j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Ik heb een intensiteit van pijn gekend die ongekend is.
Ik heb zo veel lijden van zo dichtbij moeten aanzien dat het mij misvormd heeft. Het heeft me beroofd van mijn vrolijkheid, mijn onschuld. Het heeft mij de kracht ontnomen nog langer een adem op deze aardkloot uit te willen blazen.
‘Kunnen mensen vreugde schenken?’, alsof ik me afvroeg of het gras groen kan zijn en de zon geel.
Ik heb pijn geleefd. Pijn heeft zich met stalen scherpe klauwen in het vlees van mijn hart verankerd. Pijn heeft zich lang geleden een plek in mijn leven veroverd en lijkt niet van plan mij te verlaten. Alsof we goede vrienden zijn. Ik kan niet zonder de pijn, de pijn niet zonder mij. Grappig hoe we elkaar in stand houden, hoe we niet zonder elkaar kunnen. Als yin en yan maar dan beiden zwart van kleur. Geef me pijn en ik zal het omarmen als een zoon die zijn moeder lang niet heeft gezien. Ik heb zo lang zo veel pijn ervaren dat ik voor mijn behaalde successen een medaille verdien voor getoonde moed.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waar stortte het zich allemaal de donkere afgrond in? Waar verloor ik mezelf? Waar verloor ik mijn aangeboren waardigheid? Waar verloor ik het contact met de wereld om me heen?
Was de hel maar een plek waar je met andere zondaren de eeuwige pijn deelt. Eenzaam zou je niet zijn. Je zou kracht putten uit het lijden van je naasten, en zij uit het lijden van jou. De hel is eenzaamheid. Een niet zelfverkozen eenzaamheid, die onomkeerbaar lijkt te zijn en gruwelijk van karakter.
De hel is de plek waar je je volledig bewust wordt van de waanzin van de werkelijkheid en waar geen troost is. Waar geen doekjes liggen om je tranen af te vegen, weer geen echte kameraden zijn, en waar een ‘het valt allemaal wel mee, joh’ volledig misplaatst is. De hel is een kater die niet overgaat.
‘De hel, dat zijn de anderen’…..dat zei Jean-Paul Sartre.
Was het maar zo makkelijk. Kon je je maar terugtrekken op een plek waar je je veilig en vertrouwd voelt. Bestonden die plekken maar. Was ‘het jezelf afsluiten van de anderen’ maar de gouden tip. Ik wou dat ik de kracht, de moed had in alle eenzaamheid gelukkig te zijn.
Ooit heb ik gezworen dat indien ik in dit leven de rust hervind, ik niet meer zal klagen en een dankbare, de mensheid dienende lakei zal zijn, en de bescheidenheid zelfve. Die tijd is nog niet aangebroken.
Ik wacht geduldig af en beetje bij beetje begin ik weer van mezelf te houden. Hoe een mens zichzelf straffen kan. We leven in een schuld-cultuur.
In het kluizenaarsschap zal ik mijn heil waarschijnlijk vinden, dat besef was van nature altijd al bij me. Jammer dat je jezelf maatschappelijk moet bewijzen en gedwongen wordt je onder anderen te mengen, ook al geven ze je het gevoel dat je er niet bij hoort, dat je zogenaamd wel welkom bent, maar niet gezien of gehoord wordt, totdat je boven hun marginale niveau uitstijgt en origineel bent, creatief, verfrissend, anders.
Misschien had Sartre toch gelijk. Misschien is het zien lijden van een ander erger dan je eigen pijn. Daar had ik me eerder bewust van moeten zijn. Dan had ik, lang geleden, al veel eerder ergens het juiste antwoord op gevonden…..'het spijt me, hier heb ik geen antwoord op...ik moet gaan'. Hoe simpel het allemaal kan zijn.
Ja, pijn….is de afwezigheid van antwoorden in een situatie die wel om antwoorden schreeuwt.
pieter | 10 december 2007pieterzandvliet45.googlepages.com/Prachtig mooi en pijnlijk Bastus |
Bombastus | 12 december 2007Toch...het schrijven van zulke zieke stukjes lijkt te helpen...ik word er vrolijker van, haha! |
Wilma | 15 december 2007Mooi Mooi Mooi, Herkenbaar en ja pijn is niet fijn, maar wat kan een mens er van groeien en sterk worden. |
Bombastus | 06 januari 2008Dank je wel Wilma, voor je mooie reactie, ik lees hem nu pas. |