Hoewel het me bijzonder weinig moeite kost bij te houden welke (grootschalige en minder grootschalige stukken) er zoal, door het land heen, op de planken werden gebracht, gaat het me een stuk minder gemakkelijk af op de hoogte te blijven van wat er speelt binnen Rotterdam. Echter, ik ben een theaterliefhebber dus zo lang het speelt in iets dat lijkt op, of door moet gaan als een theater, wil ik het wel zien. Toen mijn huisgenootje ( die doorgaans deze column schrijft)  mij vroeg haar te vergezellen naar een stuk dat ‘Fortuyn’ heette, ging ik dan ook akkoord zonder te weten wat voor soort show het eigenlijk betrof. Ik begreep al snel dat het om een ‘one-man show’, een monoloog ging, dat zich richtte op het veelbewogen leven van Pim Fortuyn, de man en de politicus. Wie was Pim Fortuyn? Wat maakte hem zo gehaat en geliefd tegelijkertijd? De show zou op deze, en meer, vragen antwoord geven en dat allemaal door het verhaal van ……., die in de huid kruipt van de vermoorde politicus. Bij binnenkomst in de zaal wacht ons (bovengenoemde huisgenoot moest aan de noeste arbeid en daarom ga ik nu, met een ander huisgenootje, in haar plaats. Dit andere huisgenootje heeft een hekel aan het theaterpubliek en is doorgaans weinig geduldig, wat een interessante avond opleverde…) een witte vloer, met op die witte vloer een rode stoel, en op die rode stoel een kale man. Deze man steekt direct af in een verhaal over zijn jeugd, waarin hij door moeder zo geliefd was, door vader niet begrepen en door grote broers gepest. Pim is aan het woord. Althans, dat lijkt de bedoeling te zijn. We moeten geloven dat het Pim Fortuyn is die daar spreekt, dat het zijn ogen zijn die deze verhalen zien en zijn lippen die ze doorvertellen. Helaas komt het bij mij niet aan. Het is best een mooi verhaal wat die man daar staat te vertellen, maar ik hoor en zie niet Pim Fortuyn. Ik zie een man die een verhaal vertelt over Pim Fortuyn, of een man die een verhaal vertelt dat over zijn pijnlijke  jeugd, en dat verhaal gaat dan over Pim Fortuyn.

Na de pauze ( die de man zelf aankondigt, waardoor hij plots uit zijn rol stapt en daardoor weer aan kracht verliest) komen we de zaal weer binnen en treffen daar hetzelfde en toch een heel ander beeld aan. Een rode vloer, met op die rode vloer een witte stoel, en op die witte stoel een kale man. Maar de kale man heeft nu een pak aan, en hij begint zijn tweede helft met een verhaal over zijn eerste baan na de studie, schakelt over naar zijn liefdesleven en komt uiteindelijk, met tussenpozen, terecht bij zijn politieke carrière. Langzaam wordt het beeld overtuigender. Natuurlijk komt dit doordat de verhalen nu pas herkenbaar voor ons worden. De stukken waarin hij spreekt over zijn rol in de politiek, stukken waarin hij bijvoorbeeld placht duidelijk te maken dat hij geen racist is, niet begrijpt waarom mensen hem als zodanig zien, komen het sterkst over. Niet omdat de acteur gedurende deze delen beter is, maar omdat dit de Pim Fortuyn is die wij kennen. Hoe interessant ook, de verhalen over zijn vader en moeder hadden over iedere willekeurige persoon kunnen gaan, maar naarmate Pim ouder wordt krijgen we meer te zien van de man die wij allemaal de vloer zagen aanvegen met collega-politici. De man die wij allemaal vermoord zagen worden. Ook deze gebeurtenis is in de monoloog verwerkt. Ik ga niet verklappen hoe. Echter, door het einde van het stuk moet ik de acteur en schrijver waardering toeschrijven. Enkele andere toeschouwers hielden het niet droog ( waar ik dan helaas weer bijna de slappe lach van kreeg). De conclusie die ik uiteindelijk wil trekken is dat het stuk op mij dan misschien niet de indruk maakte die het misschien had moeten doen ( wellicht omdat het, naar mijn mening, nog te kort geleden is. We weten allemaal nog te goed wie Pim Fortuyn was. nu staat daar, enkele jaren na zijn dood, een acteur de rol van Fortuyn te spelen. Een vreemde gewaarwording. En ik was echt geen fan) maar dat ik het blij ben dat ik het gezien heb. Al is het alleen maar omdat ik getuige ben geweest van een man, een acteur, die een rol zo uitermate goed heeft voorbereid en hem vervolgens met zoveel passie speelt. En dat  maakt altijd indruk.