Met een schok lees ik het hartverscheurende verhaal van Pegah Emambakhsh in een topic op mijn favoriete vrouwensite. (als bi-vrouw ben
ik graag regelmatig even samen met andere vrouwen die van vrouwen houden, ook
al is dat dan op een internetforum)
In 2005 vroeg deze Iraanse vrouw asiel aan in
Groot-Brittanië.
Haar aanvraag werd afgewezen. Ze is in Sheffield gearresteerd en wordt vastgehouden in Yarl’s Wood.
Het plan was, zo las ik verontwaardigd en verontrust, dat ze
op dinsdag 28 augustus werd gedeporteerd naar Iran.
Gelukkig stond er een link naar een petitie om Pegah te
helpen onder het artikel dat me boos en verdrietig tegelijk maakte.
Of nee, bóós is niet het woord; eerder strijdbaar.
Natuurlijk ondertekende ik de petitie direct.
Het probleem is namelijk dat Pegah lesbisch is. En de
Iraanse wetten zijn grove schendingen van de mensenrechten waar het aankomt op
homoseksualiteit (en waarschijnlijk nog wel méér dingen)
Een handtekening later besloot ik dat er méér moest zijn wat
ik kon doen. Ik hield het topic in de gaten. Ik ben zelf namelijk nog niet erg
goed in het opstellen van een plan de campagne. Want waar begín je in
hemelsnaam?!
De slimme topicstartster schakelde Amnesty in! Wat een
briljant plan!
Naar aanleiding van een suggestie van voorvernoemde
topicstartster plaatste ik beide links (van het artikel en de petitie) op
andere sites waar ik regelmatig kom.
Verder is het afwachten. Ik vernam in ieder geval dat de deportatie van Pegah de 28^ste niet doorging – maar dat zegt
natuurlijk niets over overmorgen, of de volgende week… Verder begreep ik dat er
een kans is dat Italië Pegah zal opnemen, als Engeland de deportatie doorzet.
Ik houd mijn adem in.
Hoe lang nog zullen “democratische” regeringen lesbische,
homoseksuele, biseksuele en transgender asielzoekers terugsturen naar een land
van herkomst waar vervolging, marteling en de dood wachten?
Ironisch genoeg zijn deze regeringen diezelfde regeringen
die het homohuwelijk hebben geaccepteerd en gelegaliseerd.
Wát, zo vraag ik jullie, klópt er niet aan dat plaatje?
Ik houd de petitie in de gaten, zie het aantal handtekeningen groeien en denk met warmte aan alle mensen die de tijd namen en
de compassie hadden om hun handtekening te zetten. Ik lees alle ontroerende commentaren. Sommigen laten me lachen, anderen brengen de tranen in mijn ogen.
Voor elke reactie ben ik zo dankbaar. Ik ben zo dankbaar voor en blij met alle mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen; op welke manier dan ook.
Ik wacht af, en velen met mij.
Je bent in onze gedachten, Pegah, jij, en alle anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
Het is te schandelijk voor woorden dat een regering een deportatie regelt en intussen héél goed wéét wat er wacht in het land van
herkomst. Ik hoor Verdonk nóg zeggen dat homo’s gewóón terug kunnen naar Iran
‘als ze maar niet uit de kast komen.’
Schandelijk! In een democratie moet (mede)menselijkheid het
hoogste goed zijn; een gedeelde eerste plaats met vrijheid.
En vrijheid is waar ik op hoop en voor bid. Voor Pegah, en voor
alle anderen die worden vervolgd om wie ze zijn, en wiens basisrechten wreed
worden geschonden.
‘Save the
world’ one individual at a time, denk ik ironisch.
Als ik in bed kruip en mijn ogen sluit, zie ik nog steeds de
petitie.

http://www.indymedia.org.uk/en/2007/08/379484.html

http://www.petitiononline.com/pegah/petition.html