We gingen ‘even’ naar een opening in Amsterdam: een bevriend kunstenaar had daar op vrijdagavond om acht uur een vernissage.

Vandaar dat we al om drie uur ’s middags in de auto waren gestapt, zodat we van te voren nog een uurtje rond konden kijken, zo was onze redenering.

Dus niet: File

Om half vijf zijn we (om even af te koelen) toch maar een bakkie gaan doen bij m’n zus (die woonachtig is aan de andere kant van Rotterdam).

Ik had in de auto namelijk al een aantal keer tot honderd geteld, had heel de chakra- en N.L.P.trukendoos (die ik tot nu toe van onze goeroehuisvrienden heb geleerd) doorgenomen en begon me nu toch serieus af te vragen welke kant van mijn autostuur ik het eerst zou gaan opeten.

Maar het verkeer ging weer rijden en ik kon er nog net af - richting diergaarde Blijdorp (de matrixborden gaven namelijk aan dat er alleen al tot Den Haag 14 kilometer file was).

Nadat ik m’n dochter - op heel rustige, doch beklemmende toon - had uitgelegd dat we deze keer niet bij de giraffen gingen kijken, gingen we gezellig op theevisite.

Om een lang verhaal kort te maken: waar zouden we zijn zonder m’n zus.

We werden bij het station afgezet en konden op de terugweg gewoon ‘even bellen als we d’r weer aankwamen.’

Dat lucht op!

Ik was eigenlijk al een eeuwigheid niet met dit vervoermiddel geweest en het viel me - vooral op de terugweg in de intercity – op, hoe rustig het is in zo’n trein.

Alleen m’n dochter niet, ze kon nu weer honderd uit praten (in de auto had ze alleen één keer ‘rustig pap’ gezegd).

Het slachtoffer van vandaag in deze coupé: een Antilliaans aandoende man, ongeveer twee keer zo hoog als papa, kaal hoofd met een klein staartje aan de achterkant, deze heugelijke dag gestoken in een strak donker groen maatpak (inclusief bijhorend gouden hoektand en dito sieraden).

Als u nu opeens een Tarantino-flashback heeft?

Die had ik, op dat moment, ook.

‘Zooh wat heppie nou op je hoofd dan?’ was d’r openingszin, terwijl papa en mama nog niet eens zaten.

Meneer keek even schuin weg van z’n krantje en vroeg: ‘wat bedoel je meisje?’

‘Nou dat find ik wel een beetje gek hoor dat staartje, mijn papa die heeft een grotere hoor!’

Ze wees gelukkig naar m’n haar en ging gezellig verder: ‘Jah en we zijn effe in Oemsterdam geweist met allemaal mensen, nou die waren er heel veel en met mooie fotoos en we kregen nog een ijsje van……….’

Op een gegeven moment, toen ze begon over z’n rare tand, had meneer het niet meer: hij schaterde het uit (ik had al de hele tijd het idee dat-ie het in zat te houden).

De rest van de coupe zat quasi-chagrijnig voor zich uit te staren en pas toen we uit gingen stappen begreep ik waarom:  de ruiten in deze treinen lopen aan de bovenkant namelijk een beetje naar binnen en als je daar – bij het opstaan – bijna je hoofd tegen stoot, dan zie je er witte letters opstaan. Neem je iets meer afstand dan worden die letters een woord: stiltecoupé.

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst