Na het succes van Ober in de bioscoop is Alex van Warmerdam terug in het theater. Hij schreef Wees Ons Genadig, waarin hijzelf geen rol speelt, maar wel heel prominent aanwezig is. Herkenbare thema’s die ontkracht en luchtig gemaakt worden door absurde karakters en krankzinnige dialogen. Hij lijkt niet al te grote pretenties te hebben met zijn werk, maar maakt wel indruk, of moet ik zeggen; en maakt dus indruk. Het is alledaags, zoals je het nooit ziet. Van Warmerdam heeft centraal gesteld waar hij goed in is, dialogen en een enkel rollenspel, dat goed uit de verf komt.

Het toneelstuk gaat over drie mannen die Katharina, gespeeld door Ariane Schluter, het hof willen maken. Ze wil de heren liefde geven, mits zij over uitzonderlijk artistiek talent beschikken. Een voor een grijpen ze hun kans en sloven zich graag uit voor haar, maar het latent laat hen in de steek. De heren concurreren en vinden elkaars pronkstukken niet om aan te zien tot de laatste bekoorder zijn kunstje, een gecomponeerde prelude, uithaalt om Katharina voor zich te winnen. Zij vindt zijn prelude ‘een drol’, maar zijn tegenstanders in de strijd zijn sprakeloos en houden de vrouw voor melaats. Pierre Bokma beschrijft hoe hij de dertig seconden durende prelude ervaarde. Het bevlogen betoog leidt tot de conclusie dat de componist in zak en as is door de voorwaarde die de vrouw aan zijn liefde stelt.

Zo zou je kunnen zeggen dat het om de krankzinnige paringsdans van de menselijke mannetjes gaat. Of om voorwaardelijkheid als het om de liefde gaat. Om onrealistische zelfbeelden, om opoffering, een gebrek aan bereidwilligheid genoegen te nemen met wat voor  handen is. Echter, het stuk zou tekort gedaan worden. Het is een anderhalf uur durend verhaal waarin teksten en spelers hand in hand lopen. En het publiek sluit lichtvoetig achteraan, zich ternauwernood bedwingend de handen op de schouders van zijn voorganger te leggen.