Anna en Suze zijn bijna alweer een jaar en sinds drie maanden gaan ze drie dagen naar de kinderopvang, daar vroegen ze me een column te schrijven voor de nieuwsbrief.
Wij hebben onze kinderen sinds kort op de crèche en wel Binnenste Buiten. Het is een tweeling, Anna en Suze, ze zijn nu bijna een jaar. Wij zijn niet antroposofisch, biologisch dynamisch of iets anders. We vinden wel dat kinderen veel met de natuur in aanraking moeten komen, zeker in de stad. Vandaar Binnenste Buiten, het zo ligt vrij en in het park.
Nu was er laatst een ouderavond over de visie van onze kinderopvang, ik ben erheen gegaan. In eerste instantie dacht ik dat het een saaie avond zou worden, visie, lezingen, maar nee. Eerst vertelden de leidsters van de verschillende groepen wat ze deden en toonden dia’s. Ik vond het grappig en leuk, sommigen waren zenuwachtig, sommigen vertelden heel professioneel en je kreeg een goed beeld van hoe een dag eruitziet. Natuurlijk ben je trots als je de dia’s van je eigen kinderen ziet. Na de pauze ging het over de visie.
Ik heb begrepen dat bij Binnenste Buiten een kind- en vraaggerichteaanpak wordt gehanteerd en dat er biologisch verantwoord wordt gegeten. Wat betekent dat allemaal in de praktijk? Er is bijvoorbeeld niet al te veel verplicht programma en de kinderen geven zelf aan waar ze mee bezig willen zijn.
Op een gegeven moment kwam babyschilderen aan bod. Een ouder merkte op dat haar kind dat maar één keer in een jaar had gedaan en dat dat een beetje weinig was. Een andere ouder merkte op dat hij dramatische vorming ook belangrijk vond, vanwege zijn achtergrond. Hij was waarschijnlijk acteur of zoiets, het was al bij al een vlot volkje, die ouders daar op de ouderavond, allemaal een beetje artistiek en bewust.
Nu vind ik dat kinderen van nature creatief zijn en dat wij dat er vanwege praktische overwegingen zo snel mogelijk uit proberen te krijgen. Ik merkte op dat kinderen met liga ook hele mooie schilderijen maken, totdat ze leren netjes te eten. Uiteindelijk mag een kind natuurlijk alleen nog maar op een tekening en met krijtjes binnen de lijntjes. Er ontstond een levendige discussie over van alles en nog wat. Regels, geen regels, veiligheid, wat mij deed beseffen, dat wat ik echt wilde is dat de leidsters van mijn kindjes houden, goed naar ze kijken en luisteren.
Nu goed, de leidsters gaven aan dat ze door de aanpak bij Binnenste Buiten, die toch wel anders is dan bij de gemiddelde crèche, minder werden gehinderd door verplichte nummers. Dus wat mij betreft hoeven ze niet perse te gaan schilderen met de kinderen, kinderen schilderen overal mee. Het is beter dat de leidsters van de kinderen genieten en leren. Ik had het idee dat daar wel plaats voor was. Kinderen hebben natuurlijk genoeg charme en creativiteit, om die plaats te pakken. De glimlach van een kind doet je immers ‘beseffen dat je leeft’, voor de rest is er toch geen ontkomen aan, aan de mallemolen van het leven.
