We zijn in Spanje aan de Costa Blanca, in het jaargetijde dat onze oosterburen herfstvakantie vieren. Denia is zo’n beetje het Renesse van Spanje, maar dan zonnebril-proof, alles is geverfd in pasteltinten, behalve de standaard witte rolluiken, die ook hier het huisaanzicht bederven.

De puisante four-wheel-drives en ander opzichtig rijdend vermaak zijn in nog grotere aantallen aanwezig. Het motto ‘meer is beter’ lijkt gemaakt te zijn voor deze kant van de kuststrook. 

Het is bewolkt weer vandaag, vandaar dat we het treintje hebben verkozen boven een dagje naar het strand. Eenmaal aangekomen op het station in Altea regent het pijpenstelen, we haasten ons dan ook naar het verderop gelegen horeca-etablissement: Opera.

Als we onder het afdak naar de menukaart staan te kijken komt de uitbater - in schort - naar buiten lopen; hij probeert ons in het Spaans aan te spreken maar hoort onze Nederlandse tongval en antwoordt: ‘ik kan achterin de zaak nog wel een tafeltje vrij maken, lopen jullie maar even mee.’

‘Hey die meneer praat Nederlands,’

Zarah stiert meteen ‘verademend’ achter de man aan. ‘Hebbie ook warme sjokolademelk met slagroom ofzo meneer?’ en ‘zo wat een leuk inferieur hebbie!’ doen de rest.

De man heeft een brede glimlach op z’n gezicht en antwoordt: ‘zo die is ook niet op d’r mondje gevallen, is het niet?’

‘Nee, niet in Spanje in ieder geval, ik had er nog alle hoop op dat ze in het land van Sinterklaas een beetje rustiger zou worden, dat papa ook eens kon acclimatiseren, maar dat zit er - in dit leven - niet meer in denk ik.’

De uitbater geeft een knik en zegt: ‘voor mij is het weer eens wat anders, hoe oud is ze?’

‘Over tien dagen wordt ze vier,’ antwoord ik.

Als de man opzij stapt zie ik wat hij bedoelt, de zaak met een in rococostijl gestoken interieur, is tot de nok toe gevuld met pensionados.

Overwinteraars, Nederlanders en Vlamingen, die hier tot dit moment zaten te relaxen, of in hun eigen taal de krant zaten te lezen. 

Zarah heeft zo te zien haar eerste publiek al gevonden, ze heeft dan wel niet haar roze met zwarte stippen jurkje aan vandaag, ze denkt van wel.

Ze zet een ware Spaanse tapdans in, gevolgd door een ballerina-achtige pirouette.

Er kijkt werkelijk niemand op of neer, alleen de jonge serveerster geeft haar een aai over d’r bol.

Gedesillusioneerd gaat ze op de door de uitbater aangeschoven stoel zitten.

‘En wat zal het wezen dame?’

‘Nou, nouh, doe mij maar een sjokomel met slagroom en mijn papa wil een kapoesieno en mama een thee.’

Terwijl ik aanschuif knik ik naar de mensen aan de buurtafel.

De drie opgedirkte vrouwen knikken niet terug, zo te zien omdat ze bang zijn dat hun gezichten afbreken (categorie: strippenkaart bij de plastisch chirurg) of omdat ze zich niet inlaten met ons soort volk.

Het schijnwereldje van ‘de dames’ wordt vervolmaakt door een druk keffend kuttenlikkertje hondje (het blaft tegen het Balia cappuccinoapparaat dat uit drie monden tegelijk staat te pruttelen). 

‘Hey leuk hondje hebbie daaro mevrouw, hoe heet-tie?’ Zarah’s plat Rotterdams schalt dwars door de zaak.

De mevrouwen blijven wederom strak voor zich uit kijken.

‘Hey, die mefrauen kunnen geen Nederlands zeker?’ vraagt ze aan m’n vrouw. 

Omdat ma te zwaar verdiept is in de menukaart, lieg ik voor haar beurt (de Elsevier en Telegraaf liggen opengeslagen op de tafels): ‘Ja dat klopt Zarah, die mevrouwen komen van een nog veel verder land dan Spanje.’

‘Ja, maar ze zijn helemaal niet echt bruin, toch?’

‘Nee, da’s uit een potje, denk ik’ (ik maak een sstttt… gebaar met m’n vinger).

De serveerster die al een tijdje bij de tafel staat te wachten en zo te zien haar lachen niet meer in kan houden vraagt: ‘wat zal het wezen of zal ik zo nog even terug komen?’ 

Het wordt een maaltijdsalade Ravel (niet alleen door papa verkozen vanwege de die ouderwetse Bolero beelden uit de film Ten, die in eens bij hem opkomen, maar vooral door de omschrijving op de menukaart):  

Een gemengde salade en pasta gecombineerd met een heerlijke honingdressing, spekjes, walnoten en een warm gebakken geitenkaasje als slotakkoord. 

‘Hey maar pap,’ gaat Zarah onverschrokken verder, ‘waar komen die mefrauwen dan vandaan?’

‘Fossielland,’ antwoord ik, ‘das een heel ver land, daar kunnen de mensen ook niet lachen enzo’ (ik zeg het een beetje alsof het de normaalste zaak van de wereld is). 

‘Niet lachen? Hoe kan dat dan?’

‘In dat land denken ze alleen maar aan hoe gevuld je spaarpot is, wat voor een auto je hebt, hoe bruin je bent, wat voor kleren je aan hebt, wat de buren voor kleren aan hebben, wat die buren van je denken, of de sieraden die….’

‘Dick!’ m’n vrouw vind het nu wel genoeg geweest (ze zit dan ook recht in de gezichten van de – nu bijna ontploffende - diva’s te kijken) en vergezelt deze terechtwijzing met een schop onder de tafel. 

‘Maar die mefrauen horen het toch niet,’ fluistert Zarah ‘en das toch gewoon goed voor m’n opfoeding, dat ik weet waar die mefrauen vandaan komen, dan kan ik dalijk over Fossielland vertellen als ik op de basisschool zit, toch?’ 

De mevrouwen steken hun hand op voor de rekening.

De uitbater die net uit z’n keuken komt lopen, loopt gelijk op de dames af: ‘zo en dames heeft het gesmaakt, mag ik u nog een kopje koffie aanbieden van de zaak?’ 

‘Nee hoor, we willen graag de rekening, we gaan even een andere ambiance opzoeken,’ ze knikt - afwijzend - in onze richting. 

Zarah zit achter haar hand te lachen: ‘Nou ja pap, ze verstaan gewoon Nederlands, alleen praten ze net zoals de koningin, gek hè?’

‘Zou de koningin daar eigenlijk ook vandaan komen?’ vervolgt ze. 

‘Misschien wel, ik weet het niet’ antwoord ik. 

Het geschal van Zarah’s stem laat de dames bij het naar buiten gaan toch nog even hun hoofd omdraaien: ‘Hey mefrau als u weer in fossielland terug ben, nou, nouh, doe dan maar de groeten aan de koningin van ons, zeg maar tegen d’r dat we op vakantie zijn in Spanje!'