Zelf probeer ik mij niet te veel aan te trekken van dit ‘duurzame’ media offensief, omdat ik de tijd daarvoor al bezig was met dit soorten vraagstukken.

Toen ik gisteren de krant zat te lezen viel mij wel een ander bizar verhaal op: er is de laatste tijd veel meer onweer dan normaal, waardoor er ook veel meer burgerslachtoffers vallen.

De krantenberichten melden: ‘dat er volgens het KNMI niks aan de hand is,’ maar gaven nog wel een aantal lugubere feitjes over de ontstane schade, die de inslagen hadden teweeg gebracht bij de slachtoffers. Met tussen haakjes nog het kleine detail: ‘en dan hebben we het nog niet eens over het vee in de weilanden, dat klap over klap krijgt.’

Mijn haren gingen overeind staan, vooral vanwege de sussende woorden van het Koninklijk Nederlands Meet Instituut.

Als er in het verleden in een ander klimaat, het politieke, werd gesust, dan ging het later meestal fout: toen het in de jaren voor de tweedewereldoorlog ging over nazi-Duitsland, of toen jaren later het allochtonenvraagstuk werd gebagatelliseerd door het paarse kabinet.

Een paar uur later ging ik even een stukje trimmen en liep in no time peentjes te zweten tussen de uienvelden, niet vanwege mijn sportieve gedrag, maar door het naderend onheil.

Ik was met stralend mooi weer van huis vertrokken, richting de mooie Rhoonse grienden, maar nu trokken donkere wolken zich samen boven het Europoortgebied.

Het onheil kwam razendsnel als een Willink-tafereel in mijn richting (her en der bliksemschichten achterlatend).

Ik was pas op de helft van m’n trimparcours, midden in de weilanden, geen korte sluipweg richting huis, dus de tred werd – tegen beter weten in – verhoogd.

En daar liep ik dan met m’n peen- en uiengezicht een schietgebedje te doen, tussen de donderslagen en bliksemschichten. Voor de eerste keer was ik blij om weer terug te zijn in de bebouwde kom, om te schuilen onder een luifel van het horizonvervuilende Vinex- appartementenblok in Rhoon Portland.