Na in mijn leven al heel wat theatervoorstellingen te hebben mogen aanschouwen, ben ik er wel achter dat geen één stuk hetzelfde is en dat er vaak veel verrassingen tussen zitten. Maar het stuk ‘Hoofd’ voegt daar weer een hoofdstuk aan toe en is wat mij betreft weer een nieuw fenomeen op het toneel.

Het nieuwste stuk van ‘het RO’ heet HOOFD. Eigenlijk hangt het tussen toneel en mime in. Misschien beter gezegd: het komt er beide op zeer hoog niveau in voor.

Het toneelbeeld is steriel en klinisch en suggereert een gang en een kamer in een ziekenhuis. Hiermee geeft het al aan dat clichés niet ontzien worden. Het zeer ongezellige gevoel komt goed tot zijn recht, wanneer de bezoekers aan de lege bedden letterlijk en symbolisch het leed (in de vorm van levensechte poppen) van iemand anders op hun schouders dragen. Tegelijk staren ze bezorgd naar het lege bed. De verpleger maakt de mensen ‘blij’ met een dooie mus   door een overbekende en in ziekenhuizen veel gebruikte dooddoener tegen de bezoekers te vertellen. Eigenlijk voegt het niets toe, maar juist hierdoor roept het de nodige emotie op.

Verder blijft alles in het vage voor kijkers en spelers. De conversaties die plaats vinden tussen de bezoekers op een ziekenzaal geven aan hoe moeilijk het is om in een ernstige situatie met emoties om te gaan. Hierin zie je de beperktheid van de mens. Het is misschien ook wel typisch Nederlands en als je er naar kijkt, dan komt het soms zo absurd over, dat het bijna lachwekkend wordt.

En zo leeg als het stuk begint, zo leeg eindigt ook dit verhaal. Geen ontknoping en geen dramatisch einde. De bezoekers van deze try-out waren in ieder geval verrast door het onverwachtse einde, wat aangeeft dat veel bezoekers  intens “in” het stuk zaten.

Het kostte mij minimaal een biertje voordat ik mij vol met vragen toch een helder beeld kon vormen van wat Regisseur Jetse Batelaan ons heeft willen laten zien. Deze jonge regisseur, die voor het eerst te gast is bij het RO, weet vooral goed met mime en verstilde scènes overweg te kunnen. Zijn thema is situaties neer te zetten waar elk mens wel eens in beland en waar niemand zich weet te onderscheiden van de medemens, of je nou directeur of leraar bent. Onmacht overkomt ons allen.

Wees in staat om naar een absurdistische weergave te kijken van het onbehagelijke en verwacht vooral geen vuurwerk. Laat het je tot je komen en geniet van dit knap staaltje acteerwerk. Gaat dat zien!

Job Reniers