Het haalt al het mooie uit de wielersport en eerder al uit de krachtsport, walgelijk.
Ooit las ik in een tijdschrift een artikel over doping in de sport.
Men beweerde dat als men de te nemen versterkende middelen aangepast op de persoon en zijn inspanning zou nemen dit beter zou zijn als dat de persoon het niet in zijn of haar gespierde billen zou laten spuiten.
Maar zover was het onderzoek nog niet, en tot die tijd wil iedereen winnen kosten wat het kost.
Opgefokt door geld, geld en nog eens geld.
De door mij zogeliefde wielersport is nu in zijn zwarte dagen, als ik nu naar de ronde van Italië kijk, moet ik steeds denken aan de junks die op de Nieuwe Binnenweg gestolen fietsen te koop aanbieden, die junks zitten daar nu in fel gekleurde pakkies.
Het haalt al het mooie uit de wielersport en eerder al uit de krachtsport, walgelijk.
Was het overlijden van Simpson op de Mont Ventoux vol van de troep viel hij dood neer tegen het asfalt, er staat een standbeeld waar de renners menig maal in hun carrière langs komen, maar die schrikt klaarblijkelijk niet genoeg af.
Nu lijkt het alsof ik beweer dan wel veronderstel dat alle renners dope gebruiken, dat weet ik natuurlijk niet, maar het lijkt er wel op, en ik ga er liever vanuit dat het niet zo is.
Misschien zitten we in een fase, zullen we hier later om lachen.
Dan zeggen we,”weet je nog dat we toen aan het klagen waren dat pak hem vast, Bjarne de tour op dope won, maar hij gewoon de beste van de dope gebruikers was, en dat het dus geen reet uitmaakte dat hij gebruikte”.
Maar nu is het een schande, een rode streep door de carrière van een renner.
Hij zal nooit de alles toelatende rock and roll status krijgen.
Hoeveel kilometers zijn dunne bandjes ook hebben gerold, men pikt het niet.
Behalve natuurlijk de sponsors die willen dat hun renners winnen, ten koste van alles, want ze betalen er toch immers voor.
En tja ik ga dan soms ook nadenken, en twijfelen aan het denk vermogen van de renners, die geen nee kunnen zeggen tegen een spuit Epo in hun billen.
Nu is het makkelijk schrijven zonder enige druk behalve die van mijn achterlijke zelf om dit stukje voor wie weet wel niemand te schrijven.
Die renners denken natuurlijk aan hun koophuis en gezinnetje, er moet brood op de plank komen, rijk belegt, een Televisie in elke kamer, wat auto’s en noem het maar op.
Voor de eer die de wielerliefhebbers zo adoreren bij de mannen op de stalen rossen zal het niet te doen zijn.
Ik ben er altijd goed in, wat krom is recht te breien tot een mooi verhaal, maar net als bij Marc dutroux of dingen van dien aard, blijf ik dit toch maar gevaarlijk en helemaal niks vinden.
En ik hoop dat men nu het tij zal keren, dat we zeker gaan weten dat een renner op eigen kracht een wedstrijd wint.
Men zou toch gaan denken dat elke overwinning van helden uit het verleden dubieus zijn.
Kan ik al mijn prachtige wielerboeken weg gooien.
Dat ga ik maar even niet doen natuurlijk, zal ze wel verplaatsen naar de afdeling sprookjes boeken.
Ik ben een gebroken man, en zal weldra mijn wielerliefde aan de wilgen hangen…….
Maar gelukkig een gebroken wielerfan met de wielerballen van een klimmer als Luis Herrera de dansende berggeit uit de jaren tachtig die iedereen aan gort reed, zijn ballen, daar moet zijn gewicht in gezeten hebben, want hij was spier over been, met of zonder doping dat even daar gelaten, deze Colombiaanse tuinman is zelfs nog een keer ontvoerd, ik zeg zelfs, maar zo zelfs is ontvoeren niet in het land van de neussneeuw natuurlijk.
Nee ik zet door, wil de Wielersport helpen, de sensatie terug brengen onder het mom drugs moet kunnen.
We hebben de bergtrui met de vrolijke rode bolletjes voor het bergklassement, de groene trui voor de beste sprinter, de witte trui voor de beste jongeren, en de gele trui voor de winnaar van het algemeen klassement.
Nou daar kan best nog een truitje bij vind ik, een zwarte trui met op de borstkast een grote spuit, een op de achterkant een logo van ontploffing gevaar voor de renner met de meeste drugs in zijn donder.
Natuurlijk hij maakt geen kans op de gele trui, maar met deze trui kunnen de drugsrakkers wel mee rijden en voor de nodige spektakel zorgen.
Industrie gebieden als bijvoorbeeld onze Botlek gaan die trui sponsoren, en mocht het hart het niet begeven, dan kan de renner na zijn overwinning het rustig aan gaan doen.
Ze mogen echt alles uitproberen, daar krijgen ze nog extra geld voor van de wetenschap die monsters voor, tijdens en na de rit van de renners afnemen, zo is het allemaal nog nuttig ook.
Wielrennen zal er dan nog een ander publiek bij betrekken die van WILD sports houden.
Sterker nog, er zullen een hoop mensen gaan wielrennen, wie wil er nou geen drugs gebruiken in een prachtige omgeving.
Misschien kunnen we dit de Marco Pantani prijs dopen, deze renner ging er toch maar mooi onder door de arme maar geniale klimmer uit Italië.
We moeten gewoon niet zoveel gaan hechten aan mensen, en we doorbreken alle grenzen met een beetje creativiteit en kilo’s drugs.
Op naar de,”Trip de France”, geweldig.
Ik ben ervoor…………………….
Leven het wielrennen, weg met het valse schuldgevoel………
