, waarvan de ene filmmaker nog onbekender is dan de ander, die per se gezien moeten worden, staan hordes filmliefhebbers te rillen voor de Doelen. Vreemd, omdat juist de films die iedereen wil zien toch wel in de filmhuizen terecht komen.

Nee, leuker is het gewoon een beetje rond te neuzen en je te laten verrassen. Oké, een eerste selectie maken is wel handig, maar vervolgens kan de Grote Verkenning beginnen. Zoals vandaag. Allereerst De Verloren Kolonie van van IDFA-winnares Astrid Bussink. Een onderzoekscentrum dat in de Sovjettijd internationaal aanzien had, verkommert in het hedendaagse Abchazie. Een klein onderwerp illustratief voor de grote veranderingen in de Kaukasus.

De tweede van de dag was La France van Serge Bozon. Een absurde film, met een poetisch zooitje ongeregeld dat is gedeserteerd uit de Franse loopgraven. Tijdens hun twijfelachtige tocht naar neutraal Nederland spelen ze heerlijke stukjes muziek op instrumenten die er plotseling zijn. De Eerste Wereldoorlog als groot onderwerp als verhikel voor een veel kleiner thema: de mens, menselijkheid.

We hebben nog een week te gaan. En dan is dit heerlijk filmcircus weer voorbij. Het duurt veel te kort. En waarom is altijd zo stil in het Venster als het festival voorbij is? De films waar de mensen voor in de kou staan tijdens het film festival draaien dan in dit leuke theatertje.