‘Nee hoor pap, pas als die peenting van daarnet goed droog is' Ik moest even naar bofen van mam, ze kwam zo weer terug, hebbie weer impiratie ofzo?’

Ze heeft vanuit mijn optiek gezien een licht-autistische neigingen of een beetje teveel van d’r tante of oma in zich, ze heeft het zeker niet van mij of mijn vrouw: alles waar ze aan begonnen is moet eerst af.
Dus moet het schilderijtje waar ze vanochtend - met mama - aan heeft gewerkt, eerst drogen voordat ze verder gaat met een volgende.
Vanochtend,  toen had zij ‘impiratie.’
‘Waar ben jij nou weer mee bezig pap?’ ze loopt richting het raam.
‘Hey ga nou ’s uit m’n licht!’ snauw ik.
Ze stapt geschrokken opzij.
‘Oh sorry,’ ik geef haar snel een knuffel.
Ik kan soms iets te kort af zijn als ik - met m’n hoofd in de wolken – schilder of schrijf en opeens word onderbroken.

‘Ja, dit schilderij kwam ik tegen,’ beantwoord ik alsnog haar vraag, ‘je weet hoe dat gaat hè met je vader?’
‘Hebbie zeker achter die stapel daarin de hoek gefonden?’ vraagt ze, terwijl ze haar neus optrekt.
Ze weet precies waar alles ligt in het atelier, als ik maar iets verander dan ziet ze het, maar van deze stapel in de hoek blijft ze af: één van de schilderijen ziet er namelijk nogal eng uit.
Het is een in zwart,wit en rood beschilderd doek, het vertelt over het goede en het slechte op het internet.
Soms is het internet een genot om naar te kijken of mee te werken door al de websites waar iedereen zijn creatieve ei kwijt kan. Of als nieuw medium waarmee het publiek op een hele goedkope en snelle manier geïnformeerd kan worden..
Maar soms is het web ook een afvoerputje, waar menig gestoordeling zijn ideeën kan spuien, die normaal het daglicht niet kunnen verdragen.
Denk aan de politieke partijen die rechts-extremistische- of pedofiele standpunten in deze digitale - normloze - ether strooien.

In het schilderij probeer ik het een en ander duidelijk te maken door een web dat door witte en zwarte spinnen over een grijze digitale achtergrond wordt gesponnen.
En spinnen daar is Zarah panisch voor.
Het schilderij is een soort – onafgemaakt – stopteken geworden, zodat mijn dochter al de spullen die in deze hoek staan, daadwerkelijk met rust laat.
Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat ik in het atelier kom en zie dat m’n dochter langs is geweest: m’n verzameling schrijfmachines waarvan alle toetsen zijn ingedrukt of een tube verf- of glitters die opeens geopend op de grond is beland.

‘Wat wordt dat voor een peenting pap?’ ze kijkt naar het schilderij waar ik - weer eens - aan verder ben gegaan.
‘Het is een schilderij van mama, ze zit bij een waterval in Frankrijk en het licht dat op haar valt, probeer ik nu nog mooier dan op de foto te schilderen’.
‘Ik vind de fotooh mooier pap!’ (ze heeft dezelfde managementcursus als d’r moeder gedaan)
Ze kijkt eens goed naar de foto: ‘Maar mama zit – buiten – in d’r blote kont, dat mag toch niet?’Ze kijkt een beetje verbouwereerd omdat ze van mij altijd kleding aan moet en zij het liefst heel de dag in d’r blootje loopt.
‘En in het museum waar we laatst waren, daar hadden ze toch ook allemaal blote beelden en schilderijen, weet je nog?’ antwoord ik: ‘da’s kunst Zarah!’
‘En als dit schilderij ooit afkomt zoals dat papa het in zijn hoofd heeft - of nog mooier - dan is het ook kunst, dat moet ontstaan, snap je?’
Ze kijkt een beetje verveelt, zo van: het zal wel, hoort haar moeder – beneden – weer binnen komen en zegt: ‘nou suuksjes pap’ en verdwijnt met de zolderzon.

Een half uurtje later als ik beneden even een bakkie ga doen, hoor ik mijn vrouw:
‘Zarah wat doe je nou?’
Mijn dochter staat als een standbeeld op een omgedraaide opbergbox, op een paar transparante roze draperieën na - poedeltje naakt - precies in het punt van de kamer waar het mooiste licht valt.
‘Nou vertel op, wat doe je nou?’ vraagt m’n vrouw nogmaals, terwijl ze richting de ramen loopt.
‘Hey ga nou es uit m’n licht mam!’  Zarah kijkt, met gespleten ogen door het felle licht, in de richting van d’r moeder.
‘Ik ben een beeld hoor, das kunst, ik sta hier niet voor de lol te ontstaan ofzo!’