Telfort: T van Teleurgesteld

In enkele columns heb ik er al naar gerefereerd naar mijn problemen met Telfort en de BKR melding die afkomstig is van Telfort. Recentelijk nog in mijn column “Niet zomaar een dip” refereerde ik naar Telfort en BKR.

Ik wilde wachten tot de zaken eerst helemaal opgelost zouden zijn, maar ik verdom het om mij nog weg te laten zetten. De Preventel registratie die vooraf ging aan de BKR registratie is inmiddels via een brief van mijn advocaat verwijderd “althans een brief ter controle aan Preventel moet nog verstuurd worden”, maar Preventel was niet iets waar ik mijn doelen op gezet had.
 Het ging en gaat mij nog altijd om de BKR registratie, maar dat was helaas niet wat mijn advocaat als doel had in zijn brief van 19 juli dit jaar.
Ik begrijp het allemaal niet echt meer, het is vervelend en het slokt al mijn energie op.
Toch moet ik doorzetten en schrijf ik vandaag gewoon een stuk over mijn Telfort drama.

Het begon allemaal op 10 juli 2006 toen ik tijdens mijn verblijf in Zeeland een brief thuis kreeg van stichting Preventel, waarbij ik gesommeerd werd om een bedrag van 412,62,- euro over te maken naar Telfort. Wanneer ik dit niet zou doen, zou ik vanaf dat moment geregistreerd worden bij Preventel en BKR. In de week van 24 juli 2006 bracht ik de factuur naar de bank “Fortis Bank” en dit is toen 2 augustus 2006 overgemaakt naar Telfort.

Ik dacht dat ik er vanaf was en een BKR/Preventel registratie ontlopen had door gewoon te betalen tot ik ergens in september of begin oktober 2006 bij de bank vroeg om een extra studentenlimiet zodat ik tot 1500,- euro rood kon staan. Het was nodig, omdat ik anders mijn school, schoolboeken en vaste lasten niet kon betalen aangezien ik constant tegen de 1000,- euro rood stond.
Het bleek allemaal niet mogelijk dit tot mijn stomme verbazing vanwege een negatieve BKR registratie.

Ik vond dit vreemd en vroeg, omdat ik geen extra limiet kreeg een aanvullende lening aan bij het IBG om mijn hoofd toch nog boven water te kunnen houden. Iets wat voor mij nog onvoordeliger is dan het rood staan bij de bank.

Op 13 oktober 2006 schreef ik aan Preventel een brief met de vraag waarom ik geregistreerd stond en een algehele situatieomschrijving. Vorig jaar was nogal een erg heftig jaar waarbij mijn vader ziekenhuis in en uit ging vanwege verschillende hartaanvallen, werd hij gedotterd en stond mijn hoofd niet bepaald naar het betalen van rekeningen, school, werk of wat dan ook.
Tuurlijk zijn de meeste rekeningen wel betaald, maar ook ik heb steken laten vallen, welke resulteerde tot het “afkopen” van mijn contract weliswaar op straffe van een Preventel/BKR registratie.

Op 14 november 2006 kreeg ik antwoord van Preventel met daarin de mededeling dat mijn registratie niet onterecht was, dit omdat er nog een rekening openstond.
Ik hing enkele dagen “ik meen 16 november” later aan de telefoon om informatie hierover op te vragen. Na eindelijk iemand aan de lijn te krijgen die wist wat service was, kwam ik tot de ontdekking dat er nog een rekening van 167,89,- euro open stond.
De jonge meneer Weberink hielp mij toen prima door meteen banknummer, kenmerk etc. door te geven zodat dit correct afgehandeld kon worden.

De rekening was er één waar ik nooit van op de hoogte gebracht ben, ik nam alleen op dat moment vrede met de rekening zodat het afgesloten kon worden. Verkeerd gedacht, want 7 december 2006 kreeg ik  een brief van incassokantoor GGN met daarin de sommatie het bedrag van 215,88,- euro te betalen. Ik bel hen op om een betalingsregeling overeen te komen en er wordt besloten in twee termijnen te betalen. Het zat me al helemaal niet meer lekker, want nooit ook maar één brief over de 167,89,- euro gekregen en na er zelf achteraan gegaan te zijn sturen zij juist een incassokantoor op mij af en is het bedrag wat opgeschroefd.
Het zat mij zo dwars dat ik besloot er nog diezelfde maand vanaf te willen en daarom in plaats van in twee termijnen te betalen, besloot ik vlak voor kerst het bedrag in één keer over te maken.
Op 2 januari 2007 stond dit op rekening van GGN.

 Uiteraard gaat niets goed, want op 8 januari kreeg ik namelijk een brief van GGN dat ik het bedrag weer moest betalen. Het blijkt ergens fout gegaan te zijn zo schijnt het, het was niet teruggestort dus zo fout kan het niet gegaan zijn dacht ik. Middels een brief en rekening afschriften moest ik bewijzen het betaald te hebben. Van een medewerker van Telfort kreeg ik te horen dat ik een brief met daarin mijn verhaal en alle bewijzen van betaling te sturen naar Telfort’s afdeling KA “Klanten acceptatie” , binnen 4 weken zou deze beantwoord worden.

Ik stuurde deze brief op 11 januari begin dit jaar naar Telfort op, ik wacht nog altijd op een reactie op die brief.
Het irriteerde mij. Je vecht voor wat je waard bent, maar tegen wie en wat kan je eraan doen?
Ik overwoog toen al een column hierover te schrijven, maar het was gewoon niet verstandig het op dat moment te doen. Ik wilde en wil nog per se van de BKR codering af.

Dat het nog mis kan gaan is onwaarschijnlijk, maar kan natuurlijk nog altijd en zou ook niet lang duren voordat er iets weer fout gaat. Volgens Telfort was er nog niets aan Telfort overgemaakt door GGN en hadden zij ook geen bevestiging gekregen van betaling “dit was alweer eind februari, begin maart dit jaar”. Boos en geïrriteerd belde ik GGN waarvan ik te horen kreeg dat dit wel gebeurd is en niet veel later hing ik weer aan de telefoon met iemand van Telfort om dit te bespreken en werd het zogezegd “uitgezocht”.
De fout blijkt niet bij mij of bij GGN te liggen, maar bij Telfort te liggen die schijnbaar kampte met een tekort aan communicatie. Iets wat je niet zou verwachten van een Telecom bedrijf.
Ook krijg ik van Mevrouw Tromp te horen “mevrouw Trump alleen moest van de u een o gemaakt worden” dat mijn BKR registratie verwijderd/beëindigd zou worden. Mij werd toegezegd dat ik in de loop van de week terug gebeld zou worden.

Ik wacht nog altijd op het telefoontje.

Op donderdag 8 maart bel ik weer met Telfort en krijg ik dhr. S. Bechan aan de lijn.
Aangezien ik niets opgestuurd krijg van Telfort, maar over de telefoon altijd het één en ander beloofd wordt besluit ik de gesprekken voortaan op te nemen.
Na mijn verhaal weer gedaan te hebben, wordt ik minutenlang in de wacht gezet en komt dhr. Bechan terug met het verhaal dat hij een mail verstuurd zou hebben naar zijn supervisor en komt mij tegemoet in mijn vraag om nu eens teruggebeld te worden door iemand die hierover gaat. Hij spreekt af met/beloofd mij dat er vrijdag 9 maart gebeld zal worden, ook beantwoord hij mijn vraag met een “klopt” als ik vraag of het zo is dat brieven binnen vier weken beantwoord horen te worden. Aangezien ik moest werken vrijdag 9 maart, was ik alleen te bereiken tussen 12.00 en 13.00 uur en zou dan gebeld worden.
Als ze me niet te pakken zouden krijgen zouden ze een bericht achterlaten in mijn voicemail.

Heerlijk die toezegging, maar wat heb ik eraan als ze zich ook aan deze afspraak niet houden? Had hem niet verteld dat ik het opnam, dus ja het beloven ging hem wel heel goed af “ik tik dit met een grijns van oor tot oor”.

De week van 12 maart besluit ik maar weer te bellen en krijg ik een zekere “tot nog toe samen met dhr. Weberink de meest vriendelijke en hulpvaardige mensen die ik in de gehele periode aan de lijn hebt gekregen” mevr. Gesser aan de lijn.
Met deze mevrouw aan de andere kant loopt het gesprek gewoon veel beter en heb ik het gevoel dat zij meer aan mijn kant staat.
Ze doet haar best door even te vragen of ik geduld hebt zodat ze haar supervisors kan vragen waarom de interne mails van 1 en 8 maart niet beantwoord zijn.
Helaas, ze komt terug met verhaal dat ze haar supervisors niet te pakken kreeg en begon met mij het één en ander uit te zoeken.
Ik vond het namelijk gewoon vreemd dat ik nooit ook maar één moment van de laatste rekening iets geweten hebt. Ook vraag ik me af waarom mijn brieven nog altijd niet beantwoord zijn en na enige miscommunicatie merkt ze ineens op dat er dit jaar nog helemaal geen brief naar mij verstuurd is geweest, behalve dat er over mij wel interne mails de ronde hebben gedaan.

Ik vroeg haar wanneer ik voor het laatst een brief van Telfort gekregen hebt, haar antwoord was eigenlijk gewoon schokkend. De laatste brief van Telfort dateerde namelijk van 19 mei 2006 en dat was slechts een factuur van 238,64,- die gewoon betaald was.

Hoe kan dit allemaal vroeg ik mij af. Hoe kan dit mij overkomen?

Na enige tijd zette mevrouw Gesser mij weer in de wacht en kwam na enige tijd wachten terug met het bericht nu wel iemand gesproken te hebben. Het was geen gewone manager maar iemand die juist daar weer boven stond. Hij is de man met de meeste macht “het klinkt zo evil, bijna duivels geil”, ik zou in de loop van de week of daaropvolgende week terug gebeld worden. Ze kon niet beloven wanneer “had haar gezegd dat ik het telefoongesprek opnam”, maar wel dat ze zouden bellen.

Heb wel een sms ontvangen van Telfort, maar dat was omdat er alweer een heel tijd overheen was gegaan en ik inmiddels een advocaat erop had gezet.
Het smsje had slechts als bericht dat zij de brief van mijn advocaat van 12 april hadden ontvangen en deze binnen 14 dagen zouden beantwoorden. Telfort zou Telfort niet zijn als zij zich hadden gehouden aan die 14 dagen. Er moesten meen ik nog twee brieven van mijn advocaat aan te pas komen om eindelijk eens een reactie uit ze te krijgen.

Telfort reageerde pas op 10 augustus jl. op een brief van 19 juli. Ruim 4 maanden te laat en vele kopzorgen, stress, oplopende lening schuld en zware slaaptekort later.
De brief van Telfort bestaat exclusief aanhef, mijn gegevens en afsluiting  uit 2 regels.
“In reactie op uw brief van 19 juli jl. ontvangt u hierbij een bevestiging dat uw Preventel registratie van Telfort is verwijderd uit de Preventel database met de volgende gegevens: “.

Kort maar bondig, maar een beetje vreemd om dit nu naar mij te sturen daar waar ik hier een advocaat voor heb of had. Weet dat eerlijk gezegd ook niet aangezien ik mijn advocaat ook maar zelden te pakken kreeg en als ik hem al te pakken kreeg was het van korte duur, het in de wacht staan duurde vaak langer dan het gesprek, terwijl ik nooit meer dan een halve minuut volgens mij heb moeten wachten.
We leven vandaag op 4 december, 35 dagen geleden op 30 oktober dus, stuurde ik mijn advocaat een  brief, de tweede brief inmiddels. In deze brief wijs ik hem er nadrukkelijk op dat ik vind dat er niet gecommuniceerd wordt met mij en vraag ik mij af hoe het nu verder moet in de zaak tegen Telfort.
Ook hij zou mij ergens begin oktober nog een keer terugbellen, dit is niet gebeurd.
Op de brief die ik gestuurd hebt op 30 oktober heb ik ook nog geen reactie gekregen.

Ik weet het niet meer.
Ik weet dat ik alleen weer wat armer ben geworden en geen Preventel registratie meer hebt.

Heb mijn advocaat vandaag nog geprobeerd te bellen, maar kreeg maar steeds de voicemail van het kantoor.

Ik heb het geprobeerd. Een illusie armer, maar een last lichter.

Laten we elkaar vooral nog bellen!?

Om af te sluiten á la Telfort.

Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd

Karim Khaoiri