‘Kijk maar eens voor een koel donzen dekbed, niet synthetisch dus!’ ,was haar opdracht van de dag.Zo gezegd, zo gedaan: de woensdag werd woonsdag, met veel moeite kreeg ik mijn dochter langs smålland, de roltrap op.

Op de afdeling gedonste goederen blijkt het gehele schap Mysa Vind er leeg bij te liggen (voor de kenners: het meest koele donzen dekbed van IKEA).

Navraag bij de verkoopster leert, dat deze donzen verkoeling voorlopig niet leverbaar is.

‘Waarom nie?’ vraagt m’n dochter (ze zit de laatste tijd een beetje in de waarom/hoezo/ hoe wordt dat gemaakt- periode).

‘Omdat dat dekbed van heel ver moet komen en de mensen daar hun afspraken niet nakomen’ antwoord de verkoopster geërgerd; zo te zien heeft ze dit riedeltje al iets te vaak moeten doen.

‘Weet je wat afspraken zijn?’ vraagt ze daarna geamuseerd.

‘Ja, dat is net als gistren’, antwoord m’n dochter terwijl haar ene voetje over de andere schuift.

‘Dat begrijpt die mevrouw niet’, probeer ik het verhaal in goede banen te leiden.

‘Nouh, nou, gistren toen heb ik m’n eten niet op……’

‘En dat terwijl we hadden afgesproken dat je vandaag een ijsje zou krijgen bij de IKEA, als je je bord wel had leeg gegeten, toch?’ verduidelijk ik haar verhaal.

De verkoopster knipoogt en loopt gehaast naar de volgende klant.

‘Dan maar een ontbijtje’, probeer ik de woonsdag te redden.

In het restaurant is het een drukte van belang, eenmaal aan tafel begroet ik de Surinaamse buurvrouw en pak ik een krant.

‘Zielig hé?’ hoor ik mijn dochter een gesprek aangaan.

‘Wat is zielig?’ vraagt de buurvrouw, terwijl ze nog net het laatste stukje eigeel van haar ontbijt naar binnen schuift.

‘Nou, van dat kuikentje.’ De vrouw proest het eigeel bijna uit, kijkt ontroerd naar m’n dochter en roept haar kleinzoon - een leeftijdsgenoot - bij zich.

‘Jefrey, dit is?’, vraagt ze.

‘Zarah’, antwoord ik.

‘Gaan jullie maar even spelen, dan kan oma in ieder geval rustig door eten.

’Eenmaal met haar handen aan het bestek ontwaar ik een rode kleur op haar wangen.

De Surinaamse grootmoeder is zich opeens bewust van de ‘van oudsher culturele dominante rol’.

‘Sorry hoor’ verontschuldigt ze zich.’

‘Is goed hoor, ik krijg ’r anders toch niet stil’, antwoord ik naar m’n krant wijzend.

We horen de kinderen al giechelend, terwijl Jefrey aan het stuur gaat zitten, in de speelhoek.

‘Waar gaan we heen?’, vraagt m’n dochter.

‘Suriname’, antwoord hij resoluut - alsof er geen andere mogelijkheid bestaat.

‘Kom je daar vandaan dan?’

‘Nee, m’n mama, m’n papa en m’n oma, hè oma?’

Oma knikt trots.

‘Is dat heel ver weg dan?’

‘Ja, da’s heel ver weg!’. Het jongetje verduidelijkt het met een weids gebaar.

‘Jaah, dat weet ik toch!’ antwoord m’n dochter: ‘daar maken ze dekbedden, hè pap?’

Dick Ursinus is beeldend kunstenaar uit Rhoon-Portland, die twee keer per week columns en verhalen op z’n website www.dickursinus.nl plaatst.