Tijdens het eerste half uur van de voorstelling bleek heel duidelijk dat ik geen gevorderde was. De show kwam wat traag op gang. De kleine zaal van het Zuidplein Theater met een capaciteit van 170 zitplaatsen was maar voor de helft geopend. De eerste rij is op dezelfde hoogte als het podium, een erg intieme zaal dus. Toen tien minuten na het begin van de voorstelling een stelletje de zaal binnenkwam leidde dat bij Wertheim tot een aantal voor de hand liggende grappen, maar voornamelijk leek hij uit zijn concentratie gehaald. Er werd gelukkig nog wel gelachen in de zaal en na een tijdje kwam Wertheim weer in zijn sas.

De show van Wertheim was een droom die hij wel vaker had gehad. ‘Op de flyer kun je zien hoe vaak.’ Hij werd alsmaar grover en dat beviel. Mij althans, maar niet iedereen. Een glimlach werd voor eerst eens gebulder toen Wertheim een vrouw van een jaar of zestig, die hij in zijn droom aanzag voor zijn oma strak aan bleef kijken en schreeuwde: “Hé, ik dacht dat je dood was. Dat ik dacht dat je dood was. Dat je dood was! Dat je dood was!”, en vervolgens naar de zaal: “Ze verstaat het natuurlijk allemaal niet.” En in die paar seconden keek de vrouw haar metgezel aan met een blik vol walging. Toen ging Wertheim verder: “Ik zei… Ik dacht je dood was. Dood. Ja.” Omdat de zaal zo klein is en gelijkvloers krijgen grappen als deze een persoonlijker lading dan in een grote zaal. De persoon in kwestie weet dat alle andere aanwezigen weten wie hij aankijkt. In dit geval was het de oudste vrouw in de zaal, die ook nog eens enorm haar best doet om er hip te zijn.

Wertheim raakte op stoom en vooral schetsen van sociale situaties en zijn gedrag daarin waren grappig, verrassend en intelligent. Een typetje met een ietwat stotterende overslaande stem deed het erg goed. Wertheim doet eens niet heel erg denken aan Hans Teeuwen, terwijl hij zich ook onttrekt aan normen en waarden omwille van de humor. Wertheim vergelijkt gehandicapten met fascisten, ziet Artsen zonder Grenzen als een misdadige organisatie en wil Artsen zonder Expertise naar Afrika sturen om iets aan de overbevolking te doen. Het enige statement dat hij maakt is de angst en het wantouwen die hij bij zichzelf opmerkt als het gaat om buitenlanders. En dat deze vaak ongegrond is en dat hij ook wel weet dat het een hele grote groep is die het verpest voor een kleine minderheid.

Dit trucje van het omdraaien van zaken wordt vaak toegepast en zodoende wordt het hier en daar voorspelbaar. De uitvoering zorgt er dan wel voor dat het toch grappig blijft. Beeldend probeert Wertheim vernieuwend cabaret te maken, met wisselend succes. Na zo’n anderhalf uur ging de wekker en verdween Wertheim, kwam terug voor een aantal buigingen en een enthousiast applaus en meldde vervolgens dat hij op snooze had gedrukt, waarna de voorstelling nog negen minuten doorging. Een verassende wending van een op het eerste gezicht flauwe droom. De grote doorbraak is Micha Wertheim voor Gevorderden niet, daarvoor is hij bij tijd en wijlen te irritant en niet heel erg toegankelijk, maar een select publiek zal hem omarmen en zijn bestaansrecht als grappenmaker veilig stellen.