De MBO Theaterschool, een samenwerkingsverband tussen het Albeda College en Jeugdtheater Hofplein, won dit jaar de Cees Datemaprijs. De wat? Doet er niet toe, maar het komt erop naar dat de vorm van examinering voor de deelnemers betekenisvol, aantrekkelijk en inspirerend is. Leuk voor de opleiding en voor de studenten, maar de vraag is nog even of de nietsvermoedende theaterbezoeker er ook voor in zijn handjes klapt.  

Woyzeck is een stuk van Georg Büchner, een Duitse geneeskundige, filosoof, literair criticus en schrijver van toneelstukken. Hij leefde in het begin van de negentiende eeuw en werd slechts 24 jaar oud. Het stuk Woyzeck was bij zijn overlijden nog niet af en misschien is dat de reden dat zoveel regisseurs ermee aan de haal zijn gegaan en hun eigen eind eraan hebben gebreid. Het leent zich dan ook uitstekend voor een eindexamenstuk, waarin eigen invulling door studenten onderdeel van het project is.

Regisseur Pieter Loef heeft de lijnen voor zijn Woyzeck grotendeels uitgestippeld en de studenten, acteurs zo je wil, dachten mee, beslisten mee en deden hier en daar gewoon wat de bedoeling was. Woyzeck is een jonge man, die gevangen zit in zijn sociale positie. Dat is niet bepaald de hoogste en van autonomie is er voor de beste man maar weinig sprake. Hij compenseert dat door er geestelijk nogal op los te fantaseren. Hij stelt zichzelf filosofische en romantische vragen, die ervoor moeten zorgen dat de toeschouwer met hem sympathiseert. Dit werkt naar mate de voorstelling vordert averechts, als althans de gedachte ‘Hou nou eens je kop, met dat gezever van je!’ als negatief beschouwd kan worden. Woyzeck wordt tot wanhoop gedreven als zijn vrouw Maria overspel pleegt en in combinatie met alle andere sores drijft hem dat tot een onvermijdelijke crime passionele. Hij vermoordt zijn vrouw, gespeeld door Nina van der Woude, die een glansrijke carrière tegemoet lijkt te gaan.

Interessant is hoe zware stukken afgewisseld worden door luchtiger stukken en daarin de hand van de studenten en die van de regisseur proberen te ontdekken. Het is een klassiek stuk met ouderwetse, typische ‘toneelteksten’, die door de acteurs met de borst vooruit en overduidelijk gearticuleerd worden gebracht. De tekst hangt van metaforen aan elkaar, wat vrij vermoeiend wordt. Ik vraag me dan ook of aan de teksten niet getornd mocht worden of dat de acteurs het wel goed vonden zo. Muziek, dans en spel wisselden elkaar mooi af. Ik kan uiteindelijk twee perfect gevormde borsten die tijdens een dans voor een diavoorstelling ontbloot over het toneel dwarrelde niet onbesproken laten. De voorstelling die niet voor alle tien acteurs even veel tekst, maar wel even veel speeltijd kende, telde drie pronkstukken.