Sinds ze op school zit ziet ze dat papa weer meer en meer de tijd heeft om ‘de kunstenaar’ uit te hangen is.

Ook zij stelde van de week de vraag: ‘Maar papa, waarom werk je dan ook nog als nachtwacht bij die kindjes?’

‘Omdat papa daar ook gewoon kan tekenen, schilderen en schrijven.’ antwoordde ik, ‘dat is makkelijk en goed te combineren en als papa eens een keer geen zin heeft dan kan hij gewoon een boek lezen of lekker helemaal niks doen, is ook wel eens lekker, na zo’n druk dagje thuis! En het is maar een parttime baantje hoor! Dat betekent dat ik de helft van de tijd van mama werk en daardoor kan ik voor de helft leven van mijn kunstjes, snap je?’

‘Jawel, maareh… worden die kindjes dan nooit wakker?’

‘Af en toe, maar dan moeten ze, voordat ze de groep in komen wel even kloppen of roepen, anders schrikt papa zich een hoedje.

Dan zit ik bijvoorbeeld helemaal met mijn hoofd in een verhaal of een schilderij en dan staat er opeens zo’n kindje naast me.’ 

Ik ben een kunstenaar die als nachtwacht werkt in de jeugdpsychiatrie.

Wel ludiek als je niks te vertellen hebt op een feestje!

Het is werkzaam, omdat ik nu eenmaal een nachtdier ben en mijn teken- en schilderwerk mee kan nemen waardoor ik weinig problemen ondervind in het wakker blijven.

Omdat de groep waar ik werk vooral kinderen uit het autistische spectrum herbergt, en deze kinderen dus een ontwikkelingsstoornis hebben die invloed heeft op de manier waarop ze communiceren of omgaan met mensen in hun omgeving, heb ik met velen van hen een duidelijke mondelinge afspraak: dat ze me niet te veel moeten laten schrikken.

Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ik met mijn gezicht boven een aquarelletje hang en opeens uit het niets een stem naast me hoor. 

‘Maar dat kan toch helemaal niet pap, met je hoofd in een verhaal zitten. Das wel een beetje gek!’

‘Dat is maar figuurlijk gesproken!’ beantwoord ik haar vraag.

‘Was dat? Figuurlijk besproken?’

‘Figuurlijk gesproken! Dat is net zoals je ‘een hoedje schrikken’ dan heb je toch ook geen hoedje op?’

‘En als je grapjas zegt, is dat dan ook figuurlijk gesproken?’

‘Dat moet je maar aan mama vragen!’ wimpel ik deze zoveelste vraag van vandaag af. Mama komt net uit haar werk, krijgt gelijk een dikke kroel en zegt schooljufachtig: ‘Ga dan gelijk naar boven Dick, anders komt die aquarel nooit af!’ 

Eenmaal boven op het atelier begin ik gelijk met mijn opdracht.

Natuurlijk had ik eerder moeten beginnen. Maar ja, ik ben nu eenmaal een deadlinewerker. Druk op de ketel is goed. Nu is het alleen nog meer een kwestie van ‘even in de sfeer komen’ en dan gaat het vanzelf.

Max Wertheimer de befaamde gestaltepsycholoog omschreef deze fase als het derde denken, de stap voorbij het vrij associërend denken.

Het moment waarop je handen automatisch dingen maken en alles opeens op zijn plaats lijkt te vallen. 

Om in die sfeer te komen heb ik nodig:

·         zoethoutthee (iedere gek zijn gebrek)

·         een Touray Auslese 1 kwast (okay, twee gebreken. Voor de niet kenners: de Aston Martin onder de kwasten)

·         en niet te vergeten: inspiratievolle ‘oude jongerenmuziek.’

Deze heugelijke middag gebracht door Manuela Kemp die in haar Rocktempel met zwoele stem authentieke rock aan elkaar praat (op Arrow Classic Rock). 

Het nummer Toys in the attic van Aerosmith wordt - net zo makkelijk - afgewisseld met Ramble on van Led Zeppelin (de volumeknop gaat als vanzelf een derde harder).

Wanneer ze ook nog even If you tolerate this van The Manic Street Preachers de ether in knalt, is het hek van de dam… ik ben zover. Kippenvel van hier tot Honolulu en een hand die welhaast automatisch pointillistische groenpartijen maakt en vervolgens zoekend verder gaat met een schaduwvlak en wervelend di.....

‘HEY PAP!’

Ik gooi bijna de waterverf over m’n tekening, kijk verschrikt in het gezicht van m’n dochter.

‘HAHA, JE SCHRIKT JE EEN KWASTJE, OF NIE?’

‘MAAREH… MOEST VAN MAMA VRAGEN OF-TIE OOK EEN BEETJE ZACHTER KON?’