In het prachtige schipperscafé mag ik graag komen.
Het spreekt voor zich dat ik niet in mijn glaasje bier spuug. [lees: ik mag graag zuipen]
Hier is het leven puur.
Iedereen kent Brammetje en Bram kent iedereen….

Het begint al met de eigenaressen van deze typisch Rotterdamse kroeg. [jawel 2 dames!]
Lieverds ik hou van jullie… en doe mij een plezier… maak wat minder ruzie en blijf bij elkaar… jullie horen bij elkaar. Probleempje van Bram… kan niet tegen ruzie.

Veelal ben ik hier samen met mijn vriend Ruud, geboren op het Noordereiland, de hele wereld rond gezworven, alles gezien en gedaan van wonderschoon tot afzichtelijk lelijk.
Ruud de cirkel is rond… blijf je resterende tijd op het eiland vriend van me… en hou verdomme die tia’s bij je vandaan… 4 is echt genoeg gabber… jij moet “die laatste toespraak” bij mij houden en niet andersom.

Bij binnenkomst veren er meestal wat vrouwelijke zuipmaatjes overeind, niet dat ik nou George Clooney zelve ben maar wel met recht de jongste aanwezige met mijn 36 [oké dan…bijna 37] jaar…en van dit feit schijnt toch een zekere aantrekkingskracht uit te gaan.
Allemaal een kus…. Helaas, ik kan absoluut niet dansen.
Hoogtepunt is altijd weer de “Ik ben de BOB-sleutelhanger” van mooie blonde Ada, steevast beschonken dame. Lieffie, we behouden de afstand he?
Kleine correctie, Tim de hond en volgens velen gastheer van het café is toch wel wat jaren jonger.

Tijd om een rondje te geven…
Ik plof neer op een kruk bij wat schippers.
Zonder uitzondering mannen die “2 weken op” en “2 weken af” varen.
Tijdens deze “2 weken af” bestaat de dag veelal uit drinken, drinken, rondje geven, drinken…. vergevorderde dronkenschap.

Plotseling wordt er door het etablissement gebruld: “Van wie is die vieze dikke vette tering bmw? De lichten staan nog aan. Laat die kloothommel maar naar huis lopen, tyfus patser”
Het is de nieuwe bardame… voorzichtig meld ik, met toch wel wat schaamrood op de kaken, dat bovengenoemde overigens juist omschreven,  automobiel naar alle waarschijnlijkheid van mij is.
“Ach lekker ding, da’s toch niks voor jou… je bent juist zo’n schatje” spreekt ze vervolgens uit de grond van haar gouden Rotterdamse hart.
Even overweeg ik mij te verhuren als taxichauffeur… bevalt me wel de laatste tijd maar dit terzijde.

Voor in de hoek, bij het raam, is altijd aanwezig: Koos.
Koos rookt sigaren [is lekker, doe ik ook, noteer: Hajenius] en Koos drinkt zijn borreltje… of juister gesteld… borreltjes. [doe ik niet maar een malt whisky sla ik dan weer niet af] Dit recept begint voor hem meestal bij de opening van het eerste cafeetje op het eiland en gaat door tot de wankele passen richting goot.
Zijn verhalen zijn fantastisch… Koos is een gelovig mens.
De grootste steun put Koos uit het feit dat Onze Lieve Heer hem, wanneer nodig, corrigeert tijdens zijn alcoholgebruik.
Volgens eigen zeggen wordt hij letterlijk en zeer persoonlijk op zijn schouder getikt door de Almachtige.
Vreugdevol meldt hij mij altijd, wanneer ik hem weer een “Ketel 1” aanbied… “Bram, gelukkig tikt Hij niet zo erg snel op mijn schouder…dus doe er nog maar eentje dan!”

Koos…. Op je gezondheid, the show must go on and please let your smile stay on… please, please…