De foto op de voorkant van de flyer lijkt overgeposeerd, onecht bijna. Twee mannen in een pak met glimmertjes en de revers en een ultrablonde dame voor een achtergrond van palmbladeren en een tuinversie van een Griekse poseidon. En in het midden van dat alles een levende witte Bengaalse tijger.

Hilarisch dacht ik, en dat dacht de filmmaker ook. Sterker nog, zélfs zijn moeder dacht dat het een prachtverhaal zou zijn. Haar andere zoonlief had les van voormalig Catdancer Ron, de hoofdpersoon uit film.

Voor Siegfried en Roy waren er namelijk Ron en Joy, een echtpaar dat acrobatische toeren uithaalt met exotische katten in de jaren ’60. Na een jarenlange succesvolle carrière met acts met grote katachtigen, leerde Ron nu het vak dierverzorging aan de broer van de filmmaker Harris Fishman. En moeder Fishman was wild enthousiast over dit bijzondere karakter.

Of zijn moeder verleid was door de foto’s waarop een jonge Ron naakt poseert met een zwarte panter of door de huidige ‘gelifte’ looks van de inmiddels 72-jarige Ron vertelt Harris er niet bij. Maar tips van je moeder neem je natuurlijk niet zomaar aan. Zeven jaar deed Harris Fishman erover om de film te maken. Of het de moeite waard was, weet hij persoonlijk nog niet, maar het publiek was zeker aangedaan door het verhaal van Ron.

Hoewel je Ron op het eerste oog nauwelijks serieus kan nemen met zijn strakgetrokken gezicht en opgeplakte haarstukjes, is zijn verhaal zo aangrijpend dat je wel mee gaat leven.

Met hun gezamelijke lover Chuck, een jonge man die ze in huis en in hun bed nemen, voren ze jaren een succesvolle show op. Maar in 1998  wordt het drietal, of moet ik trio zeggen, geraakt door een tragedie.  De glitter en glans van hun bestaan als catdancer wordt ruw doorbroken en Ron blijft alleen achter. Want ja, lovers en tijgers zijn nu eenmaal niet altijd lieverdjes.

Voor mij een van de hoogtepunten van het IDFA, voor hoofdpersoon Ron de masterpiece van zijn leven.

(IDFA komt naar Rotterdam in februari 08, zie idfa.nl)

Array
(
)