‘Dunya, je bedoelt dat folkloristische festival in Rotterdam? Nee, ik heb naar Pinkpop gekeken!’ Zo verloopt vrijwel elk gesprek met een niet-Rotterdammer. Of: ‘Dunya? Nooit van gehoord’. De meeste Rotterdammers antwoorden met: ‘Dunya? Tuurlijk, daar ga ik altijd even kijken! Beregezellig. Een festival om blij van te worden.’ Een moment in het jaar dat een wij-gevoel het wint van kille, Wilderse polderwind. Een monument voor tolerantie en pluriformiteit.

Het was alweer de dertigste editie. En ook al kwam rtl4 een kijkje nemen, toch viel de mediabelangstelling wat tegen. Tenminste, als je het afzet tegen de massa’s papier, zendtijd en kilobytes die Pinkpop hetzelfde weekeind weet te vergaren. Opmerkelijk als je bedenkt dat Dunya al jaren rond de 200.000 bezoekers trekt. Gratis, dat wel, en ook op die bezoekersaantallen valt misschien een natte vinger af te dingen. Maar hoe zit het met de muziek? Want daar gaat het uiteindelijk om.

Dunya 2007 roept een licht gevoel van nostalgie op. Na het failliet gaan van de Stichting Dunya, een paar jaar terug, zou het festival terugvallen, dat was voorzien. Daarvóór zijn we jarenlang verwend met Salif Keita, Youssou N’ Dour, Spearhead, Khaled, Mory Kante, het Metropole orkest trad er op met Manu Dibango, er werden Asian Dub feesten gevierd zoals alleen op Dunya kan. Nu, helaas, zijn de zeven magere jaren aangebroken. Frederique Spigt kan dat niet maskeren, en natuurlijk is Angelique Kidjo een naam die er zijn mag, maar voor het overige is het qua naam stukken minder. De organisatie zelf is de eerste om dit toe te geven. Te weinig subsidie. Nog een wonder dat er een festival staat dat muzikaal interessant is.

Een paar uurtjes rondstruinen levert toch een aangename oogst op. Die oogst had veel rijker kunnen uitpakken als de bruggetjes wat breder waren en de champagne op rantsoen was gezet – een verblijf in de rustige gastentent met de bubbels in de hand en uitzicht op het hoofdpodium is de meest aantrekkelijke optie. Daar raak ik betoverd door de Cubaan William Vivanco. Zo moet het klinken op Dunya: fris, ritmisch, relaxed, ontzettend muzikaal. De man deed de vriendelijke, maar wel erg slome zang van Salimata Diabate snel vergeten. Vivanco ging up-tempo, maar bleef in zijn loungehoek hangen. Dat is nou precies wat goede niet-westerse muziek vaak in zich heeft – heerlijk swingen zonder jagen, dansen zonder douwen.

Een rondje park leidt me langs Unas de Gatos, rechtgeaarde flamenco, en dat zo maar afkomstig uit Rotterdam. Kijk, daar zit Stefan op het podium, een oude kennis die me toegrijnst: we staan op Dunya! De groep slaat absoluut geen slecht figuur. Eigenlijk vind ik ze retegoed. Ik had er veel minder van had verwacht omdat ze vorige maand nog in het rokerige, verlopen café Easy stonden. Slechts stamgast Willem ‘Chet Baker’ Wodka doet in dat hol een diepere laag vermoeden.

Aan de andere kant van het Euromastpark - een half uur schuifelen – loopt het pad dood tegen het South Park podium, waar Beatriz Azevedo zingt. Een Braziliaanse schone die als voorpost van de Braziliaanse muziekcultuur naar voren geschoven wordt en van Berlijn tot New York op hele behoorlijke podia staat en met hele goede artiesten samenspeelt. Des te leuker dat ze hier ‘gewoon’ met Julio Pimentel, de leukste percussionist van Rotterdam, optreedt. Ik zag hem ooit met een fiets al trommelend het podium op rijden. Hij heeft zijn schoonzoon naast zich staan. Ze hebben familie in het publiek. Die hebben hun vrienden meegenomen. Die vrienden kennen de rest ook en zo is het een heerlijk feestje bij Beatriz. Hoewel ze vocaal af en toe behoorlijk mis zit, maar ach, wat maakt t uit. Er komt altijd weer een volgende noot die goed kan zijn. We leven tenslotte voor de dag. Die uitstraling straalt vooral Julio uit, de band neemt het over en met een aanklacht tegen Bush, een trombonesolootje, een monoloogje van de accordeon en de versiering van de percussie is het een optreden zoals je alleen op Dunya kan beleven. Lachende gezichten op het podium en op het veld.

Maar toch, nostalgie. Een beetje ongemakkelijk voelen al die loeiharde commercials op die grote schermen, die toch echt voor de weergave van artiesten zijn bedoeld. Een beetje ongemakkelijk voelt de niet te missen aanwezigheid van de hoofdsponsor. Een goede evenement-sponsor relatie kenmerkt zich door een wederzijdse win-win situatie, waarbij de ene partij de grenzen en eigenheid van de ander aanvoelt en respecteert. Ortel, daarentegen, voorziet mij dan wel van champagne, maar verlaagt de festivalbezoeker tot een klantnummer, ontneemt Dunya haar onschuld, maakt het festival als ontmoetingsplaats van maatschappelijke betrokkenheid een stuk minder geloofwaardig. Ongemak maakt plaats voor irritatie, als de Orteldirecteur het hoofdpodium betreedt. Hij geeft een auto weg. Niemand weet over welke prijsvraag het gaat, niemand begrijpt de mans woorden. Wel is duidelijk dat het blaadje voor zijn neus geen helderheid verschaft over de lidwoorden. Het meneertje in pak (het enige pak op het festival, waaruit blijkt die hij er niets van begrijpt, ook wethouder Kaya liep er bij in zijn vrijetijdskleding) geniet van de mensenmassa voor hem, houdt een onbegrijpelijk betoog, maar de mensen komen niet voor hem, ze kijken hem vragend aan als hij zichzelf belachelijk maakt door een kinderachtig rijmpje voor te dragen waarin hij de kwaliteit van de telefoonverbinding van Ortel aanprijst, en dat voor de laagste prijs bovendien!

Ach, het is de prijs die we moeten betalen als we Kidjo, Azevedo en Vivanco gratis op Dunya willen zien. Of toch. Kan de gemeente niet eens wat ruimhartiger zijn, zodat we al die commerciële flauwekul achterwege kunnen laten? Slaat Dunya bij Rotterdam Festivals soms de verkeerde toon aan? Kan OCenW niet weer eens een envelop richting Euromastpark sturen? Dunya kan zich dan helemaal richten op waar het goed in is: de wereld verbeteren door het goede voorbeeld te geven. Het zal de achting voor een van Nederlands leukste en sympathiekste muziekfestivals doen stijgen. En, om beleidsmakers naar de mond te praten, de aantrekkingskracht van de stad positief beïnvloeden! En, om een schot voor de gemeentebegrotingsboeg te lossen, de marketingswaarde van de stad vergroten!

Dus hevel geld over van luchtledige imagocampagnes, beknibbel op islamdebatten en dienstauto’s en schenk het aan Dunya. Dan kunnen de podia, waaraan heel de week is gebouwd, ook op de zaterdag in gebruik worden genomen. Zoals vroeger. Op de keper beschouwd is het ridicuul dat er geen geld is voor een zaterdagprogrammering terwijl de hele boel er al staat. Dus meer steun voor Dunya. Een beter reclamebord voor Rotterdam is er niet.