Ik kon niet met andere ogen kijken naar het stuk. Het bleef maar in mijn hoofd rond deinen “wat een geweldig goed initiatief van gemeente Rotterdam en het Riagg” of “wie is die man die steeds zijn neus ophaalt achter me”.

 Het was even wennen, we zaten in de kleine zaal en mochten zelf bepalen waar we gingen zitten, geen probleem op zich, we kozen voor de 3^e rij omdat vooraan toch ietwat riskant is soms. Nog geen minuut nadat ik mijn achterste op de stoel plaatste gonsde de hele zaal. Mijn huisgenoot en ik keken elkaar aan “o, nee he….pubers op ckv tocht”.
Ze rende in grootte getale naar boven, al dan niet schreeuwend.“HIERRR HIERRR JOYCE KOM HIER ZITTEN HIER IS NOG STOEL CHECK DAN”

De toon werd een beetje gezet, maar ik probeerde deze pubers zoveel mogelijk van me af te zetten en was benieuwd naar wat komen ging.

Niemand verwachtte denk ik een meester-werk dat was duidelijk.Niemand verwachtte de stem van Henk Poort of Pia Douwes, danwel de spelkwaliteit van Pierre Bokma of Peter Blok.Maar wat moesten we dan wel verwachten?

Op het moment dat de lichten werden gedimd werd het langzaam stil, op een decordeel (een blok, wat misschien een muur voor moest stellen) werden beelden geprojecteerd van rijdende auto’s – de stad – dacht ik.Op de achtergrond, al kijkend naar de voorbijrijdende auto’s, hoorde we een meisjes stem.Zij vertelde ons, het publiek, dat zij als kind ooit eens een worm door midden had gehakt…omdat de worm zo spartelde vond ze het zielig, heeft toen verband gehaald en de worm in een kuiltje gelegd.

Daarna even stilte…

Vervolgens komt er een hele groep meisjes op “geen mannen?” schiet het door mijn hoofd.Ze beginnen allemaal door elkaar heen te razen, ik moet afentoe lachen omdat de Rotterdams-MultiCulti ondertoon in deze scène erg aanwezig is.   Woorden als Tori, Faka, Noh en LUISTER DAN passeren regelmatig de revue.Langzaam word me duidelijk dat dit wellicht een groep meiden is die samen in één huis wonen, wellicht opvang of iets in die sfeer.Ze bemoeien zich hevig met elkaar.

Het stuk vordert snel, verschillende verhaallijnen passeren de revue.Angst, pesten, gepest worden, onzekerheid, onwetendheid en vooral onmacht.
Naar mijn idee is er echter 1 verhaal die als rode draad door het hele stuk verweven is. Het gaat over een meisje, ze raakt zwanger van een man die ouder is dan zij “ik vertelde dat hij 20 was, hij was 21 maar was bang dat ze dat te oud zouden vinden” het publiek lacht, die grappige ondertoon zullen we bij de rest van de spelers ook weer terugvinden.Maar achter deze grappige ondertoon zit een verhaal, een verhaal van een meisje zonder dak boven haar hoofd…zonder geld en met een baby in haar buik.

Wanneer zij verteld over een deal die ze maakt met een jongen van de straat komt de eerste man oplopen, en hoe, de zaal joelt het is duidelijk dat hij “de enige” man is in het stuk.
Hoe ze verteld over ontelbare baantjes die allemaal uitmonden op niks “hij wilde niet dat ik daar werkte, je weet hoe Anti’s zijn” .Haar verhaal loopt slecht af, althans: het publiek krijgt de échte ontknoping nooit te horen.Waar is de baby? Waar is de man? En hoe zit het nu met haar geldproblemen?

Over dat alles tast het publiek na afloop in het duister.
Ik probeer te bepalen of dat “open einde” een zege is of een last.Veel mensen hoorde ik na de voorstelling zeggen “maar wat is er dan met die baby gebeurd, ik vind het heel irritant dat ik dat niet weet nu”.

Ik denk er echter anders over.

Dit stuk is opgezet met het wijktheater, gemeente Rotterdam en het Riagg.Is dit stuk niet bedoeld om jezelf dingen af te vragen, om met vragen naar huis te gaan als “had ik dat ook gedaan” of “wat had ik gedaan in dat geval” of “waarom zou zij nou precies die keuze hebben gemaakt” of….”ik heb trek in een hamburger”

Met die laatste gedachte wandelde ik en mijn huisgenoot nog even langs de Mc Donalds voor een hamburger.