Voor het eerst van mijn leven heb ik het Dunya festival in Rotterdam bezocht. Al jaren is het bestaan van het festival mij bekend, maar de in mijn ogen verplichte en expliciete kennismaking met mogelijkerwijs andere culturele uitingen van afgevaardigden van culturen die ik dagelijks tegenkom, stond mij tegen.De reden dat ik nu wel interesse heb getoond is grotendeels beroepsmatig. In mijn werk kom ik steeds vaker in aanraking met jongeren met een andere dan de authentiek Nederlandse achtergrond. Het leek mij zinvol een andere blik te werpen op mijn nieuwe werkveld.
Bovenal ben ik aangenaam verrast door de sfeer op het festivalterrein. De normale spanning die rond jonge allochtone meisjes en jongens van een zekere leeftijd en cultuur hangt, bleek volkomen afwezig. Over het algemeen was het publiek is bijzonder relaxed. De multiculturele maatschappij stress leek plots een niet bestaande werkelijkheid. De diversiteit was op alle terreinen vertegenwoordigd: jong, oud en van alle kleuren, soorten en culturen.Met veel plezier heb ik gekeken naar twee lokale Brazz Bands. Beide bands bestonden voornamelijk uit jonge mensen, voor zover mijn kennis reikt schatte ik ze van Antilliaanse, Kaap Verdische en Surinaamse afkomst. De ritmes en bewegingen waren vloeiend en natuurlijk. Mij viel vooral de souplesse van de jonge danseressen op. Bij het zien van de bewegingen kon ik mij niet voorstellen dat ik op die op die leeftijd met mijn Hollandse hoekigheid ooit ten tonele had kunnen brengen. Terwijl ik dit dacht besefte ik dat ik een eerdere uitspraak over cultuurverschillen in een ander daglicht plaatste. ´Als je weet dat je andere ritmes in je hebt waarmee je jezelf uitdrukt, heb je wellicht ook een ander perspectief op andere levensvragen.`Hoewel ik me besef dat ik met deze gedachte een directe en causaal verband leg tussen gevoel voor ritme en cultuur op grond van één observatie, vind ik het een interessante gedachte. Het opent voor mij een nieuw perspectief, een nieuw toetsbaar perspectief.

Zo had ik nog een inval. Brazz Bands lijken te werken in duidelijke formaties en een strakke choreografie te hanteren in het presenteren van hun muzikale kwaliteiten. Ik vroeg mij af wat deze jongeren doen als zij niet op het podium staan. Wellicht zijn deze jongeren op alle terreinen in het leven voorbeeldige voorbeelden voor de groep die zij mogelijkerwijs maatschappelijk representeren, maar misschien ook niet. En stel dat er minder voorbeeldige voorbeelden tussen zitten. Wat maakt dan het verschil in keuze tot formeren en volgen van de strakke choreografie van de Brazz Band versus het wel of niet volgen van de strakke choreografie van de Nederlandse samenleving. Zou het toepassen van een andere vorm voor het inpassen in het bestaande maatschappelijke formatieprogramma voor de minder voorbeeldige jongeren een oplossing kunnen zijn? Ofwel wat gebeurt er als je de vorm die moet leiden tot maatschappelijke inpassing verandert. Uit de presentaties bleek in ieder geval dat onder de leden van de genoemde Brazz Bands geen algemene onwil bestaat om te formeren, te volgen en een eenheid te vormen binnen een strakke choreografie.