Alvorens u misschien de moeite mocht nemen deze recensie te lezen, let wel ik zie mij zelf absoluut NIET als een kenner van wat voor soort dans dan ook.
Als puber die veel te klein was voor zijn leeftijd zat ik ooit een blauwe maandag op dansschool Piet Hein, en dit waren geen happy Monday’s voor mij.
Mijn moeder dwong mij er toe, bracht mij erheen wat natuurlijk al een vernedering is.
En een maat gevoel was mij ook al vreemd, het enige wat ik enigszins fijn vond, was dat mijn geringe lengte er voor zorgde dat mijn toet ruste in de opkomende borsten van mijn danspartner, maar dit koste haar de tenen, en na flink zeuren dat ik van dansen zo’n ontzettende rugpijn kreeg mocht ik er dan eindelijk vanaf.
Tot zover mijn persoonlijke dans carrière…..
Maar mijn carrière als bezoeker van dans voorstellingen is begonnen, dat wist ik na dat ik in een roes de stadsschouwburg verliet.
Allang had ik het er met mijn vrouw Xandra erover eens een dans voorstelling van het Scapino ballet te gaan bezoeken, de posters zijn immers altijd er uitnodigend.
Itam mijn stiefzoon, gaf de doorslag, althans niet hij, maar cadeaubon die hij gaf voor de voorstelling gaf de doorslag.
Eén naar puntje ondervonden wij toen we de tickets op gingen halen in de Schouwburg, de bon was ter waarde van vijftig euro, maar de dansvoorstelling koste maar 20 Euro de man, maar ze geven hiervoor (landelijk) geen geld terug, het tientje wordt dus gewoon ingepikt, geen korting op een andere voorstelling of een leuk boekje, echt helemaal niks.
Dat is toch wat aan de matige kan,”Alé zulle, ik blijf toch ene Ollande hé”.
Aan de andere kant was de voostelling het allemaal meer als waard.
We zaten als enige midden op de voorste rij in spanning als twee kinderen die op schoolreisje gaan te wachten op wat er komen ging.
Nou dat waren twee dansers, ze kwamen uit de zaal en namen pal voor ons plaats op het podium voor het gordijn.
Als leek dacht ik nog, ze zijn hun sokken vergeten uit te doen, maar Xandra fluisterde mij in dat dit speciale danssokken waren, tja.
En daar begonnen ze,”RAUM” de introductie op Geraum van choreograaf Georg Reishl.
Fascinerend, we hoorde ze zelfs hijgen.
De twee dansers stopte, en Mischa van Leeuwen één van de dansers zei,”I wanna boogie”’en het gordijn ging open, Geraum kon beginnen.
In de SpitZ het krantje van het Scapino ballet stond in een interview met Georg Reishl te lezen, dat de dansers voor dit stuk, oefende in een zaal die vol stond met meubelstukken, iedere danser moest zo op zijn eigen manier met alle meubels rekening houden, en zich bewust worden van de invloed die dat had op hun bewegingen, tot in de kleinste details.
Elke beweging hoe klein ook moesten ze in hun lijf opslaan, vanaf het moment dat ze die vanuit hun fysieke geheugen konden herhalen in een repetitie ruimte zonder meubels, kon Reischl beginnen met de choreografie.
Het was echt heel indrukwekkend, ik zag bewegingen die ik nooit zag, en op TV heb ik die nooit gezien, nu heb ik het niet over “dancing with the fucking stars”, maar over ballet voorstellingen, streetdance of wat voor dans dan ook.
De dansers creëerde een bizarre sfeer, die mij heen en weer joeg van gedachtes aan de middeleeuwen, en dan weer aan een futuristisch geheel.
Naar mijn idee is de boodschap die de choreograaf aan het publiek wilde mee geven dubbel en dwars overgekomen.
Geraum duurde zes en dertig minuten.
Wat voorbij schoot.
Het tweede stuk werd uit gevoerd door vier dansers, en hete toepasselijk Quartet, choreografie Ed Wubbe.
Buiten dat de danser zeer goed en uitdagend danste, was de muziek heel fascinerend van Susanne Oberbeck, het schepte verwarring bij mij, die ik ervoer als fijn.
Door de elektronische muziek hoorde je allerlei seksueel getinte gesprekken, die Quartet iets erotisch, bijna pornografisch mee gaven.
En nee er werden geen paar bewegingen nagebootst, zeker niet, maar de dansers kwamen heel erg tot elkaar in deze dans, maar even zo snel deden zij koel en afstandelijk, het volgde elkaar in snel trein vaart op, vandaar Waveland waarschijnlijk.
Na de tweede pauze en een sterk bakkie pleur verder, was het tijd voor het stuk van choreograaf Marco Goecke,”Bravo Charlie”.
De kostuums van de dansers bij dit stuk ontworpen door Michaela Springer waren net als de kostuums bij Geraum gemaakt door Georg Reishl de choreograaf zelf, heel erg mooi, en lekker niet te plaatsen in één of ander benauwend vakje.
Goecke houdt van het zwart van donker, en hij houd van de ruimte van het toneel die meestal zwart is, dit stuk was dan ook donker, waar in het stuk op een bizarre manier gebruik van werd gemaakt.
De dansers kwamen uit het donker, en danste het donker weer in, dan weer traag, dan weer snel.
De donkere verlichting gebruikt Goecke, wat weer te lezen viel in SpitZ, om de atmosfeer: sensitief, fluweel net als in de schilderijen van Johannes Vermeer, ik moet eerlijk zeggen dat het meisje met de gouden oorring en zelfs het melk meisje bij mij niet voorbij kwamen, maar ik begrijp heel goed op welke sfeer Goecke hiermee doelt.
En dan is dat hier weer goed gelukt.
Wat was ik blij toen we de Schouwburg verlieten, met het vingertje omhoog, zei ik veel vaker naar dansvoorstellingen te gaan, buiten mijn concert en filmhuis bezoekjes om.
Dans staat voor mij door het Scapino ballet nu boven aan mijn lijstje van vertier.
De komende week hoop ik de mee gebrachte ervaring in mijn atelier te verwerken.