Ik ging achter mijn bureau zitten, en deed of ik haar volslagen vergeten was.
Op één van de laatste dagen dat Galerie Slaphanger bestond, hadden we een expositie aan de roze wanden van bezoekers.
Dat wil zeggen, iedere bezoeker kon iets tekenen en dan ophangen.
Wat soms goeie dingen opleverde en natuurlijk veel ongein en belabberde dingen, maar al met al zag het er leuk uit en was er veel te zien vond ik als zeg maar Galerie Houder.
De zon scheen en het was druk op de markt aan het Grote Visserijstraat waar je vanuit Slaphanger op uit keek.
Een blond gekruld meisje kwam vrolijk binnen wandelen, ik wilde haar net weg sturen omdat kinderen niet welkom waren zonder begeleiding, toen waarschijnlijk haar moeder ook binnen kwam wandelen. Ik groette vriendelijk, haar weder groet wacht ik nu nog op.
Het meisje vroeg wat voor strips wij verkochten, ze babbelde heerlijk, toen opeens haar moeder uit het niets tussen ons in kwam staan.
Ze keek mij met hele felle boze ogen aan.
Het duurde zeker een minuut voor ze door kreeg dat ze mij niet kon dood kijken.
Waarom ik niks zei is mij nog altijd onduidelijk.
“Wat denk jij wel zei ze woest tegen mij”, haar eerste woorden tegen mij waren aanvallend.
Ik dacht dus wat heb ik gedaan, had ik iets verkeerds tegen haar dochtertje gezet?
Nee dat was het niet, Bitch ging verder.
“Iedereen denkt tegenwoordig maar een galerie op te zetten zonder te weten hoe het werkt in de beeldende kunst”.
Nou wie wist wel hoe het zit in de beeldende kunst, dan zou het niet spannend meer zijn.
“Ik ben kunstenares maar zou hier nooit en te nimmer willen hangen”.
Had ik haar uitgenodigd dan, en ze mocht er best hangen met een touw om haar strot, maar goed ze wilde er niet hangen.
“Haar nek slagader werd steeds dikker onder haar geraas, eigenlijk wilde ik hem doorbijten, maar ik hield mij in voor haar dochtertje.
Na haar afkeur babbel hoopte ik dat ze weg zou gaan, naar waar ze hoorde, maar ze ging ook nog eens in de strips en boekjes kijken.
Het kindje was bij haar gaan staan, en leek mij met medelijden aan te kijken, en dat had ik nu juist met haar, dat arme kind en haar monsterlijke moeder.
Ik ging achter mijn bureau zitten, en deed of ik haar volslagen vergeten was.
Of was ik nou driftig bezig haar uit mijn hersens te bannen.
Ze zuchtte heel hard en overdreven, en strekte haar rug als een Flamenco danseres na een mooie beweging, en draaide haar gezicht naar mij, en dat had voor mij niet gehoeven.
Vol afgrijzen nam ze mij in zich op, toen kon ik mij niet meer inhouden, ging ook staan, en zei,’ga maar weg’.
Ze wilde weer tekeer gaan, maar bedacht zich, greep haar dochtertje bij haar arm en verdween mijn leven uit.
Mocht ik haar ooit weer ontmoeten, dan zal ik alleen maar zeggen,”ga maar weg”, en hopen dat ze dat dan weer doet.
