j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
“Ik ga weg”
”nu al?”“nee niet nu, ik ga écht weg bedoel ik”
”ik kan je niet volgen” ik draai mijn hoofd naar hem toe, ietwat geïrriteerd want het lag zo lekker met mn hoofd op z’n borst.“nou” hij verzit “ik ga weg…”
”ja dat heb je nu al 3 keer gezegd, wat bedoel je, je gaat weg? Waarheen?”
”naar Vietnam”
Mijn hart slaat een slag over “op vakantie?” vraag ik nog aarzelend.
”nee niet op vakantie Guin”
”op bezoek?”
”nee, ik ga stagelopen”
Het is even stil…ik hoor Ryan Adams zingen door de speakers “and afterall you’re my wonderwall”“o” antwoord ik.
”we kunnen heus wel e-mailen enzo, en ik ben maar 7 maanden weg”
MAAR 7 MAANDEN galmt het na in mijn hoofd, MAAR, weet je wat je allemaal kan doen in 7 maanden, man in 7 maanden kan ik misschien wel van ietwat zwak meisje naar sterke vrouw zijn gegroeid. En jij, jij kan misschien wel een ontzettende zak zijn geworden, die dingen gebeuren zelfs in kortere periodes dan 7 maanden.
Ik besluit er nog niet mee te zitten, het is immers nog niet 100% zeker en het is allemaal zo gezellig en ik wil hem niet belasten met de angst van het gemis. Het is allemaal erg gezellig, maar Vietnam blijft een heikel punt in onze, ja hoe zal ik het noemen, zinderende relatie. We maken steeds meer ruzie, hij omdat hij niet weet wat er met me aan de hand is en al helemaal niet hoe hij ermee om moet gaan. Ik omdat ik me van hem los wil maken, want ik WIL hem niet missen. Ons geluk word gebroken in maart…we zijn boos…boos op elkaar en boos op onszelf. En ik, ik hoop nog steeds dat hij niet weggaat.
April 2007.Mijn telefoon gaat
”Guin met mij, het gaat door…Vietnam, ik vertrek over 4 weken”
”wat leuk (NIET WEGGAAN) spannend ook (WAAROM NOU) jeetje ik vind het echt heel tof voor je (JA WEL WAT MINDER VOOR MEZELF)”“ik wil je nog wel zien”
”ja”
”morgen?”
”ja”
Het leek wel alsof we elkaar een jaar niet gezien hadden, ik vloog hem praktisch in zijn armen. Bah de manier waarop hij me vasthoudt is zoveel beter dan alle andere, en had ik al gemeld dat hij wel vaak om me moet lachen? We hebben nooit een stil moment, het gaat over nu-vroeger en natuurlijk de toekomst. We voelen elkaar perfect aan, nee het gevoel is nog niet weg. Maar helaas de volgende ochtend dat ik wakker word heerst die grimmige sfeer er weer, ik wil hem uitschelden dat hij me alleen laat en hij is gewoon in het algemeen geïrriteerd omdat het ochtend is en wellicht ook wel omdat ik zijn vertrek niet veel makkelijker maak. Zoenen, vrijen, strelen, praten en vooral lachen… maar het maakt allemaal niks meer uit, het maakt niet beter, niks goed, want weggaan doet hij toch wel. Ik vind van mezelf dat ik hem niet mag laten merken hoe erg ik hiermee zit, hoe in de war hij me maakt. Ik kan niet omgaan met ruzies en goedmaken en ik kan niet omgaan met de onzekerheid die me overvalt als een koude douche wanneer ik bij hem ben.
Mei 2007“ik ga vannacht weg”
”ja ik weet het”
….
”heb je al internet”
”ja….weetje ik ga je missen”
”wanneer heb je ook al weer die verjaardag?”
”weet ik niet, ik ga je missen joh….ik hou nog steeds van je”
”ik moet echt ophangen nu ik moet nog een hoop doen”
”nog heel even?”
”nee ik heb geen tijd”.....
”ik ga nu ophangen”
”wacht even ik…”
”doei”
De tijd heelt alle wonden ook die in je hart. En ik weet dat het waar is en ik weet dat het klopt.Maar met iedere wond vervliegt weer een sprankje hoop.
People always leave…
pieter | 15 mei 2007Leuk stukje |
pieter | 15 mei 2007Leuk stukje |
Renée | 15 mei 2007Hmm. Zeven maanden is lang, maar hij is er tenminste nog, al is het dan op een andere plek in de wereld. Sommige vertrekken zijn definitiever. |
Linda | 18 mei 2007Sad story.. :( |