Nog een voorstelling 12 september 21.00 uur.
Hey Girl!
Gelokt door een fantastische publiciteitsfoto, vergelijkingen met David Lynch, termen als 'verbluffend' en 'hallucinerend'. Ik vermoedde dat ik één van de gelukkigen was die het paradepaardje van de Internationale Keuze van de Schouwburg mocht aanschouwen. Dat dachten er meer. De sfeer was prettig gespannen en aandachtig. De zaal hing al vol met gewijde theaterrook.
De opening kwam en was ook fantastisch! De publiciteitsfoto, maar dan echt!
Ik vertel er niet meer over want vanavond is er nog een voorstelling.
Beeld en muziek riepen meteen vele associaties en al eerder geziene beelden op. Dat is prettig: je gaat open en laat je meevoeren.
Maar het was me niet gegund verder te drijven. Daar zorgde de snoeiharde muziek wel voor. De openingsscène was spectaculair maar het resterende uur kon er niet tegenop.
In plaats van in een gewijde sfeer belandde ik in een gevangenis van geluid en bij elkaar gegaarde beelden die iedere kunst- en filmliefhebber als eens gezien heeft. Uitzondering was de scène met het zwaard en het laken.
Normaal zou ik geërgerd zijn weggegaan, maar uit respect voor de actrice Silvia Costa, ben ik blijven zitten.
De vergelijking met David Lynch: ja, maar dan zonder humor. Afkijken bij Robert Wilson: maar zonder goede choreografie voor de 2de actrice. Spectaculair met licht, glas en geweld stunten: okee, ik ben overdonderd, so what?
Het applaus was luid en lang, de reacties na afloop enthousiast.
Ik ben waarschijnlijk de enige die zich belazerd voelt.