Een ontwapenende of misleidende serie portretten. Geënsceneerd en echt tegelijk.
Nog te zien zo 16 sep om 15.00 en 19.30
Portrait Series & Marching Series Part 1 van regisseur/choreograaf Michael Laub valt in twee delen uiteen, zoals de titel al aangeeft. Voor de pauze zien we negen portretten van beroeps- en niet-beroepsdansers. Zij presenteren zich bijna naturel met soms wat hulp van een laptop, een baljurk of een baby. Deze portretten zijn de laatste jaren het handelsmerk van Laub.
Waarom zou een portret niet op het toneel kunnen onstaan? Hij bewijst dat het kan, maar zadelt ons tegelijkertijd op met een grote dubbelzinnigheid. Hoe verlegen is deze danser, hoe goed speelt hij zijn verlegenheid? Uit hoeveel autobiografiche snippers is deze ontboezeming samengesteld? Is ontroering een graadmeter? Ja maar... ik raak ook ontroerd door een majorettekorps. Elk portret zit op de rand van waarheid.
Deel 2 is een onaffe repetitie die door de geportretteerden zou worden gedanst. Er doen slechts vijf dansers mee. Daardoor mis ik een hoop gezichten en ontdek zelfs een nieuw gezicht, of niet? Is het portret van vóór de pauze wel krachtig genoeg om de nieuwe situatie te versterken? Dan herinner ik me dat ik naar een toneelperformance zit te kijken en niet naar dans. Dat verklaart waarom er opeens een emmer bloed vanaf het plafond leegkiepert en het beloofde pulserende optreden blijft steken in schematische bewegingen.
Nog te zien zondag 16 septemder om 15.00 en 19.30.