Nationale Opera Producties presenteert:

Madama Butterfly van Giacomo Puccini. Italiaans gezongen, maar met Nederlandse boventiteling. Zodat de preciezerikken onder ons tenminste helemaal begrijpen welk tragisch liefdesverhaal annex cultureel drama (West begrijpt Oost niet) zich voor hun ogen afspeelt op het toneel van de Rotterdamse Schouwburg, zonder daadwerkelijk te hoeven luisteren.

Ja, ik was er weer, gisterenavond. Vroeg Amanda om een kaartje, zodat ik Butterfly ‘m eens echt kon horen zingen (Verona komt er toch niet van en Callas is dood). Die ene aria, mijn favoriet. Ken ik eigenlijk wel een andere? Voor ik zal uitweiden over het waarom, laat mij beschrijven wat ik nu zag.

Een huis in N. Met eindeloos uitzicht over zee en wanden gemaakt van rijstpapier, die schuiven om een hard bed zonder lakens. Daar aan dat bed trouwde die onnozele Amerikaanse officier zijn Japanse trofee, noodgedwongen alle mans meisje, maar ondanks dat, de onschuld zelve. Een vlinder, onweerstaanbare schoonheid van 15 lentes, onder toeziend oog van haar drakerige familie, weggegeven voor 999 jaar. Een contract mogelijk te ontbinden aan het einde van elke maand door gewoon te vertrekken, wat hij ook zal doen, weten wij. Maar daar gaat het nu niet om.

Want eerst wil hij haar bezitten, die wonderlijke bloem. Openen. Ruiken. De geuren die zij hem beloofd heeft, als beloning, indien hij haar helpt te ontsnappen aan een onerbarmelijk bestaan. Die beloning zal hij ontvangen tijdens de eerste nacht van het huwelijk. Laag voor laag zingt hij de kimono’s van haar af. Een witte. Een oranje. Een rode. Een dieprode.

-Geef je over! -Ik geef me over…-Vergeet je angst! -Ik geef alles ik heb..wil niet meer bang zijn. -Geef alles wat je bent aan mij. Voor altijd!

Niet lang na deze nacht vertrekt hij naar Amerika. ‘Ik kom terug wanneer de roodborstjes hun nestje maken.’ Hoe verzin je dat?

En dan zingt ze. Een klaagzang die door merg en been gaat. Jarenlang. Zonder haar ogen van de zee af te keren. Haar ogen worden de zee. Wachtend tot de liefde terugkeert. Hij zal terug komen, de vader van haar inmiddels geboren kind. Een Japans’ jochie met een petje. Heel Amerikaans. ‘Zonder hem ben ik niets,’ zingt Butterfly. ‘Hij ben ik.’

Of ze dat echt zei, weet ik niet. Maar die stem krijgt me aan het huilen. Voelt een beetje suffig. Ik met doorgelopen mascara in een schouwburg (weer) vol grijze mussen, die met kromme ruggetjes tijdens de pauze de koffie in de kopjes proberen te houden terwijl ze van de bar naar hun tafeltje lopen. Sommigen van hen nemen geen koffie, maar stiekem een glaasje wijn. Ik gniffel.

Vreemd genoeg zou Butterfly voor mij geen Butterfly zijn zonder oude mensen. Ik luisterde naar mijn Butterfly samen met Bob, een van de bejaarden die in mijn leven verzorgde. Bob(86) zei dat hij dat cd-tje opzette om mij te plezieren, maar eigenlijk deed hij het voor Maria(45), de Oekraïense op wie hij stante pede verliefd werd bij de eerste ontmoeting in de passage in Den Haag. Een liefdesgeschiedenis ontspon zich daarna, waar ik nooit goed de vinger op heb kunnen leggen, omdat ik pas in het spel kwam toen zij weer was vertrokken naar haar land. Al wat ik van Maria heb meegemaakt is zijn terugverlangen naar haar. Minutenlang kon hij stilstaan midden in de woonkamer, scheef en met gesloten ogen, luisterend naar die wanhopige aria van Butterfly, met pijn en hoop geschreven, terwijl ik de gang aan het stofzuigen was. De bijna-dood-ervaring, dacht ik vaak.

Mensen ik weet t niet. Ik kan t verhaal nog wel afmaken. Hij komt terug, met zijn nieuwe vrouw. Het kind gaat mee naar Amerika. Zijn vader beseft wat hij heeft gedaan en moet leven met het gewicht van misdaad op zijn schouders. Heeft gruwelijke spijt. Want natuurlijk beneemt Butterfly zich van het leven. De mooiste dingen op aarde moet je niet willen bezitten om het bezitten. Daar gaan ze van kapot. ‘Butterfly!’

Ik heb mensen om mij heen zien genieten in het donker, van de fantastische muziek, de vocale capaciteiten en vast ook van t spel. Maar voor mij is Butterfly nog steeds wie ze was, ook al heette ze deze keer anders. Ik geniet van haar het liefst, net zoals Bob, met mijn ogen dicht en alle poriën open. De boventiteling heb ik niet nodig en ook het schouwen zelfs niet. Zij komt binnenals vanzelf. Leve Giacomo! Hoeree! Hoeree!

Ze maakt nog een tour door Nederland:Voor meer info check www.operaproducties.nl