Toen ik laatst met een goede vriend een bezoek bracht aan een restaurant, probeerde ik zijn zoontje uit te leggen dat het schrikbewind van m’n dochter nog maar een voorbode was van ‘the things to come’.

‘Ja, dit zal niet de laatste keer zijn dat een meisje je wilt veranderen jongen!’ Herhaalde zijn vader.

Er kwam dan ook een welgemeend ‘Pfufh’ uit zijn mondje.

Zo zaten we daar, ‘mannen onder elkaar’ te kijken naar Zarah, die alweer een ander slachtoffer had gevonden.

‘Jongetje gaat jij maar even daar staan en dan ben ik de prinses en dan, en dan moet jij me door je knieën wakker kussen,’  ze deed het even snel voor en vervolgde: ‘en dan, dan komt het stukkie appel uit mijn keel en dan leven we nog lang en gelukkiger enzo!

De jongen stond aan de grond genageld, daar ging hij dus even niet aan beginnen, hadden zijn ouders niet keer op keer uitgelegd dat je geen snoepjes van vreemden aan mocht nemen en zeker geen kusjes mocht geven aan vreemde mensen.

En viel dit meisje, met haar afwasbare Hema-lippenstiftgezichtje, standaard voorzien van een bijpassend doornroosjes-kroontje, en voor deze heugelijke dag - speciaal zelf uitgekozen - complementaire (lees: vloekende) outfit, niet gewoon tot deze categorie ‘vreemde wezens.’

Hij keek even in zijn moeders richting.

De vrouw in kwestie kon al bijna niet meer door de lens van haar digitale camera kijken, ze wreef de tranen uit haar ogen en klapte het schermpje open, zodat ze toch nog wat kon zien voordat ze afdrukte, ze knikte - met heel haar lichaam - JAAH!

Dit was duidelijk ‘het first contact-momentje’ van haar zoon.

Zarah stond verwachtingsvol met een ‘E.T-go home gezicht’ te kijken.  

Hij keek even in onze richting en omdat mijn dochters blik op dat moment gelijk in de rondte ging, naar een volgend slachtoffer (voor als deze prins geen prins bleek te zijn), zaten wij gedrieën ‘als gekken’ nee te schudden.

Hij deed het toch.

Mama’s invloed is nou eenmaal met de paplepel ingegoten en wie waren wij dan?

Drie vreemden in het land van ooit.

Zo te zien (aan zijn schone gezichtje) had hij ook z’n toetje nog niet uitgekozen.

Moeders had dus wat ijs achter de deur. Het was een uitgemaakte zaak.

Ze begon te klikken met haar digitale camera alsof er op warp-snelheid een formule1 wagen langs kwam rijden: alles stond erop, bewaard, voor het mapje familie-uitjes op de harde schijf.

Even later liepen we gedrieën gedesillusioneerd de trap van het restaurant af, het voelde alsof ons eigen cluppie had verloren en wij ‘als hazen’ de catacomben van het stadion verlieten.

De tegenpartij (mijn dochter) kwam tergend langzaam naar beneden, op de maat van het deuntje dat zij al heel de middag aan het neuriën was, K3’s laatste hit, het opzwepende Kusjesdag. 

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst