Toen ik vorige week in de krant de beelden van het ‘enkeltje’ varkensvervoer, richting Italie zag (en later die naar Spanje). Kreeg ik een grensoverschrijdende gedachte, die ik snel weg probeerde te dringen: ‘wordt het niet eens tijd voor een echte crisis, want de vorige heeft niet veel geholpen.’ 

‘Onze soort’ heeft namelijk nog steeds niets geleerd van de vorige MKZ, blauwtong- en vogelpest crisis.

Ondanks dat al die ruimingen nog steeds op ons netvlies staan, blijven we maar ‘globaliserend’ zeulen met kippen, schapen, kuikens, varkens, koeien en alle andere dieren.

Het is - nog steeds - een grensoverschrijdende beestenboel, waar de wet van de grote getallen heerst. 

 De desbetreffende veehouder en transporteur, die vorige week gesnapt waren, gaven direct de mevrouw van milieudefensie de schuld.

Al de varkens die onderweg waren gestorven hadden veel te veel stress ondervonden van het geklik van haar (digitale) camera.

Het lag dus niet aan de - geoormerkte – reis in de snik hete zon.

In de te kleine, ongekoelde trailer. Waarvan het watergeef-systeem ook nog eens kapot was. 

 Een bijbelse wijsheid luidt: je oogst wat je zaait.

Is dit een straf van God? (waar de meeste van die transporteurs en boeren ‘en masse’  in geloven).

Of is het gewoon een uitvloeisel van een – geestoverschrijdend – collectieve bewustzijnsvraag (à la Jung), die nu bewaarheid wordt?

Ik weet het niet.

Oordeelt u zelf.

Feit is wel dat ik op dit moment (na die beelden van vorige week) – op de automatische piloot – twee keer zoveel vleesvervangers in de koelkast heb liggen.

Spookey hè?