De sfeer was ouwerwets: 1 euro voor een biertje en een vrolijke bediening.

Net voordat de band begon met spelen, vroeg een meisje achter ons: ‘je bent een stukkie langer dan ik, wil je misschien even met deze sok die lamp eruit draaien.’

Zij wees naar een lamp, die al een tijdlang in iedereen zijn giechel stond te schijnen.
‘Ja, die sok is schoon hoor, hierzo!’
Omdat deze dame zo resoluut, mijn nog niet gestelde vraag opving en geen meneer tegen me zei, pakte ik de sok aan en draaide de lamp los. Op het zelfde moment gingen er twee witte lichten aan, die de jongens van The New Shining, op deze heugelijke avond, bij zouden staan.
De bundels stonden in de rondte te draaien, als ware het twee verdwaalde vuurtorens, die de ontstane donkerte - achter in het zaaltje - kordaat beantwoordden.
Nadat Nax, de zanger/gitarist van de band iedereen welkom heette, begon het optreden, dat er inhakte als ‘ketellapper’.
Veel mensen begonnen naar voren te lopen, wat volgens mij niet kwam door het gebrek aan geluid, eerder door de strakke sound, van deze driemanformatie, die in onze richting werd geknald.
Na het eerste nummer keek menigeen om zich heen, met een gezicht van: Zooh, die zijn goed met licht en geluid!! 

Bijna iedereen in deze kleine zaal wist namelijk dat deze jongens ware ‘zolderlingen’ zijn, ze hebben zich al jaren verschanst in hun eigen oefenruimte, op zolder, van die ‘kickende boerderij’ van de ouders van Vince en Nax.
Waar ze al jaren tussen al het speelgoed - onder hun Aerosmithposter - hun jongensdroom proberen te verwezenlijken.

Een paar weken geleden, nadat ik een aantal nummers van hun nieuwe CD in hun oefenruimte had beluisterd, had ik gekscherend gezegd: ‘weet je wat jullie zouden moeten doen?’
Het werd een beetje weggelachen, ‘t was een compliment met een ondertoon.

Niet dat ik veel verstand van tonen of ondernemen heb, maar ik vind het gewoon zonde dat al dat moois tussen de muren van hun oefenruimte blijft.
Veel bands, kunstenaars en dichters hebben de neiging om hun werk te verperfectioneren, zodat het publiek verstoken blijft van het allerbelangrijkste van deze kunst: de tentoonstelling, de uitwisseling, het kippenvelmoment, de feedback.

‘Het moment’ dat in de film Purple Rain het best naar voren wordt gebracht, wanneer de zanger (gespeeld door Prince) eindelijk een gevoelige snaar weet te raken bij zijn publiek.

 
In La Pipe was het ook zover.
Je zag mensen naar elkaar knikken.

Wat ik mezelf op dat moment afvroeg was of ze al die platenbazen, die deze band continue aan het lijntje houden, niet gewoon moeten skippen!
Het is de tijdgeest: als je een goede sound hebt, dan brand je die CD zelf de opnamemaster en bijhorende mooie website bestaan al; ze zouden alleen nog meer moeten gaan optreden.
Natuurlijk maak je meer kans als er een groot platenlabel achter je staat, maar hoe lang wil je nog oefenen?

De grote platenbazen steken tegenwoordig nou eenmaal liever hun geld in het zoveelste 15-jarige Idols- of Youtube-wonder.

En als je dan uiteindelijk ‘onder contract staat’ bij zo’n label, dan moet je misschien wel heel veel concessies doen, blijft het dan leuk, of wordt het werk?
En wat als je de eerste keer niet gelijk een hit scoort, dan kom je ook gewoon op de reservebank.
Denk eens aan al de Henkjan Smitjes die deze platenbazen influisteren: zij gaan jou vertellen waar vraag naar is ‘in het muzikale spectrum’ en wat voor kleding je het beste kunt dragen bij een optreden.

In La Pipe gaat iedereen intussen compleet uit z’n plaat, Nax begint het vijfde nummer: Standback met de alleszeggende opening: ‘dit is een nummer voor al de klootzakken van de wereld!
’Hij zegt het op een manier, die het midden houdt tussen Axel Rose’s: ‘this is a song about your *******’ (Gn’s n roses live) of Eddy Vedders: ‘What you thought was your daddy was nothin’ but a...’ (Ten)..

Bush, Wilders, Henk-jan Smit, pedo’s, automobilisten die geen richting aangeven op een rotonde, parkeerwachters, wie bedoelt-ie nou met: al die klootzakken?
Mijn geest ratelt maar door, ik vraag het mij – mede door de vooroorlogse bierprijzen in La Pipe – iets te gortig af. 
Ik sta een beetje te tollen op m’n benen.

M’n vrouw komt langs lopen en zegt op een liefdevolle, gaat het weer een beetje meneer Dröge, manier: ‘pas je een beetje op met al dat bier, anders lig je morgenochtend weer ouderwets – zwetend - in een emmertje te kijken! 
Ze vervolgt: ‘geef maar hier die telefoon, dan film ik het wel even, kun je morgen zien of het wel echt was!’

The New Shining speelt het rauwe nummer- zo lijkt het - vanuit hun tenen.
Wanneer Nax het tweede couplet uitschreeuwt geeft-ie bijna zelf licht.
Opeens denk ik te weten welke klootzakken hij bedoelt en besluit er van de week in ieder geval een schets aan te wijden (voor het zoveelste onafgemaakte schilderij La Trahison de Indusrie des Arts een parodie op het La Trahison des Images (‘het verraad van de voorstelling’ 1928-29) van de surrealistische schilder René Magritte).