A Campingflight

Under the bridge, om preciezer te zijn de Nijmeegse Waalbrug, kampeerde ik de avond voor Rock In Park. Muziekfestivals en kamperen zijn als Maxima en Willem-Alex; koninklijk genieten en er komen baby’s van. Met warme douches, schone toiletten en zelfs een kampeerwinkel voor de defecte op vergeten spullen is Lowlands het kampeerparadijs voor de muziekliefhebber. Er schijnen zelfs mensen drie dagen lang enkel en alleen op het kampeerterrein te vertoeven en van de optredende bands alleens de overwaaiende muziek mee te krijgen. Kamperen in Belgische festivals is andere koek. Bij een Rock Werchter bijvoorbeeld wordt de plaatselijke bevolking ingeschakeld als tijdelijke kampeerbeheerder. Dat is altijd gastvrij ontvangen, vaak een avontuur, maar nooit georganiseerd. Soms gratis bier van de tuineigenaar, altijd vriendelijke en zachtmoedige mensen, ooit eens verstopte toiletten met dito stank en zelfs een nacht naast een dieselaggregaat gestaan van Duitsers die tot diep in de nacht hun gekoelde bier en metalmuziek met iedereen deelden.

Festivalkamperen is altijd last minute werk en improviseren. “Neem jij je tent mee, want die van mij heb ik uitgeleend.” Tentstokken onderweg van parkeren naar kamperen verloren en dus met kunst en vliegwerk een kampeerbare constructie ontworpen. Te dronken om ’s nachts je tent nog terug te kunnen vinden in een veld van allemaal party- en iglotenten of die vriend die midden in de nacht in de tent of eigen slaapzak kotst en daarmee de resterende kampeertijd voor iedereen zuur afsluit. Maar memorabele momenten levert het altijd op. Bij kamperen is het weer belangrijker dan de sanitaire voorzieningen, maar alleen de eerste zijn enkel en alleen bij de goden te verzoeken. Die nacht werd ik wakker met het gevoel dat ik moest toiletteren. Hier kon dat.

Daarentegen had in de Serengeti onze fors gebouwde Afrikaanse gids van Guerba tours ons geadviseerd om ’s nachts niet uit de tent te kruipen. Bovendien gebood hij de tentjes in een kring op te zetten met de deuropeningen naar elkaar toe zodat de leeuwen, jakhalzen en neushoorns onze tenten niet zouden binnenvallen. Hij had de schrik er bij iedereen goed ingewreven. Kamperend onder de onbewolkte sterrenhemel in slaap vallen viel niet mee. Het gehuil, gegrom en geraas dat vanuit de weidse vlakte van de Serengeti ons bereikte leek minder ver verwijderd dan werkelijk. Onze Guerbagids glimlachte enkel toen hij in de vroege morgen onze vermoeide gezichten van de weinige slaap zag. “je went eraan,” zei hij.

Maar hier in het Simiengebergte van Ethiopië kon het wel. Bij het openritsen van mijn tent drong de vrieskou het tentje binnen. Ik griste mijn mijnwerkerslamp mee en klom mijn tent uit. Het bevroren gras knisperde onder mijn voeten. Het rijp schitterende in het maanlicht. Ik schrok maar realiseerde me rap dat het Gids Birhan moest zijn die daar ingewikkeld in een deken onder een struik lag te slapen. Zijn Kalasznikov  stond tegen een boomstronk. Birhan kampeert zijn hele leven al in zijn huis. De sterrenhemel is het dak van zijn Casa. Hij kan overal slapen en nee, hij had het niet koud gehad, antwoordde hij de volgende morgen op mijn nieuwsgierige vragen.

Ooit kampeerde ik in mijn eigen huis. Pas gekocht. Dus sliep ik op de stoffige vloer tussen verfblikken, laminaatpaketten en dozen. Ontelbare keren kampeerde ik op bank of vloer bij vrienden. Ik kampeerde in oneindige Canadese bossen, naast gletchers in Patagonië, onder een moordende zon in Namibië. Eenmaal kampeerde ik onder een door maan verduisterende zon in zuid Luxemburg. Kamperen in een huifkar, een auto, langs een Franse snelweg op doortocht naar Spanje. Maar nog nooit kampeerde ik in mijn eigen stad. Tot afgelopen zomer. Op Camping Rotterdam waar Therm-a-rest en Nomad slaapzak de lonking kon weerstaan van warm en droog bed. Volgend jaar kampeer ik weer in Rotterdam, maar komend weekeinde eerst in Biddinghuizen. Samen met 55 duizend andere muziekliefhebbers op een Campingflight to Lowlands paradise.

p.s. zou Willem-Alex wel weten wat kamperen is?

Jip Kortan