‘Slimme kompjoeter hè pap,’ had mijn dochter een paar dagen geleden al eens gezegd, we hadden de dag ervoor met z’n tweeën - met de muis - op bewaren geklikt.

Dan staat m’n stukje op de website, ze weet niet precies wat het inhoud; denkt dat het alleen op de laptop staat.

Tot ze de volgende dag met mama in de supermarkt loopt en precies hetzelfde verhaal in de krant ziet staan (nog geen vijftien uur later).

Ze begrijpt er eigenlijk niks meer van.

Toch is ze is apetrots, vertelt het tegen iedereen die het maar wil horen: ‘ja dan doet-tie een beetje schrijven enzo, dan moet ik altijd stil zijn, maar dan gaan we daarna meestal wel iets leuks doen, als ik lief heb gespeeld!’

Ze vertelt het een beetje in de trend van: ja joh dan is hij ook weer van de straat en zolang het mijn opvoeding niet in de weg staat (en af en toe over mijn persoontje gaat) dan mag het wel, heeft-tie ook een keer z’n dag. 

Ik heb op rustige momenten al een aantal keer proberen uit te leggen dat e-mailen ongeveer hetzelfde werkt als een brief posten.

‘Ja dat weet ik toch, alleen gaat het dan al-maal door een piepklein draadje,’ ze sluit haar duim tegen d’r wijsvinger om het een beetje te visualiseren, ‘maar dat begrijp ik niet!’

‘Hoe kan dat dan pap?’ 

En daar sta je dan met je goede gedrag.

Bestaat daar geen boek over: hoe je als vader je dochter (van bijna vier jaar) uit moet leggen hoe micro-elektronica, internet en dataverkeer werkt. 

Toch maar ’ns proberen dan: ‘Als jij net zo als gisteren een brief bij de buurman in de bus gooit?’

‘Jaah, wat dan pap?’

‘Nou, hoe en waarom doe je dat dan?’

‘Nou, nou dan vind ik hem zo lief en dan maak ik een mooie brief met heel veel kleurtjes en dan wil ik postbode-tje spelen en dan, nou en dan gooi ik hem in zijn brievenbus, toch?’

‘Maar je kan hem toch ook bellen?’

‘Ja maar dis toch veel leuker pap?’

‘Maar als je belt, dan gaat dat ook via een draadje en dat gaat veel makkelijker.

’Ze kijkt me een beetje verveeld aan: ‘Laat maar pap, je bent een beetje langdraderig en we zouden nog appels gaan plukken op de boerderij, dat leggen ze dalijk op de basisschool wel uit joh, die zijn daar in gespecialiteerd zegt mama!’

‘Oh zegt mama dat?’ ik trek – geïrriteerd - m’n schoenen aan en vraag over m’n schouder: ‘heb je de computer nog afgesloten?

’Ze loopt naar d’r Dora-laptop, drukt op een paar toetsen en zucht: ‘jeetje wat-is-tie traag zeg.

’Ik sta een beetje voor me uit te kijken; dit soort taferelen zullen zich over een paar maanden (als ze op school zit) veel minder voor doen.

Ik denk dat het mijn schilderkunstjes wel ten goede zal komen, maar het wordt wel wennen zo’n ‘adhd-kopieer-kwebbel’ die opeens halve dagen weg is. 

Ik zet Zarah op d’r fietsstoeltje.

‘Was dat pap?’ Ze wijst naar m’n ogen.